Twee Bekers – Prof. Van Der Schuit Over Het Lijden Van Christus

In een hof

In een hof werd de strijd verloren. In een hof werd de strijd gewonnen. De hof van Eden telt de eerste begrafenisstoet. De hof van Gethsemané telt de eerste doodsoverwinnaar. In de hof van Eden geen stem van de eerste Adam. Daar was alleen de benauwende stilte der verberging. In de hof van Gethsemané de stem van de tweede Adam, Die het vertrouwelijke ‘Mijn Vader’ liet horen…

Al was het, dat ik de talen der engelen en der mensen sprak, toch zou ik de zielsangst niet kunnen berekenen, die aan de andere zijde van de Kedron is geleden. Wie kan hier bepalen, hoe de Middelaar de hellekrachten van smart, van zonde en dood moet doorkruipen? Hier in deze hellenacht van de ontzettende doodsverschrikking schenen geen vensters meer te zijn, waardoor het licht uit de hemeldag straalt. Of wordt de beker van het lijden van Christus hier niet gevuld met de bezoldiging der zonde, dat is de dood? (…)

Zet u hier neder

Nee — u moet in de lijdensweken niet allereerst en allermeest denken aan de bende met stokken gewapend, u behoeft niet te staren op dat verbleekte gelaat en die zware kruisbalk. Dat lijkt mij meer rooms, dan gereformeerd. Immers, in Gethsemané is bij het zwaarste lijden niets daarvan te bespeuren. Jezus was daar alleen, helemaal alleen, en slechts enkele vertrouwde discipelen verkeerden op enige afstand van Hem. Toch vernemen wij daar de pijnlijke klacht: ‘Mijn ziel is geheel bedroefd tot de dood toe’.

Het schijnt mij toe, of het tekstverband met grote nadruk er op wil wijzen, dat wij hier toch vooral onze aandacht aan geven. Of is het niet uit grote oorzaak, dat Jezus tot Zijn discipelen zegt: ‘Zet u hier neder, of blijft hier, en waakt met Mij’. Merkt u wel, wat de Heiland van u en van mij vraagt, als wij aan Gethsemané gekomen zijn. Niet, dat wij meestrijden, en meelijden, maar wel dat wij ons neerzetten... Zou het niet zijn een aanwijzing, ja een roepstem van de Heere, dat wij toch vooral dit gedeelte van Zijn lijden bijzonder aandachtig zouden gadeslaan? (…)

Ster en edelsteen

Welnu, zo wil Jezus zeggen — christen, zit hier neer, rustig en wakend — want aan Gethsemané’s donkere hemel staan sterren te blinken, en gaan sterren rijzen van Middelaarsschoonheid, zoals er slechts weinige staan aan de hemel van Mijn leven. Hier, zo zegt de Heiland, is een edelsteen van hoogste karaat. Beschouw die, taxeer hem, en draag hem in de trouwring van de genade van Uw God, totdat de grote bruiloftsdag komt.

Zit hier neder! Wat een boodschap bij de ingang van Gethsemané! De Heere vraagt niet, dat wij een stuk van Zijn lijden zullen dragen, dat wij een gedeelte van Zijn zielennood zullen torsen. Nee, Hij vraagt slechts, dat wij zullen neerzitten en overpeinzen de smartengang van Zijn hoogste lijden, de betekenis van Zijn zielenstrijd.

Maar zelfs dit neerzitten en overpeinzen is nog te veel voor de discipelen. Zij kunnen slaan met het zwaard – zij kunnen roemen op hun kracht en durf (wij zullen nimmermeer aan U geërgerd worden) — zij kunnen grote woorden spreken, zij kunnen zich geweldig voordoen, — ze kunnen ook vluchten — maar ze kunnen in Gethsemané niet neerzitten en waken!

De donkerste paden

Het zelf doen — dat gaat wel. Maar niets te doen en de Heere alleen in ons en voor ons te laten werken… Niets dan alleen (!) wachten, waken, neerzitten en dan leren rusten, werkelijk rusten in een Zaligmaker, Die het helemaal alleen doet — daar is onze werkheilige natuur niet op ingesteld. In stilzitten en vertrouwen zal Uw sterkte zijn — staat in de Bijbel. Ja inderdaad, het staat in de Bijbel, maar voor de meesten ook alleen maar daar…

Stil zijn, — zich geven — zich wijden — dat vraagt Gethsemané, ook als de harde slagen ons treffen, als raadsels om ons heen woelen, als de nacht verdonkert en het zangstuk van het leven zwijgt. Stil zijn — niet het druk gepraat, niet ons uitputten in woorden, zoals de vrienden van Job en Job zelf… Een geheiligde ziel die Gethsemané’s donker bepeinst, weet en leert, dat ook daar een Vader, De Vader, waakt in het Vaderhuis, en de klacht van Zijn kinderen hoort, ook al gaat Hij met Zijn liefste kinderen de donkerste paden.

Een gebroken Christus in Gethsemané wordt ons daarom zo groot en zo sterk, omdat de verkwikking van de ziel — mijn beker is overvloeiende — stellig het zaligst genoten wordt door hem die ‘met Christus gekruist’ eerst bittere uitputting geproefd heeft. Want al komen wij nooit in het lijden van Christus, wij leren wel iets van Zijn lijden. Of zegt Hij niet: Die met Mij lijden, zullen ook met Mij verheerlijkt worden. En wie Mijn discipel wil zijn, neme zijn kruis op, en volge Mij…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen