Een Pastorale Brief Van Prof. Wisse

Beste Vriend!

Als slotbeschouwing van onze lijdensoverdenking zouden we nog een ure staan op het donkere Golgotha.

Mysterie

Duisternis over de gehele aarde, midden op de dag. Dit is het koloriet, de zwarte omlijsting van dit verschrikkelijke gebeuren. Het vierde kruiswoord vertolkt wat daar in deze lijdensnacht is doorzwoegd, namelijk de verlatenheid: de Zoon als Borg door God verlaten.

Dat was voor Hem het diep onlogische: Christus in de hel neergedaald. Waarom hebt Gij Mij verlaten? Dit was niet maar een vraag, waarop Hij antwoord verwachtte. Het was een ontboezeming; de vertolking van de verbaasdheid van Zijn ziel, die dit mysterie zó doorleefde en doorvoelde, dat Hij het mysterie als mysterie doorzwoegde. De hel is vooral daarom de hel, omdat ze in feite en van huis uit niet behoort tot ons wezen en onze bestemming.

Dit Hebreeuwse ‘lama’ (het Hebreeuwse woord voor ‘waarom’) kan mijns inziens dan ook een uitroep vertolken als ‘hoe…!’: Hoe is dit mogelijk? Wat verschrikkelijk, wat een ijselijk mysterie!

Avondmaalsformulier

Wat een heerlijk practicale toepassing verbindt ons Avondmaalsformulier hieraan, als het zegt: ‘opdat wij nimmermeer van God verlaten zouden worden’. O, wat moeten we toch hierbij goed doordenken, dat eeuwig verloren gaan daarom zo verschrikkelijk is, omdat we alleen eeuwige vervulling vinden als we in de gemeenschap met een Drie-enig God verkeren, en dan wel als een volkomen tevreden gestelde God. En dat wordt daar gemist.

We zijn uit scheppingsoogpunt als redelijke ziel en als verheven van geest aangewezen op God. Rust vindt mijn hart, o God, alleen aan uw hart, zegt Augustinus in zijn ‘Belijdenissen’. Voor het overige, wat dit vierde kruiswoord betreft, moge ik u verwijzen naar mijn verhandeling hierover in mijn boek ‘De Zeven Kruiswoorden’.

Mag ik hier nog één punt bijzonder naar voren brengen: In dit ‘lama’ (waarom) spreekt Christus uit, hoe Hij Zich ‘disputabel (twijfelachtig, aanvechtbaar, betwistbaar) gesteld’ gevoelt. Dat laat ons een blik werpen in Zijn ziel. Hij gevoelt Zich hier buiten God als ‘disputabel gesteld’. Wat is er nu te denken van Zichzelf? Wat heeft Hij nu aan Zichzelf? En wat aan Zijn God?

De dood uitgestorven

Het was volgens het lijdensprogramma, in Psalm 22 neergelegd. Maar deze Psalm wijst op nog iets ontstellends, waar maar al te veel overheen gelezen wordt. Er staat namelijk: ‘U smeekten zij van mensenhulp ontbloot, en zijn gered’. Dat waren godzaligen van weleer, die in hun bang lijden aanklopten aan de troonzaal van de ontfermingen Gods. En daar was antwoord op gevolgd: ‘gered’.

Maar nu de Christus! Terwijl zij aanklopten tot verhoring, daar moest Christus klagen: Maar Ik, Ik ben een worm, geen man, een worm zoals die door ieder vertreden kan worden. Nu Ik aanklop, komt er geen antwoord, en de reddingspoort blijft gesloten.

Hij moet dus de volle hellesmartbeker leegdrinken tot de bodem toe, en wel zó, dat er niets meer te sterven viel, ook niet wat aangaat de eeuwige dood. God is daardoor volkomen voldaan; en daarom kan Hij er ook uit terugkeren, de dood in alle opzichten uitgestorven; dood en hel ontwapend en aan Zijn zegewagen gekluisterd (zie Kolossenzen 2: 15). Hierop volgt dan ook opstanding en hemelvaart. Hij is gestorven ‘tot’ (ja: ‘tot’) opstanding. En opgestaan ‘tot’ hemelvaart (vergelijk Efeze 4: 8-9).

Geen hoogvliegers, maar laagbukkers

We kennen allen de uitdrukking van de ouden ‘zonder hellevaart geen hemelvaart’. Dit gaat voorwerpelijk (op de Christus toegepast) volledig op. En onderwerpelijk als het genadeproces binnenin ons – mits goed gezond, Schriftuurlijk verstaan – óók. Namelijk in deze zin: Wie niet inwendig geestelijk met zijn dood en helwaardigheid leerde kennis maken, is nooit een gepast voorwerp geworden voor die verheerlijkte Zaligmaker. Voor Hem Die schatten genomen heeft om uit te delen, ook de schat van, verzoend met God, te mogen delen in de zalige gemeenschap met God, in dat heerlijk verkeren in de hemelen. Datgene wat een voorportaal genoemd mag worden van het straks eeuwig en volmaakt wonen in de tent der verheerlijking.

O, laten we ons dan niet tevredenstellen met een historisch belijden, of met een óók aangeleerde gevoelsgodsdienst. Maar laten we in de genade van de Heilige Geest staan naar zo’n geloofsvereniging met Christus, waardoor we iets leren kennen – bevindelijk – van het één plant geworden zijn met Hem in de gelijkmaking Zijns doods, en zo ook in die Zijner opstanding. Dan wordt ons sieraad: ootmoed, nederigheid, droefheid naar God, walging aan onszelf, en volkomen verberging zoeken en vinden alleen in de wonden van Christus… Dat worden geen zogenaamde ‘hoogvliegers’, maar ‘laagbukkers en -buigers’. Die zo toch (o wonder) deel krijgen aan een opstijgen naar Boven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen