Lezen in de brief aan de Hebreeën (9)

Hoofdstuk 3 eindigt vol dreiging. De donkere mogelijkheid van het niet-ingaan in de rust. Hoe dat zo? Vanwege ongehoorzaamheid en ongeloof. Velen van Israël, door de Heere uitgeleid uit het diensthuis Egypte, zijn niet in het beloofde land gearriveerd. Ze zijn gevallen in de woestijn. De apostel haalt dit schrikwekkende voorbeeld aan opdat dit oordeel niet ook de Hebreeën zal treffen. Het begin van hoofdstuk 4 sluit daar naadloos bij aan. Met een oproep. Een opmerkelijke oproep: “Laat ons dan vrezen…”

We lezen in de Bijbel nogal eens over ‘vrezen’. Op veel plaatsen een bemoedigende oproep om níet te vrezen! De engel tot de herders van Bethlehem. Zo ook tot de vrouwen bij het graf. En Christus Zelf tot Johannes op Patmos. Tot wie wordt het gezegd om niet te vrezen? Altijd en steeds weer tot vrezende mensen. De Heere maakt het waar: “Op deze zal Ik zien, op de arme en verslagene van geest, en die voor Mijn Woord beeft.” Hoe heel anders is hier de vermaning: “Laat ons dan vrezen!” Wat is de reden? De schrijver aan de Hebreeën verklaart het. De belofte van het ingaan in de rust is de inhoud van het Evangelie. Dat Evangelie is ook aan de Hebreeën gepredikt. Maar als die ernstige en welgemeende verkondiging niet gepaard gaat met het geloof van de hoorder, dan zullen die gepredikte beloften van geen nut blijken te zijn. Als namelijk “iemand van u schijnt achtergebleven te zijn.” De deur van Gods genade staat open. Maar ten gevolge van ongeloof en onachtzaamheid zal de inhoud van deze kostbare beloften niet het deel zijn van hen die ze hoorden. Ze zijn achtergebleven. Achterop geraakt. Uiteindelijk niet binnen gegaan in het Koninkrijk der hemelen.

Een ernstig woord daarom, dat begin van Hebreeën 4. Wis en zeker reden om beducht te zijn: “Laat ons dan vrezen!” Zovelen als er door het Evangelie geroepen worden, die worden ernstig geroepen. Het is onloochenbaar: de Heere toont ernstig en waarachtig in Zijn Woord wat Hem aangenaam is. Namelijk dat wie door de prediking van Zijn Woord geroepen worden ook daadwerkelijk tot Hem komen. Hij belooft ook ernstig en welgemeend aan wie tot Hem komen de rust der zielen en het eeuwige leven. De belofte van het ingaan in de rust is nog steeds geldend. Ten aanzien van ieder tot wie deze belofte in de prediking komt. Maar hoe komt het dan dat velen, die door de bediening van het Evangelie geroepen worden, niet komen en niet tot bekering en geloof geraken? Ligt de schuld daarvan in het Evangelie? Of is de oorzaak daarvan wellicht Christus die door dat Evangelie wordt aangeboden? Of misschien de Heere Zelf, die door het Evangelie roept? Laat Hij het wel verkondigen, maar moeten we twijfelen aan de welgemeendheid ervan? Moeten we het dáár zoeken dat velen de rust niet ontvangen? Het antwoord op al deze suggesties is een onmiskenbaar “nee!”

Ook hier is Israël het voorbeeld. De Heere is de God van Israël. “De Heere, uw God”, zo noemt Hij Zichzelf. “Ik ben het Die u uit Egypte, uit het diensthuis uitgeleid heeft.” Met dit volk als het enige van alle andere volken heeft Hij Zijn verbond opgericht. Als Mozes in zijn grote toespraak tot het volk terugziet op de afgelegde woestijnreis, dan herinnert hij hen aan de oorsprong ervan. “U bent een heilig volk”, zo zegt hij. “U heeft de Heere, uw God, verkoren, dat u Hem tot een eigendom zou zijn, uit alle volken die op de aardbodem zijn. Was dat soms om uw veelheid of om uw voortreffelijkheid? Nee, zeker niet. Eerder was u het minste en het geringste van alle volken. Nee, maar het was omdat de Heere u liefhad. En opdat Hij zou houden de belofte en de eed die Hij aan uw vaderen heeft gezworen.” [vergelijk Deut. 7].

Sterke woorden! De belofte van Gods zorg voor het volk heeft Hij dus zelfs bevestigd met een eed. Een Goddelijke eed van Hem die niet liegen kan. En die niet terugkomt op Zijn eigen Woord. Maar als Mozes dit alles tot het volk zegt, verbindt hij er nog wel een ander woord aan. Namens de Heere wijst Mozes het volk de weg aan, waarin die beloften vervuld zullen worden. Het is de weg van geloof en gehoorzaamheid. “Alle geboden die ik u heden gebied, zult u waarnemen om te doen. Opdat u zult leven, en inkomen, en het land beërft dat de Heere aan uw vaderen gezworen heeft. En u zult gedenken aan de weg die de Heere, uw God, deze veertig jaren in de woestijn geleid heeft. Opdat Hij u verootmoedige, om u te beproeven, om te weten wat in uw hart was, namelijk of u Zijn geboden zou houden – of niet!” [vergelijk Deut. 8].

Dat laatste is beklemmend: “… zou houden – of niet!” Hetzelfde lezen we nu in de Hebreeënbrief. Nu niet zozeer gericht tot Israël in haar volksbestaan, zoals destijds, maar tot de Hebreeën, de christelijke gemeente, overigens hier ook gevormd door Joodse mensen. Maar eenzelfde boodschap klinkt evenzeer tot de gemeente uit de heidenen. Lees 1 Korinthe 10 maar: “Al deze dingen zijn hun, namelijk Israël, overkomen tot voorbeelden. Ze zijn beschreven tot waarschuwing van ons, op wie de einden der eeuwen gekomen zijn.” Zo klinkt het dus: “Laat ons vrezen…” Met een ernstige verwijzing naar Psalm 95: “Heden, indien gij Zijn stem hoort, verhardt uw harten niet!” Of zoals wij het zingen: “Gelooft Zijn heil- en troostrijk Woord. Verhardt u niet, maar laat u leiden…” Dan alleen zullen we ingaan in de rust.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen