Begrip tonen

Alle begrip natuurlijk als u deze bijdrage overslaat met lezen. Want het tonen van begrip lijkt steeds belangrijker te worden. En dat geldt zowel in de samenleving, als in de kerk. We moeten volgens velen elkaar vooral vertrouwen en begrip voor elkaar tonen, al denken en spreken we nog zo anders. “De mens is de maat van alle dingen”, sprak de Griekse filosoof Protagoras al in de vijfde eeuw. Daarmee bedoelde hij dat er geen Goddelijke positie bestaat van waaruit er één absolute waarheid kan worden vastgesteld.

En dus geldt het gezegde: ”zoveel hoofden, zoveel zinnen.” Iedereen heeft immers zijn eigen kijk op de werkelijkheid en heeft zijn eigen smaak. En als er geen absolute waarheid is, dan is het inderdaad van belang om vooral veel begrip te tonen voor elkaars standpunten. Want als niemand de waarheid kan weten, rest er toch niet anders dan elkaar te vertrouwen, lief te hebben en vrij te laten in de keuzes die worden gemaakt?

Pijn

Zeker, wat kan het je als ambtsdrager of als gemeentelid pijn doen als je binnen de eigen omgeving vanwege persoonlijke omstandigheden voortdurend oploopt tegen een muur van onbegrip. Niet zelden is dat helaas een gevolg van het te weinig opzoeken van elkaar en het nog minder van hart tot hart spreken met elkaar. En waarbij er zo langs elkaar heen wordt geleefd, raakt het onderlinge begrip -zeker waar het gaat om niet-fundamentele zaken- steeds verder zoek. En laat hier geen enkel misverstand over bestaan: dat is een aanklacht voor een (kerkelijke) gemeenschap. We moeten niet met elkaar op de vuist gaan, maar met elkaar op de knieën gaan.

Maar is elke vorm van kritiek of elk kritisch oordeel in alle gevallen bij voorbaat een teken van ongeoorloofd onbegrip? Mogen we elkaar geen scherpe en kritische vragen meer stellen als het gaat om fundamentele zaken in het licht van Schrift en belijdenis? Welk begrip moet er worden getoond als er door anderen ruimte wordt gevraagd voor het terzijde schuiven van eeuwenoude Bijbelse principes?

Vertroebeld

De hierboven gestelde vragen komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Ze hangen samen met allerlei actuele discussies in kerk en samenleving. Of die nu gaan over onze kijk op het Coronavirus en bijbehorende (overheids)maatregelen, of dat ze gaan over onze visie op de openstelling van de kerkelijke ambten voor vrouwen, of dat die gaan over de vraag naar een kerkelijke bevestiging van een geregistreerd partnerschap. Dan zou het zomaar kunnen dat al deze discussies vertroebeld raken door al te snelle oproepen om elkaar te vertrouwen en te aanvaarden, ook al worden er nog zulke tegenovergestelde standpunten aangehangen. We belijden met de kerk van alle tijden en plaatsen dat de Bijbel als Gods Woord onze enige bron én norm is voor al ons doen en laten. Dan is het toch wel in lijn met dit Woord als we elkaar niet slechts bevragen of we wel voldoende begrip hebben voor elkaars gevoelen, maar dat we elkaar vooral bevragen op welke wijze wij God en Zijn Woord onvoorwaardelijk vertrouwen en liefhebben?

Fundament

Dat is dus ten diepste de vraag naar het fundament waarop we al dan niet gezamenlijk staan. Zoals prof. dr. H.J. Selderhuis in oktober vorig jaar ook al aangaf toen de huidige generale synode zich uitsprak een besluit over vrouwelijke ambtsdragers niet langer te willen uitstellen: wil iedereen in onze kerken zich nog aan de gereformeerde belijdenis binden? Spreken we vanuit hetzelfde fundament?

Daarom is het zo nodig elkaar juist te blijven bevragen op ons belijden en de consequenties daarvan in de praktijk. Is Gods Woord behalve onze gemeenschappelijke bron, óók onze gemeenschappelijke norm? Anders komen we uit bij het spreken van Protagoras: ”de mens is de maat van alle dingen.” In dit geval: de worstelende mens. De kerkelijke mens. De gelovige mens.

Luisteren

Daarom dienen we op te passen als discussies niet éérst beginnen met het luisteren naar wat Gods Woord over het onderwerp zegt, maar dat er éérst aandacht wordt gevraagd voor allerlei menselijke ervaringen, menselijke gevoelens en menselijke worstelingen. Die mensgerichte inzet heeft namelijk geen ander doel dan om daarvoor ruimte en begrip te vragen. Maar hoe sympathiek of aansprekend dat op het eerste gezicht ook lijkt, het leidt af van waar het vóór alles om gaat: het ”alzo spreekt de HEERE.” En daarvoor moeten wij mensen buigen, al onze eigen gedachten en gevoelens ten spijt. Juist in een tijd als de onze waarin er haast overal voor alles en iedereen voortdurend begrip wordt gevraagd, moeten we eraan vasthouden dat er ten diepste alléén begrip kan zijn voor datgene wat in overeenstemming is met Gods Woord. Kan de kerk iets anders dan te schuilen achter het “alzo spreekt de HEERE?” Of zit er nog zoveel ruimte tussen recht-zinnig of vrij-zinnig?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen