De nood onzer kerk… en wij (I)

Kinderen zijn in de toekomstige kerk waarin Nederlands-gereformeerden en gereformeerd-vrijgemaakten fuseren welkom aan de avondmaalstafel, zo meldde het Nederlands Dagblad begin deze maand.

Enkele dagen later publiceerde het Reformatorisch Dagblad een interview met de jubilerende ds. J.B. ten Hove, hervormd predikant in Veenendaal. In de achterliggende 25 jaar heeft hij een verschuiving gezien in thema’s die in de kerken de aandacht vragen. Zaken die eerder in de kring van de Gereformeerde Bond vanzelfsprekend waren, zijn dat nu minder, aldus de predikant. Zo signaleert hij –en dat zal helaas niemand verrassen– vooral beweging op het terrein van het Schriftgezag, huwelijk en seksualiteit of vrouw en ambt. Volgens ds. Ten Hove dreigt de stem van de cultuur de stem van Gods Woord te overstemmen. Maar juist in deze tijd van grenzeloze tolerantie zijn we geroepen om dicht bij de Schrift en dicht bij Christus te blijven, aldus de jubilaris.

Vrouw en ambt

Deze artikelen in de beide kranten waren te lezen in eenzelfde periode dat een Zwols gemeentelid op Twitter meldde dat zijn gemeente de dag ervoor zusters als ambtsdrager had bevestigd. Ook sprak hij daarbij de verwachting uit dat andere kerken snel zullen volgen. Deze en andere thema’s die de achterliggende weken op de vergadertafels van de classes belandden, of waarover op andere plaatsen werd gediscussieerd, dringen al meer tot de vraag: hoe nu verder?

Dat is eenzelfde vraag waarover de in 1978 overleden hervormde predikant ds. A. Vroegindewey in de jaren veertig van de vorige eeuw in ander verband een lezing hield. Het kan -nu zo’n 80 jaar latergeen kwaad om een aantal alinea’s uit zijn later gepubliceerde bijdrage ”De nood onzer kerk – en wij” mee te nemen in het zoeken naar antwoorden op de vraag: hoe nu verder?

”Onze Kerk verkeert in grote nood. In de laatste jaren is er veel over die nood geschreven en gesproken. Of allen die nood wel voelen, is een vraag, die we in het midden willen laten. Dat het kerkelijk vraagstuk een brandende kwestie geworden is, zal echter niemand mij willen tegenspreken. (…)

De nood onzer kerk en wij. Hier staan twee woorden bij elkaar, die voor altijd gescheiden hadden moeten zijn: Nood en Kerk. Kerk, dat is toch eigenlijk: wat des Heeren is. (…) En toch is er volop reden om te spreken over de nood onzer kerk. Wanneer we denken aan de tijd der reformatie, toen onze kerk gebouwd werd op het bloed der martelaren, die zelfs hun leven over hadden voor de belijdenis van de enige Naam tot zaligheid, toen de kerk in de Drie Formulieren van Enigheid haar belijdenis zo heerlijk uitsprak, toen de kerk bloeide en kennelijk door de Geest des Heeren geleid werd. En wanneer we dan zien op de toestand der kerk in onze tijd, op haar diepe verval, op haar ellendige toestand in velerlei opzicht, ja dan moeten we wel spreken over de nood onzer kerk. (…)

We moeten spreken over de nood onzer kerk. Dat woord ”onzer” zou er al niet moeten staan. Want dat wijst er op, dat er nog andere kerken zijn. En hier ligt ook al een stuk van de nood der kerk. Wij belijden immers met de Twaalf Artikelen één algemene, heilige, Christelijke Kerk. (…) Wanneer we de lijst van kerken en kerkgenootschappen nagaan, dan schrikken we van het grote aantal. Wat een strijd, wat een vijandschap komt op dit gebied ook openbaar. Terwijl het zou moeten wezen: één kudde onder één Herder, vinden we een droeve verdeeldheid, die ons pijn zou moeten doen, maar waar we dikwijls maar al te gemakkelijk over heen leven. (…) En door scheiding op scheiding is het kerkelijk vraagstuk dan ook niet opgelost. (…) Want die verscheuring gaat steeds door. (…)

De wereld kwam in de kerk. En zo als het in de wereld was, zo wilde men het ook in de kerk hebben: men moest ook in de kerk iedereen vrij laten te leren en te verkondigen wat men wilde: men wilde niet gebonden zijn aan de éne Goddelijke waarheid, aan Gods Woord waar allen voor moeten buigen. Daar mocht niet zijn één belijdenis, die allen bindt; daar mocht niet zijn één geloof, dat allen bezielt. (…)

En zo zijn in de kerk de richtingen ontstaan: van de ene kansel klinkt nu het zuivere Evangelie van vrije genade en van de andere kansel hoort men een half Evangelie en weer van een andere kansel hoort men helemaal geen Evangelie meer. (…) Wat werd de kerk verscheurd en verdeeld door partijtwisten. En in de loop der jaren zijn we er aan gaan wennen, ach, het was nu eenmaal zo, er was toch niets aan te doen. We konden alleen nog maar vechten om onze posities te behouden en zo mogelijk uit te breiden. (…)”

Staat het dan met de kerk niet hopeloos? Strijden we niet voor een zaak die toch al verloren is? Ook die vragen komen aan de orde. Maar daarover DV volgende keer meer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen