De nood onzer kerk… en wij (II)

Staat het met de kerk niet hopeloos? Strijden we niet voor een zaak die toch al verloren is? Die vragen komen aan de orde in een lezing die de in 1978 overleden hervormde predikant ds. A. Vroegindewey hield in de jaren veertig van de vorige eeuw.

We zagen de vorige keer al dat het geen kwaad kan om wat uit zijn bijdrage ”De nood onzer kerk – en wij” mee te nemen in het zoeken naar antwoorden op de vraag: hoe nu verder?

Dat deze vraag al prangender wordt, blijkt wel uit de meest recente gebeurtenissen. Niet alleen die in Zwolle, die de pers haalde. Maar ook wat er op de tweede zondag in oktober gebeurde tijdens een zogeheten regenboogdienst in Gouda. Daar werden een aantal zaken gezegd, die niet alleen lijnrecht ingaan tegen de besluiten van onze generale synode van 2013 én de besluiten inzake de revisieverzoeken door onze generale synode van 2016, maar méér nog tegen het getuigenis van de Schrift zelf ingaan. Zo werden de gasten tijdens deze dienst verzekerd dat lhbti’ers in een exclusieve en blijvende relatie wel degelijk welkom zijn aan het Heilig Avondmaal.

Vrees

En als het nu waar zal zijn wat velen vrezen, dat het niet in de lijn der verwachtingen ligt dat deze gemeenten zullen terugkeren op hun schreden? En als het nu waar zal zijn wat velen vrezen, dat onze kerkelijke vergaderingen niet zullen uitspreken dat gemeenten door dergelijke besluiten en uitspraken zich feitelijk buiten het kerkverband plaatsen?

”Van verschillende kanten werd aan de organisatie, die de kerk was opgelegd de grootste schuld gegeven van het diepe verval der kerk”, zo sprak ds. Vroegindewey. ”De hogere besturen keken immers niet toe, dat de prediking, die van de kansels kwam zuiver was en naar Schrift en Belijdenis. Ze konden daarop niet toezien en ze wilden daarop niet toezien. Want het grootste deel der mannen die in de besturen zaten, wilden zelf niet gehoorzamen aan de Koning der Kerk, wilden zelf hun eigen weg gaan, een weg, die niet in overeenstemming was met Schrift en Belijdenis. (…)

Maar men vergat de grootste nood der kerk: er was reformatie nodig, verandering des harten. Het ontbrak de kerk aan levende leden. Op vele plaatsen leefde men van een dode vrijzinnigheid, maar op andere plaatsen ook van een dode orthodoxie. We hadden nodig de Geest des Heeren, die Zijn hof kwam doorwaaien, maar ach, er was zo weinig vragen om dien Geest, zo weinig bidden: Heere, zendt Uw Geest van boven neder, opdat die ons leide in alle waarheid.

En de oorzaak hiervan was gelegen in het feit, dat er zo weinigen waren, die de nood gevoelden, de nood van hun eigen leven buiten God en de nood van hun gezinnen, de nood der gemeenten, de nood der kerk. Wanneer er meer nood geweest was, zou er ook meer gebed geweest zijn. En de Heere onze God doet wonderen op het gebed. Maar in de meeste gemeenten (…) waren er zoveel dode leden en zo weinig levende leden. En men voelde zich zo goed thuis in die dode toestand. Zie, hier ligt zo’n groot stuk van de nood onzer kerk. De liefde ontbreekt, het geloof ontbreekt en de hoop ontbreekt. Wanneer die er meer gevonden werden, zou de toestand in onze kerk zeker anders zijn. Men was over ’t algemeen niet koud en niet heet, maar men was lauw. En we kennen het vreselijke vonnis van de Heere Jezus over die lauwe gemeente van Laodicea.”

Verdeeldheid

Zo leefde men in de kerk meer of minder rustig, al naar de posities vaststonden, zo merkt ds. Vroegindewey op. En het gevolg? De verdeeldheid en de verscheurdheid nam steeds meer toe. Met een vreselijke uitwerking: ”Zo nam de openbaring van het waarachtige leven Gods steeds meer af. Ook in onze gemeenten in onze kringen kwamen scheuren, die steeds breder werden. En men meende dat het niet anders kon, dat het nu eenmaal zo moest zijn. De kennis der waarheid werd steeds kleiner. En het woord van de profeet werd bevestigd: Mijn volk is uitgeroeid, omdat het zonder kennis is.”

Maar de Kerk kan alleen door de waarheid worden gediend en niet door de leugen, zo wordt beklemtoond. ”Want de verschillende richtingen zijn wel dezelfde woorden gaan gebruiken, maar men geeft aan die woorden een verschillende inhoud, en iedereen rekent naar zichzelf toe. Dat is juist het onwaarachtige in de huidige situatie. (…) Er zijn er die afwijken van de Schrift en van de Belijdenis en ze zeggen tóch te staan op de bodem van Schrift en Belijdenis.”

Hoe dan verder? ”En dan vragen we ons af: Heeft de kerk nu nog een belijdenis of heeft de kerk geen belijdenis? Ach, dat dubbelzinnige, dat hinken op twee gedachten, dat bijeen willen houden van de waarheid en de leugen, dat stichten van een valse eenheid, hoe wordt het in de Schrift veroordeeld en hoe kan daar nu ooit de zegen des Heeren op rusten? Dat is immers onmogelijk!”

Zou dat vandaag anders liggen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen