Coronamoeheid

Nog enkele weken en het jaar Anno Domini 2021 ligt weer achter ons. Een jaar waarin opnieuw alles rond het Coronavirus het kerkelijke leven helaas behoorlijk beheerste. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er een zekere Coronamoeheid kan optreden. Toch kunnen we er niet omheen dat het virus en onze omgang daarmee ons nog altijd voor allerlei vragen plaatsen. In elk geval drie: Horen we nog Gods stem in de coronacrisis? Zijn we waakzaam tegen satans listen? Reageren we op een geestelijke wijze op alle overheidsmaatregelen?

Horen we Gods stem?

De brochure “Als de Heere roept – luisteren naar Gods stem”, waaraan zes predikanten uit evenzoveel kerkverbanden meewerkten, kreeg vorig jaar een goede ontvangst. Tienduizenden exemplaren werden verspreid en de brochure kreeg zelfs een Duitse editie en een evangelisatieflyer. Maar is het daarna niet wat stil geworden wat betreft de inhoud en het doel van de brochure: opdat we zouden luisteren naar Gods stem in de coronacrisis? De scribenten hadden behoefte aan een duidelijk spreken in en vanuit de kerken, juist nu de Heere zo krachtig spreekt: ”Juist daarom is het belangrijk te spreken over oordelen of gerichten.” Maar waar en wanneer is dat de laatste maanden -ook door mij- vanaf de kansel nog naar voren gebracht in diepe ernst en bewogenheid? Of maken we ons in deze crisis ten diepste alléén over exact dezelfde zaken druk als waarover de wereld steeds in rep en roer is? Wat is nu eigenlijk hét verschil tussen kerk en wereld als het gaat om hoe we aankijken tegen deze pandemie? Wat zou het een zegen zijn als deze periode ons mag brengen tot eenzelfde belijdenis als de dichter van psalm 119: ”Ik weet, HEERE! dat Uw gerichten de gerechtigheid zijn, en dat Gij mij uit getrouwheid verdrukt hebt.” En wij het met mond én hart zingen waar psalm 94 ons op wijst: ”Zo wordt de roede zelfs gekust, en d’onderwerping geeft hem rust.”

Zijn we waakzaam?

”Een wereldwijde crisis is een uitgelezen kans voor de satan om verwarring en verwijdering te veroorzaken”, zo staat in genoemde brochure. ”Dat moet ons waakzaam maken.” Maar zijn we inderdaad waakzaam om satan te beletten in de kerken verwarring en verwijdering te veroorzaken? En op welke wijze blijkt dat concreet? Wat is onze eigen bijdrage daaraan?

Mij trof enkele weken geleden een digitale hartenkreet van een moeder. Daarin verwoordde ze haar verdriet dat de saamhorigheidsbloem dood lijkt te zijn, omdat in haar ogen de discussie over alles rond het virus zo wordt gedomineerd door mensen met de grootste mond. Maar, zo schreef ze: ”er zijn ook gewoon mensen die het allemaal niet weten.” Daarbij deed ze een beroep om juist nu elkaar vast te houden: dat er nog liefde is in tijden van verdeeldheid en dat er warmte kan zijn in een kille polariserende tijd.

En is het volharden in de gemeenschap ook niet datgene waar de Bijbel toe oproept? Want de liefde handelt niet ongeschiktelijk, zij zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd en zij denkt geen kwaad, schrijft Paulus aan de Korinthiërs. De kanttekenaren van de Statenvertaling schrijven daarbij: ”De liefde zoekt niet de dingen die eigen voordeel aangaan, maar het welvaren van de naasten en van velen.” Hoe kan er dan toch sprake zijn van zoveel kerkelijke verwarring en verdeeldheid? Zijn we zelf wel echt waakzaam tegen satans listen?

Reageren we geestelijk?

Die verwarring en verdeeldheid is er helaas ook zeker waar het gaat om onze (kerkelijke) reactie op het overheidsbeleid. Het lijkt er soms op dat we liever aandacht geven aan Openbaring 13 dan aan Romeinen 13. Maar wat betekent het vandaag de dag concreet dat God ons beveelt om ons te onderwerpen aan de machten over ons gesteld, ook als we zelf andere opvattingen hebben over welke maatregelen er wel of niet nodig zijn en of het al dan niet terecht is wat de overheid beveelt of dringend adviseert?

Matthew Henry merkt in dit verband op dat hoewel de personen goddeloos kunnen zijn, toch hun rechtvaardige (regeer)macht geëerbiedigd en gehoorzaamd moeten worden. Het christendom is immers geen sekte van oproerlingen die tegen de openbare vrede en orde ingaat.

Het getuigt van ware zelfverloochening in het leven van Guido de Brès als hij in artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis schrijft over het ambt van de overheid: ”Voorts, een ieder, van wat kwaliteit, conditie of staat hij zij, is schuldig zich den overheden te onderwerpen, schattingen te betalen, hun eer en eerbied toe te dragen, en hun gehoorzaam te zijn in alle dingen die niet strijden tegen Gods Woord; voor hen biddende in hun gebeden, opdat hen de Heere sturen wille in al hun wegen.” Coronatijd: een tijd van méér verwarring, verdeeldheid en verzet? Of mag het door genade zijn: een tijd van méér gebed, geloof en geduld?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen