Groot geloof en klein geloof

De Heere Jezus heeft het in het Evangelie twee keer over een groot geloof. Beide keren sprak Hij over een heiden. De hoofdman uit Kapernaüm en de Kananese vrouw. Niet bij de Bijbel opgevoed, maar toch een groot geloof. Vijf keer spreekt Hij over een kleingeloof. Dat ging alle keren over Zijn discipelen. Verbondskinderen, maar toch een klein geloof. Ook in bovenstaande tekst is dat het geval.

De discpelen zijn op het Meer van Galilea en proberen in een storm met hun bootje aan land te komen. En dan zien ze ineens een gestalte op het water op hen afkomen. Ze denken dat het een spook is. Maar dan is daar de kalmerende stem van hun Meester: Zijt goedsmoeds, Ik ben het, vreest niet. En dat helpt. Hun angst verdween.

Daar zit al een les in. In de Bijbel wordt nogal eens overdrachtelijk gesproken over stormen en golven. We kunnen denken aan rouw, ziekte en tegenslagen. We kunnen nog een stap verder gaan. Als de Heilige Geest gaat werken, dan hoor je de psalmdichter klagen: want mijn hoofd is als bedolven in de golven van mijn ongerechtigheên. Dan is de toorn van God als de golven en de baren die je benauwde ziel vervaren.

Maar wat doet de Heere Jezus? Hij wandelt op de golven. En Hij is niet onder de indruk van de storm. Hij staat boven de ellenden en boven de zonden. En Hij zegt tegen mensen in de benauwdheden: vrees niet, Ik ben er.

En let dan eens op wat Simon Petrus vraagt. Heere, indien Gij het zijt, zo gebied mij tot U te komen op het water. Waarom vraagt hij dat? Nou niet omdat hij iets bijzonders wil kunnen, maar omdat hij bij Jezus wil zijn: Gebied mij tot U te komen! En de Heere Jezus staat het toe. Kom.

Petrus heeft niet eerst met zijn voet geprobeerd of het water wel hield. Zoals wij dat bijvoorbeeld doen als we over één nacht ijs gaan. Nee, hij oefende op dat moment een gróót geloof. Hij heeft het oog op Jezus gericht en heeft geen erg in de golven.

Maar zo blijft het niet. Er komt een moment en dan verliest Petrus de Heere Jezus uit het oog. Hij kijkt naar de golven en hij ziet op de wind. En dan gaat het mis. Zijn geloof dat aanvankelijk zo groot was, dat schrompelt ineen. De golven worden steeds groter en Jezus wordt steeds kleiner. Hij begint weg te zinken.

Was er dan reden om te vrezen? Dat zou alleen het geval zijn geweest als Petrus de Heere Jezus had zien wegzinken. Of als Jezus had gezegd: Petrus ga alsjeblieft snel terug, want het is toch te gevaarlijk. Maar dat was niet het geval. De Heere Jezus stond nog op de golven en Hij had Zijn nodiging niet ingetrokken. Niet de Heere Jezus was veranderd, maar Pétrus was veranderd.

Zo kan het gaan in het geestelijke leven. Het ene moment een groot geloof, en het andere moment slaan de twijfels toe. Het ene moment zegt David: met mijn God dring ik door een bende. En het andere moment: ik zal nog één dezer dagen omkomen in de handen van Saul.

En wat moet een mens dan doen? In die twijfel, in dat klein geloof of ongeloof? Wat Petrus deed: Heere, behoud mij! Slechts één korte roep om genade. In het Aramees een woord dat hetzelfde woord is als: Jezus! En dat blijkt genoeg te zijn. Want Jezus grijpt hem bij de hand. En Hij bestraft de discipel. Waarom hebt gij gewankeld? Opmerkelijk; Jezus bestraft niet eerst de golven. Maar Hij bestraft het ongeloof. Dat was kennelijk het grootste probleem. Niet onze zonden of onze noden houden ons buiten de hemel, maar het vervloekte ongeloof.

Neem deze les mee. Als de zonde ons benauwt, als er droefheid is: Jezus staat op de golven. Zou Hij niet bij machte zijn om uw hand te grijpen en u te redden? O zeker wel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen