“Wij hebben een wet…”

De Heere Jezus staat vóór Pilatus. Hij is gedaagd voor Zijn aardse rechter… Er is al heel wat gepasseerd in de laatste uren. Het Sanhedrin heeft Hem ter dood veroordeeld; Hij had immers beleden dat Hij de Christus is. Maar om het doodvonnis voltrokken te krijgen, hebben de joodse leiders de medewerking van de Romeinse overheid nodig. Die overheid, dat is op dit moment Pontius Pilatus, de vertegenwoordiger van de keizer in Rome. Vandaar dat stadhouder Pilatus betrokken is geraakt in het proces dat tegen Jezus is aangespannen.

Tijdens deze rechtszitting klinkt het onophoudelijk vanuit de schare: “Kruisig Hem! Kruisig Hem!”. Als eersten nemen de overpriesters deze eis in de mond, weldra overgenomen door de andere aanwezigen. Ze eisen het volle pond: Jezus’ dood, Zijn dood aan het kruis! Met een gegeselde en murw geslagen Jezus nemen ze geen genoegen. Dood moet hij. En dan klinkt het, dat aangrijpende woord: “Wij hebben een wet en naar onze wet moet Hij sterven, want Hij heeft Zichzelf Gods Zoon gemaakt Pilatus, u hoeft u niet te bekommeren over het al of niet schuldig zijn van deze Mens. Het mag u genoeg zijn te weten dat wíj, de geestelijke leiders van Israël, u zeggen dat Hij volgens onze wet de dood schuldig is.”

“Wij hebben een wet…” Welke wet is dat? Dat is de wet die Israël van de Heere had ontvangen. De wet die als een zegen bedoeld is. De wet ten leven. De wet die helderder is dan de zon en dieper dan de zee. De wet waarin de heiligheid van God zuiver wordt weerspiegeld. De wet waarin de rechtvaardige wil van God is bekendgemaakt. De wet geldig voor alle tijden en voor heel de wereld.

Wat is de inhoud van de beschuldiging die hier klinkt? Daarover laten de joden geen twijfel bestaan: “Hij heeft Zichzelf Gods Zoon gemaakt.” Hij heeft het hoge gebod van God overtreden. Hij heeft God in zijn hoogheid aangerand. Meerdere malen hebben ze het vastgesteld. Hadden ze het Hem niet horen zeggen: “Uw zonden zijn u vergeven!” Matigde Hij Zich daarmee geen Goddelijke rechten aan? En dan Zijn uitspraak: “Ik en de Vader zijn één.” Is dat geen goddeloze pretentie? Hebben ze vanuit hun gezichtshoek niet gelijk? Jezus heeft Zich dingen aangematigd die alleen God toekomen. Is dat geen pure Godslastering? Geldt daarvoor inderdaad niet de doodsstraf? Overduidelijk staat het toch in de wet van Mozes: “Wie de Naam des Heeren gelasterd zal hebben, zal zekerlijk gedood worden” (Lev. 24:16). Hoe dan ook – in de ogen van de Joden heeft de Heere Jezus het hoge gebod van God overtreden. Hij heeft God in Zijn hoogheid aangerand. En daarom: Hij moet sterven, rechtens, naar de wet!

Ze lijken het recht van Gods wet aan hun kant te hebben, deze wetgeleerden. Maar ach, het is in hun verblinding dat ze het menen en dat ze het roepen. Deze Jezus van Nazareth was waarlijk de Christus, de Zoon van de levende God. Hij was de eniggeboren Zoon die van eeuwigheid in de schoot van de Vader was. Die op aarde kwam om zalig te maken wat verloren is. Hij hoefde het, naar Paulus’ woord, geen roof te achten om aan God gelijk te zijn. Dezelfde apostel schreef ook: “Toen de volheid des tijds gekomen was, heeft God Zijn Zoon uitgezonden, geworden uit een vrouw, geworden onder de wet.” Met welk doel? “Opdat Hij degenen die onder de wet waren, verlossen zou”, en opdat wij, aldus de apostel, “de aanneming tot kinderen verkrijgen zouden…”

En hierin ligt het geheim. Dit is ook de sleutel om in dit goddeloze woord van de schare toch als een woord van de heilige God te beluisteren. Het is allereerst een getuigenis aangaande de mens, aangaande u en mij. Immers, wij hebben inderdaad de wet van God. Maar naar die wet moeten wij (!) sterven, want wij (!) hebben onszelf aan God gelijk willen maken. “U zult als God zijn!”, was de influistering van de boze. En deze verleiding is ons aller valkuil geworden. Deze begeerte huist in ons aller hart. Dit woord zet ons allen op onze plek, die van schuldige zondaren. En het is de wet van God die ons dientengevolge de dood aandoet! Werd dat al uw belijdenis?

Maar, o wonder!, nu heeft de Zoon van God Zich onder deze zelfde wet willen brengen. Naar deze wet moet Hij sterven. Opdat Hij degenen die onder de wet zijn, verlossen zou. Opdat Hij voor hen de aanneming tot kinderen zou verwerven. Zo moet Christus sterven. De wet drijft Hem straks naar het kruis. De Zoon van God, daar staat Hij voor Zijn aardse rechter, veroordeeld tot de vloekdood aan het kruis. Hij, onder de vloek van de wet, om die wet tot een einde te brengen. Hij is gekomen, niet om de wet te ontbinden, maar om die te vervullen. Maar zo, en zo alleen, is er behoud voor de ellendigste van de zondaren. U soms? Hij gaf Zijn heilig leven voor onheilige zondaren. Hij moest sterven naar de wet. En zo is de wet uitgepraat. Want Hij neemt de wet mee in zijn doorboorde handen. Hij draagt haar mee in Zijn hart. De wet van God wordt gelegd in de heilige ark onder het verzoendeksel. En daar wordt gehoord de stem van het bloed dat betere dingen spreekt. Het kan niet anders: daar zwijgt de wet en spreekt de genade. Genade door recht! “Zie, dit Lam van God!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen