De oogst van Christus

De afgelopen weken hebben we verschillende malen stilgestaan bij de ‘via dolorosa’ die Christus moest én wilde gaan. We hebben gezien hoe die weg van tranen eindigde op Golgotha, waar Christus gekruisigd werd. In deze meditatie overdenken we iets van de vrucht van Zijn diepe lijden. En we staan stil bij de aansporing die Christus daaraan verbindt.

De tekst brengt ons een ogenblik terug in Galilea. Lange tijd heeft Christus daar tijdens Zijn omwandeling op aarde gepreekt, geleerd en wonderen gedaan. En ergens tijdens deze ‘grote Galilese bediening’ – misschien wel in het oogstseizoen – speelt onze tekst zich af. Naar alle waarschijnlijkheid staat de Heere Jezus op een berg. In de verte ziet Hij een grote mensenmenigte tot Hem naderen. Mensen die om zulke verschillende redenen tot Hem komen. Sommigen om Zijn Woord te horen. Anderen om genezen te worden van hun ziekten en kwalen.

Als Christus al die mensen ziet, welt in Zijn hart grote bewogenheid met hen op. ‘Hij werd innerlijk met ontferming over hen bewogen’, schrijft Mattheüs. Dat wil zeggen: Christus is tot in het diepst van Zijn wezen met hen bewogen. Zijn hart gaat naar hen uit.

Wat is de reden van die ontferming? We lezen het in vers 36b: ‘omdat zij vermoeid en verstrooid waren, gelijk schapen die geen herder hebben’. Zó heeft Christus de mensen om Zich heen waargenomen. Hij peilt hun geestelijke nood en dood. Ze zijn verloren, als schapen zonder herder. Verstrikt in de doornstruiken van de zonde, en verwond. Krachteloos, zodat ze niet verder kunnen.

Maar het zicht van Christus reikt nog verder. Zijn ogen zien niet alleen de mensen die vanuit het Galilese land tot Hem naderen. Hij ziet ook hoe in de loop der eeuwen steeds weer zondaren zullen komen. Tot in onze tijd toe. Wie zijn zij in zichzelf? Schapen zonder herder. Verloren schapen. Vermoeid en verstrooid.

En dan ontrolt zich voor Christus’ oog dat indrukwekkende beeld van een grote oogst. Hij hoort de halmen ruisen in de wind. En we horen we Hem zeggen: ‘De oogst is wel groot’. Dat wil zeggen: Er zal uit een verloren mensengeslacht tóch een grote schare zijn die zalig wordt. Of zoals Christus het eerder heeft gezegd: ‘Velen zullen komen, van oosten en westen’. In de eeuwige heerlijkheid zal een grote schare zijn die niemand tellen kan.

Dat de oogst groot zal zijn, is te danken aan het lijden en sterven van de Zaligmaker. Niet voor niets gebruikt Christus het beeld van een ‘oogst’. Daar ligt een verwijzing in naar het feit, dat Hij Zichzelf als een tarwegraan in de aarde zal laten zaaien om daar te sterven, en zo veel vrucht voor te brengen. Daar ligt de vervulling in van Jesaja 53: ‘Als Zijn ziel Zich tot een schuldoffer gesteld zal hebben, zo zal Hij zaad zien’.

Christus zegt er echter nog iets bij: ‘De oogst is wel groot, maar de arbeiders zijn weinig’. Dat laatste woord kan in de grondtaal de betekenis hebben van getalsmatig weinig. Maar ook van: ‘gering’ of ‘zwak’. Het is alsof de Zaligmaker zeggen wil: Mijn oogst zal er komen. Maar de oogst moet wel binnengehaald worden.

Zeker, dat is ten diepste ook het werk van Christus Zelf. Maar niet voor niets voegt de Heere Jezus er aan toe: ‘Bidt dan de Heere des oogstes, dat Hij arbeiders in de oogst uitstote’. ‘Bidt’ – het grondwoord betekent: missen, nodig hebben, verzoeken. Doen wij dat? Lezer(es), doet u dat? Smeken wij de Heere des oogstes, dat Hij arbeiders in Zijn oogst zal uitstoten? Velen van ons hebben (klein)kinderen van de Heere ontvangen, of mogen een (klein)kind verwachten. Voor ons én ons nageslacht geldt, dat we ieder heel persoonlijk tot bekering en geloof moeten worden gebracht. Maar hoe zal dat – ook in de toekomst – ooit kunnen gebeuren, als er geen arbeiders worden uitgestoten in de oogst? ‘Hoe zullen zij geloven, indien hun niet gepredikt wordt? En hoe zullen zij prediken, indien zij niet gezonden worden’?

Mag ik het nog iets aanscherpen: Hoe zal dat gebeuren, als onze geestelijke nood en dood niet meer gepeild wordt? Als de innerlijke ontferming over schapen zonder herder gaat ontbreken, omdat er in de prediking geen verloren schapen meer zijn? Als er geen oog meer is voor wat verwond en krachteloos is? Of als er nog een andere weg opengehouden wordt, behalve de weg van het wonder, waarin een verloren zondaar, met verlies van al het zijne, alleen nog maar zalig worden kan als de oogst van Christus?

Er ligt in onze tekst een dringende aansporing. Om op Goede Vrijdag en de dagen erna neer te knielen voor de Heere des oogstes. Christus roept ons met die uitdrukking op om te pleiten op Zijn werk. Op Zijn oogst. Want die oogst zál er zijn. En ze zal groot zijn! Maar Christus roept ons ook op om de Heere tegelijk dringend te smeken of Hij die oogst ook onder ons wil hebben. Dat is allerminst verdiend of vanzelfsprekend. Daarom make de Heere het nood bij ons en doe Hij bidden: ‘Heere, bezoek deze wijngaard!’ ‘Laat Uw werk aan Uw knechten gezien worden’. En wil ook onder ons nog Uw arbeiders uitstoten!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen