Vragen voor u

Het werd mij al weer eens gevraagd om de zaak om te draaien en aan onze lezers vragen ter beantwoording voor te leggen. Het is menige lezer goed bevallen kennelijk en ik vind het zelf ook mooi om te doen.

Daarom deze keer weer iets van mijn kant. En doet u het dan maar weer zoals in het verleden: u stuurt uw gedachten via de mail aan mij op en dan ga ik er op een gegeven moment nader op in.

Uiter aard blijven vragen van de kant van onze lezers altijd welkom.

Maar dan eerst een drietal verschillende dingen die ik u graag voorleg.

De eerste zaak die ik noem is die van de vergeving der zonden. De vergeving van de zonden houdt blijkens bijvoorbeeld Jesaja 43 vers 25 in dat God ze wegdoet, uitdelgt en niet meer gedenkt. En wat te denken van Micha 7 vers 19 waar beleden wordt dat de Heere de zonden van Zijn volk in de diepten der zee zal werpen. Is het op grond van deze tekst dat we wel spreken van een zee van eeuwige vergetelheid?

Als ik door genade delen mag in de vergeving der zonden, vergeet Hij ze dan? Maar ik kan ze niet vergeten, toch? Paulus blijft het maar zeggen dat hij Gods gemeente vervolgd heeft immers? Als ik ze dan weer voor Gods aangezicht belijd betekent dat dan dat ik God er toch weer aan herinner? Is dat dan wel juist?

Dat is het eerste wat ik u wil voorleggen. Een zaak als de vergeving van de zonden moest ons toch allen wel aanspreken. Hoe spreekt Gods Woord erover en hoe onze belijdenis?

Dan de tweede zaak. Dat gaat over de Emmausgangers uit Lukas 24 vanaf vers 13. Als zij na de herkenning van de opgestane Heere Jezus Christus verblijd weer terug snellen naar Jeruzalem om het blijde nieuws aan de discipelen te vertellen worden ze tot hun verrassing blij begroet door de discipelen met de woorden: De Heere is waarlijk opgestaan, en is van Simon gezien! Dat zal een blijde ontmoeting geweest zijn op die zondagavond!

Maar nu mijn vraag aan u. Hoe valt dan Markus 16 de verzen 12 en 13 te verklaren? Daar lezen we immers: En na dezen is Hij geopenbaard in een andere gedaante aan twee van hen, daar zij wandelden en in het veld gingen (de Emmausgangers dus). Dezen, ook heengaande, boodschapten het aan de anderen, maar zij geloofden ook die niet. Geloofden ze de Emmausgangers nu wel of niet? Waar moeten we de verklaring voor deze onduidelijkheid zoeken?

Dan nog een derde punt. Dat gaat over Jairus, de overste van de synagoge in Kapernaum. Die heeft een dochter die op sterven ligt en gaat in zijn nood naar het enige Adres waar hulp te verkrijgen is, de Heere Jezus. In Mattheus 9 vers 18 zegt hij tegen Jezus: Mijn dochter is nu terstond gestorven. Doch kom en leg Uw hand op haar en zij zal leven.

Vraagt Jairus de Heere om zijn dode kind op te wekken? Hoe staat het in Markus 5 vers 23 beschreven? Daaruit blijkt toch dat zijn dochter nog in leven was?

Maar mijn vraag gaat eigenlijk over wat anders. Nadat de Heere het twaalfjarige dochtertje heeft opgewekt zegt Hij dat zij niemand mogen vertellen wat er is gebeurd.

Hoe moeten wij dit gebod (want dat is het, zie Markus 5 vers 43) van de Heere Jezus opvatten? Mochten zij het niemand zeggen? Maar heel Kapernaum wist er toch al van? En hoe kunnen een hoogst verwonderde en eveneens uiterst blijde vader en moeder de terug keer van hun dochter uit de dood naar het leven verzwijgen? Dat doe je toch niet? Dat kun je toch niet? Of mogen wij dergelijke vragen niet stellen misschien?

Ik ben heel benieuwd wat het commentaar van onze geachte lezers zal zijn. Ik dank u bij voorbaat voor het meedenken.

Ik geef u hierbij mijn mailadres.

Dat is ds.hoefnagel@gmail.com

Alle lezers hartelijk gegroet en we hopen weer tot een volgende keer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen