Een mens van vlees en bloed

Tot nu toe was dat niet zo duidelijk. In hoofdstuk 17 en 18 was hij heel anders dan wij. Wat een geloof had die man! Maar hier blijkt het toch dat Elia maar een gewoon mens was. Hoe is dat dan gegaan? Het eerste wat ons verteld wordt in hoofdstuk 19 is dat Achab thuiskomt en verslag uitbrengt van wat er op de Karmel is gebeurd. Hij heeft verteld van de toespraak die Elia heeft gehouden en met de baälprofeten heeft gespot. En hoe Elia gebeden heeft en hoe dat vuur uit de hemel is neergedaald. En dan het toppunt van alles: …en allen, die hij gedood had, te weten al de profeten, met het zwaard.

Izebel heeft met groeiende woede geluisterd. En haar ogen hebben vuur gespuwd toen Achab zijn verhaal deed. Waar haalde die Elia het lef vandaan om haar profeten te doden? En in grote toorn laat ze Elia weten dat hij moet sterven. En ze roept haar goden tot getuigen aan, Elia zal niet lang meer leven.

En dan? Ach, Elia zal zijn schouders wel ophalen toch? Want hij heeft immers zo duidelijk gezien dat de HEERE God is. En hij zal toch ook wel herinnerd worden aan de naam die hij draagt? Mijn God is Jehova. O nee, Izebel, je kunt dreigen wat je wilt, maar: de Heere is bij mij, ik zal niet vrezen! Reageert Elia zo? Nee! We lezen: Toen hij dat zag. Dat wil zeggen: toen hij zijn doodsvonnis zag. Toen zag hij God niet meer. En toen sloeg hij op de vlucht.

Hij liep 150 km naar Berséba, in het uiterste zuiden van Kanaän, en dan gaat hij eens 30 km de woestijn in. En daar zwerft Elia rond. Met welk doel? …om zijns levens wil! Maar als hij een dag in de woestijn gezworven heeft, raakt hij alle moed kwijt. Laat mij maar sterven. Want het heeft toch allemaal geen zin. ‘Heere ik kan niet meer hebben. Ik heb nu genoeg verdragen en ik heb nu ook genoeg gedaan. En ik ben toch ook niet beter dan mijn vaderen. Mozes kon het volk ook niet bekeren, en Jozua kon het niet, en niemand van de profeten kon het. En ik kan het ook niet. Ik ben net zo machteloos als mijn vaderen. En daarom: laat mij maar sterven.’ Dat is dus ook Elia. Hij is een mens van vlees en bloed. Hij had veel genade van de Heere gekregen. Maar als de Heere die genade even inhoudt en de kracht om te geloven inhoudt. Dan is de mens vol ongeloof. En dan blijft er van die grote Elia niks meer over.

En zo gebeurt dat nog. Dat mensen aan het einde komen. Dat ze niet meer verder kunnen. Het verlammende gevoel dat alles ze bij de handen afbreekt. Wie kan daar verandering in aanbrengen? Ja, goedbedoelde adviezen zijn er genoeg. Maar die richten niets uit. Hier moet God komen. Een mens kan in depressie raken.

Ook geestelijk. Dat er niets meer voor je in de Bijbel lijkt te staan. Geen belofte meer om je aan vast te klemmen. Je kunt niet meer bidden, niet meer geloven. En een mens kan dan wel denken: ik kan maar beter sterven. En als je dan vraagt: maar kun je dan wel sterven? Dan dringt dat nauwelijks meer door.

We nemen het Elia niet kwalijk. Hij was mens. En ieder die mens is, is zwak. De Heere Jezus weet er ook van. Daarom heeft Hij medelijden met onze zwakheden en kan Hij te hulp te komen. En als er zijn in ons midden die om wat voor oorzaak ook moedeloos zijn. Weet dan dit: er is er Eén die je ziet en hoort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen