Muurvast

Hoe nu verder? Dat was na de afsluiting van de generale synode vorig jaar de grote vraag. Twee rapporten werden het land ingestuurd. Een dunne en een dikke. ”Zoek eerst het Koninkrijk van God-een weg terug uit de impasse”, vermeldt de cover van het dunne rapport. Afkomstig van de commissie kerk-zijn. ”Vrouw en ambt” staat er op de voorkant van het dikke rapport.

De commissie kerk-zijn zoekt een duidelijke weg te wijzen uit de impasse. ”Samen kerk-zijn vraagt om een geestelijke houding. (…) Gemeenten die besluiten en uitspraken van meerdere vergaderingen naast zich neerleggen en tegelijk stellen dat ze van harte onderdeel willen blijven uitmaken van de CGK spreken iets onmogelijks uit. (…) Toch een eigen koers varen als plaatselijke kerk kan niet anders gezien worden dan als het opzeggen van het vertrouwen in de wijze waarop we als kerken gezamenlijk de wil van de Heere zoeken.”

En wanneer men dan toch een eigen koers vaart en daarmee het vertrouwen in het verband van kerken opzegt en zo in strijd handelt met de belofte zich te voegen naar besluiten van meerdere vergaderingen? Dan is het volgens de commissie onontkoombaar om te spreken over zonde en de noodzaak van vermaning en bekering.

Ja, naar alle kanten op: ”Tegelijk, en niet minder belangrijk, moeten we spreken over onze gezamenlijke zonde en schuld, en de noodzaak van vermaning en bekering van ons allen.”

Strijdig

In lijn met het dunne rapport beweegt zich het andere rapport. Luisterend naar de Schriften besloot de generale synode -opnieuw- geen ruimte te kunnen bieden voor openstelling van de ambten voor de vrouw, omdat de eigen positie van man en vrouw in de gemeente daarmee de facto verdwijnt; dit in strijd is met de doorgaande lijn in de Schriften inzake de eigen positie van man en vrouw; dit ook in strijd is met expliciete teksten over de plaats van de vrouw in de nieuwtestamentische gemeente en dit ook in strijd is met de katholieke traditie van bijna tweeduizend jaar.

Verder oordeelde de generale synode dat de zaken rond vrouw en ambt niet slechts een kerkelijke regeling betreffen, maar nauw verbonden zijn met de wijze waarop we de Schriften lezen. Daarom kon de generale synode niet anders dan uit te spreken dat een kerk haar plaats binnen het kerkverband heel moeilijk, zo niet onmogelijk maakt als zij zich niet voegt naar de beslissingen van meerdere vergaderingen op punten die door de kerken gezamenlijk als principieel geduid worden.

Dankbaarheid

Hoe nu verder? Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. En dan is er allereerst reden tot dankbaarheid. Dankbaarheid jegens de HEERE, Die ons nog steeds zondag aan zondag het Evangelie van vrije genade laat verkondigen. Is er reden om ons te verwonderen over Gods lankmoedigheid dat we nog altijd als kerken in vrijheid kunnen samenkomen. Wat een onderscheid met zoveel andere christenen wereldwijd! Zou dat alleen al geen reden zijn om ons voortdurend te verootmoedigen?

Hoe nu verder, nu we ruim een jaar verder zijn? Dan is er ook reden tot verbazing. Verbazing wat er zich in de achterliggende maanden in onze kerken heeft afgespeeld. Wie de classesverslagen in De Wekker leest, krijgt steeds hetzelfde beeld voorgeschoteld. Zijn er kerken die onverdroten voortgaan op de ingeslagen weg om vrouwelijke ambtsdragers te bevestigen. Alle verschenen rapporten ten spijt. Alle urenlange discussies in classes en particuliere synodes ten spijt. Worden besluiten genegeerd. Vermaningen afgewimpeld. En voor je het weet gaan de gesprekken niet eens over de hardnekkige ongehoorzaamheid van sommige kerkenraden, maar over de vermeende onverdraagzaamheid van degenen die niet anders kunnen dan daar de vinger bij leggen. En zo zitten steeds meer classes muurvast.

Eerlijk

Maar is er ook geen reden tot verontwaardiging? Want als je ondanks alles voortgaat op zo’n eigen weg en je niet op andere gedachten laat brengen, wíl je dan wel samen kerkzijn? Maar waarom wordt dat dan niet eerlijk gezegd? Is het dan zo moeilijk om aan te geven dat je zelf in de loop van de afgelopen jaren nieuwe inzichten hebt gekregen over vrouw en ambt, die ook precies aansluiten bij hoe er bijvoorbeeld in de Nederlandse Gereformeerde Kerken wordt gedacht? Is het dan zo ingewikkeld om er zelf consequenties uit te trekken en deze binnenkerkelijke strijd te beëindigen? Als de kwestie van vrouw en ambt geen kerkscheuring waard zou zijn -zoals wel wordt beweerd-, waarom worden er dan nog steeds vrouwelijke ambtsdragers bevestigd in plaats van op de volgende generale synode gewacht?

Het is niet eerlijk als er wordt gesuggereerd dat we elkaar zomaar de maat nemen. We kille hardliners zijn. Maar alle ontwikkelingen doen ons pijn. En hoe kunnen we naar eer en geweten ruimte bieden aan zaken die zo raken aan het gezag van Gods Woord? Zou dát niet liefdeloos zijn?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen