Weemoedig busje

Ik sta op de vensterbank in de klas, aan de gangkant en vlakbij de deur, en word maandagmorgen beetgepakt door de juf. ’t Is altijd even wennen, na een weekje stilstaan met een lege buik. Ik moet zeggen dat ik er dan ook wel weer flink aan toe ben en stevige trek heb. Zo ook deze keer. Ik zie dat de juf een kom warme thee op mijn plek zet. Ze houdt me wat lager, omdat de eerste jochies komen aanzetten.

‘Mijn moeder is het vergeten’, zegt een lange, tengere knaap, terwijl hij mij een tikje op mijn hoofd geeft. Meteen na hem blijft een meisje staan en kijkt langs mij heen omhoog naar de juf. Dan zie ik het. In haar hand heeft ze een hele scheut muntjes van vijf cent. Ik weet al wat er gaat gebeuren en ja hoor, mijn hele schedel wordt geopend en de muntjes ratelen in mijn buik. De juf heeft niet het geduld om alle vijfjes in mijn gleuf te laten deponeren. Meer kinderen komen binnen en: ‘Ik kan hem niet vinden, maar mijn moeder had er wel aan gedacht.’ Zo te zien vindt de juf dit een prima verweer.

Het wordt rustiger, ik zit op negen euro vijfenveertig, voel ik. De juf neemt mij mee de klas in, zet me midden op haar bureau en vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ze Excel opent. Even later verschijnt er een nieuw balkje naast al de andere.

En plotseling is het daar weer: dat weemoedige heimwee naar toen, in Wales. Het moet in het jaar 1794 geweest zijn dat de eerste penny in mijn buik viel. Weken en maandenlang vielen er penny’s bij me naar binnen en ik herinner me de geweldige samengebalde urgentie van de maar toestromende kleine muntjes. In gedachten zag ik het meisje met grote volharding het snoepwinkeltje op de hoek negeren en de talloze boodschappen en kinderoppasjes organiseren.

Het moet in 1798 of 1799 geweest zijn dat er een keer een briefje naar binnen geschoven werd, tot mijn grote verbijstering. Ze fluisterde dat ze op het paard van een deftig heerschap had moeten passen, gewoon op straat en dat hij haar tenslotte met een royaal gebaar dit briefje had toegestoken.

In 1800 was het zover: ze goot ineens mijn hele hebben en houden in een zakje en zette me terug achter haar eenvoudige stapeltje kleren. Dat was het dan: zes jaar lang bijna dag aan dag gevuld worden en dan opeens weer volkomen leeggemaakt. Toch was ik in de gelegenheid om haar vanuit mijn donkere hoekje een tijdlang te volgen. Op blote voeten - een tijdje althans - ze maakte de 40 km vol - lopend - met een zakje munten als een geheim wapen, op weg naar dominee Charles.

Hoe ik hier nu in deze klas verzeild geraakt ben, weet ik echt niet meer, maar ik word nog steeds het meest mistroostig van kinderen die zeggen: ‘Mijn moeder is het vergeten.’

Als ik slechts een woordje kon uitspreken, zou ik elke maandagmorgen ‘Mary’ fluisteren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen