Dagboek Van Een Peuter

Het is maandag 4 januari.

De vakantie is voorbij, dat zegt iedereen.

Ik sta al klaar voor het raam.

Daar zwaai ik naar papa.

Heel lang,

tot de lichtjes van de auto verdwenen zijn.

Wat later zwaai ik naar mijn grote broer en zus.

Die lopen al helemaal alleen naar school.

Ik heb dan mijn pyjama nog aan.

Dat geeft niks, zegt mama.

En dat is zo.

Want ik blijf lekker thuis, bij mama.

Dan gaan we samen naar boven.

Aankleden, bedden opschudden, was uitzoeken, stofzuigen.

Ik help dan mee, dat kan ik heel goed.

Dat zegt mama ook.

Tijd voor koffie, zegt mama dan.

Ik drink geen koffie, maar ik snap heus

wel wat ze bedoelt.

We gaan dan gezellig aan tafel zitten, ik krijg dan iets lekkers.

En het allerleukste, mama leest voor.

Wel vijf boekjes soms.

Die kies ik zelf uit.

Meestal Bobbi, want ik vind Ollie zo leuk.

Aan het eind zeg ik dan altijd even, Tètttteretèèèèèèèt, dat doet Bobbi ook.

Ja, dat is fijn.

Ik vind mama lief.

En zij mij ook.

Dat zegt ze, heel vaak.

Ze zegt dan, ik eet je op.

Maar dat doet ze niet echt hoor.

Maar vandaag gebeurde er iets geks.

De vakantie was voorbij.

Maar niemand ging weg.

Dat leek me eerst nog wel gezellig.

Maar mama was zo druk.

En iedereen bleef aan tafel zitten.

Ook al heel druk.

Met schriften en boeken.

En ik mocht nergens aankomen.

Zo flauw.

Toen keek Joas een filmpje, zomaar op maandagmorgen.

Ik wilde dat ook.

Dus klom ik op schoot, bij Joas mijn broer.

Ik begreep niet wat die mevrouw zei, maar wat geeft dat.

Als ik het maar heel goed kan zien.

Met mijn neus zo dicht mogelijk bij het scherm.

Maar dat mag ook al niet.

Dan wordt Joas boos.

Dat is heel naar, want Joas is mijn grote broer.

Die wordt eigenlijk nooit boos op mij.

Nu druip ik maar af.

Ik weet het niet meer.

Het is allemaal zo raar.

Iedereen is thuis, maar niemand speelt met mij.

En mama, die doet ook al zo raar.

De bedden doet ze soms pas ’s middags.

En ze moppert op de was.

Dan praat ze weer met Joas.

Over moeilijke dingen.

En koffiedrinken?

Daar denkt ze niet eens aan.

Ik snap er niks van.

Zo raar.

Ik ga Charlotte maar zoeken.

Dat is de pop van Hanna.

Daar speel ik soms mee.

Ja, Charlotte is fijn.

Dat is eigenlijk de enige die niet veranderd is vandaag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen