Als ik groot ben…

Geregeld klinkt het in mijn oren: “Mama, als ik groot ben …”. Veelal gevolgd door iets als: “… dan wil ik dit worden” of “dat hebben”. Het is dan aan alles af te lezen dat het kind vol verwachting kijkt naar de dag van morgen. Wat vandaag niet kan, kan morgen misschien wel. Meestal blijkt later dat wachten maar wát lang kan duren én dat de verwachtingen veelal wat moeten worden bijgesteld.

Ongetwijfeld hebben die niet-realistische verwachtingen te maken met het feit dat een kind maar weinig besef van tijd heeft. Tijdsbesef moet zich gewoonweg nog ontwikkelen gaandeweg het ouder worden. Door regelmaat aan te brengen in de dagelijkse bezigheden, krijgt het kind meer en meer grip op een dag. Denk bijvoorbeeld aan iedere ochtend even een bakje fruit eten, daarna buiten spelen, enzovoorts. Zo ontdekken kinderen gaandeweg het idee van dagen, weken, maanden en jaren. Geen wonder dat je als kleuter denkt dat je gisteren nog een baby was. En morgen? Dan ben ik al net zo groot als papa en mama, …toch?

Eigenlijk is het best een mooie eigenschap: leven bij de dag en daar genoeg aan hebben. Want wat vandaag niet komt, kan er morgen zomaar zijn. Ik denk dat ik niet de eerste ben die de onwetendheid en onbezorgdheid van een kind soms met wat weemoed opmerk. Waar je je ook bevindt: temidden van de volwassen of serieuze gesprekken zijn kinderen degenen die spelen, lachen, huppelen; de levensvreugde is van hun gezichtjes af te lezen. Geheel onbewust geven zij luchtigheid aan een gesprek. Zonder erbij na te denken leiden zij af van het volwassen vooruitdenken en zorgen maken.

Trouwens: vooruitdenken is nodig en past ook zeker bij de rol van opvoeder. Zorgen voor de dag van morgen hoort bij onze verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen. Niet voor niets luidt het spreekwoord: ‘Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’. Door in die kleintjes te investeren, kun je daar op de lange termijn profijt van hebben. Zolang ze klein zijn, zijn ze immers nog volop kneedbaar en in ontwikkeling. Zoals wij hen uitleggen en voordoen, zo zit het, denkt een kind. Hun kinderlijke nieuwsgierigheid maakt hen ontvankelijk voor het hoe en waarom van alles om hen heen. Als een spons nemen zij op wat zij zien en horen. Terwijl ze luisteren naar je verhaal, hangen ze aan je lippen. Terwijl ze toekijken hoe je iets lastigs oplost, valt hun mond open. Alsof ze met hun lichaam willen zeggen: ‘U weet en kunt alles. Als ik groot ben, wil ik dat ook’.

Terwijl zij dat zeggen, kun je als volwassene soms denken: ‘Hoe mooi is klein zijn!’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen