Met het Boek op de bank…

Eigenlijk had ik zin in een rustige zondag. De afgelopen week draaide om het kinderkamp. Het waren mooie, gezellige en tegelijk drukke en enerverende dagen. Nu dus even niets… Maar in Albanië gaan dingen meestal anders dan gepland. En vandaag is daarop geen uitzondering. Want ineens zit ik toch niet met een boek op de bank maar met vier Albanese vriendinnen aan tafel. Ach, welke dag is er eigenlijk mooier om samen te delen dan de rustdag?

Aan gespreksstof geen gebrek bij deze dames. Lena vertelt schuchter over haar verbroken verloving. “Het is ook heel dom dat jullie al na zo’n korte tijd verloofd zijn”, merkt één van de anderen op. “Je had meer tijd moeten nemen om elkaar te leren kennen.” Zo, die zit. Ik blijf me soms verbazen over de directe manier waarop men elkaar hier corrigeert.

Het duurt niet lang of de muggen belemmeren de voortgang van onze maaltijd buiten. We verhuizen naar de woonkamer. En zo beland ik onverwachts toch nog op de bank, niet met een, maar met het Boek. Niet in m’n eentje, maar met elkaar. En wat is er eigenlijk mooier dan dat? Na onze maaltijd lezen we altijd samen uit de Bijbel en sinds kort bespreken we elke keer een stukje uit het boekje Brug naar Genesis (dat ook in het Albanees verschenen is). Vanavond is Psalm 148 aan de beurt, maar Shpresa is niet tevreden met het lezen van een enkele psalm. “Dit was maar heel kort. Laten we nog een stuk uit de Bijbel lezen! Ik vind de gelijkenissen mooi, maar ik wil er wel één horen die ik nog niet ken…” Aan die vraag geef ik graag gehoor. “Welke gelijkenis zullen we lezen?” Ik noem er een aantal op, maar steeds klinkt het: “Nee, die ken ik al…”

Terwijl we verder zoeken, komt Adisa (een forsgebouwde en altijd positieve twintiger) ineens met een andere vraag. “Weet je, ik ben soms zo bang voor de dood. Wat gebeurt er als je gestorven bent? Wat zegt de Bijbel daarover?” Wat een eerlijke vraag. Wat fijn dat ze die zomaar op tafel legt. Ineens weet ik welke gelijkenis we moeten lezen, want Adisa’s vraag verdient ook een eerlijk antwoord. Samen slaan we de Bijbel open bij Lukas 16 en horen we hoe duidelijk de Heere Jezus spreekt over het leven na de dood: De ‘rijke’ man die vrolijk en overdadig, maar zonder God leefde, sloeg uiteindelijk zijn ogen op in de hel. Eeuwig van God gescheiden… Eeuwige pijn… Wat een verschil met die bedelaar. Zijn leven vol moeite en verdriet eindigde in de schoot van Abraham. Dichtbij de HEERE. Om daar eeuwig vertroost te worden (Luk. 16:25). Zijn naam vertelt zijn geheim: Lazarus betekent ‘God heeft geholpen!’ Voor mijn vriendinnen is het duidelijk: alleen als deze God ook ons deel is, kan de angst voor de dood plaatsmaken voor een verlangen om altijd bij Hem te zijn.

Als ik die avond terugkijk, dank ik de Heere voor de onverwachte rustdag die Hij gaf. Samen rond Zijn open Woord. Samen luisteren naar Zijn onderwijs. Zo gaf Hij kracht en moed om weer een nieuwe week in te gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen