Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Ondergaande zon

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Ondergaande zon

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Jack is met het Canadese leger aan het front in Normandië. Susanna is thuis in Engeland en heeft van de dokter een onverwachte boodschap gehad.

Augustus 1944

er is post voor je!” Ken wappert met een witte brief in zijn hand. Jack kijkt op “Jack, van het schoonmaken van zijn mitrailleur. Zijn gezicht begint te stralen. Dat kan maar van één iemand zijn! Hij springt overeind en wil de brief pakken. Ken is alleen net een kop groter en houdt de brief plagerig hoog boven het hoofd van Jack. “Geef hier, man”, gromt Jack en geeft Ken een vriendschappelijke duw. “Toe nou, Ken. Doe niet zo flauw.” Ken laat zijn arm zakken en overhandigt met een grote grijns de brief. “Geniet ervan, maat. Ik zie je over een tijdje wel weer terug.” Met een veelbetekenende knipoog loopt Ken weer terug naar de tent. Jack voelt aan het witte papier dat hij in zijn handen heeft. Hij loopt naar een grote boom en gaat met zijn gezicht in de zon op de grond zitten. Zijn rug leunt tegen de boomstam. Hij vouwt de brief open en leest: “Lieve Jack, ik heb geweldig nieuws! Toen jij vertrok, was ik al een tijdje niet zo lekker. De afgelopen weken was ik heel misselijk en ik moest steeds overgeven. Moeder zei dat ik naar de dokter moest, maar ik wilde niet. Maar ze heeft me voor de dokter afgezet en toen moest ik wel. De dokter keek eventjes en hij zei toen meteen dat ik in verwachting ben! Wat ontzettend heerlijk, hè? Ik ben zo benieuwd hoe alles zal gaan en hoe onze baby zal zijn! Als je dan binnenkort thuiskomt, dan kunnen we samen alles regelen voor de baby. En dan komen er inderdaad kindervoetjes in ons huis later, weet je nog? Gaat alles goed met jou? Is de invasie gelukt? Hoe was het? Ik kijk echt uit naar het moment dat je weer thuiskomt…Het huis is leeg en stil zonder jou. Ik mis je… Voor altijd de jouwe, Susanna.” Met een diepe zucht laat Jack de brief op zijn schoot zakken. Zijn ogen staren dromerig naar de duinen in de verte. Daar aan de andere kant van de zee is zijn vrouw. Wat verlangt hij naar haar! Ze krijgen een kind! Diepe dankbaarheid welt in hem op. Hij denkt weer terug aan die gouden letters in hun huwelijksbijbel. De HEERE is mijn Licht en mijn Heil voor wie zou ik vrezen? Zijn gedachten vliegen terug naar de afgelopen maanden. Wat heeft hij zich vastgeklemd aan deze tekst. Toen die laadklep openging en hij de zee in moest, voelde hij het hart in zijn keel kloppen. Hij wist dat de Heere zijn Licht en Heil is (daar twijfelde hij niet aan), maar die kogels uit de machinegeweren klonken angstaanjagend dichtbij. Het water was erg hoog geweest, omdat ze pas veel later dan gepland konden landen op het strand. Terwijl het water tot aan hun borst kwam, moesten ze naar het strand waden. Links en rechts werden kameraden van hem getroffen. Het water was roodgekleurd door het bloed. Uiteindelijk had hij het strand bereikt en konden ze snel richting de bunkers rennen. Het andere deel van de brigade kwam achter hen aan met fietsen en andere vervoersmiddelen. Zij hadden het nog zwaarder met het hoge water. De aanblik van het strand Juno was verschrikkelijk geweest. Bij elke stap zag hij lijken liggen. In de vierhonderd meter naar de duinen had hij zo al tientallen slachtoffers geteld. Hij denkt maar niet terug aan de vreselijke aanblik van de gewonden en de afgerukte ledematen die her en der verspreid lagen. Samen met de andere soldaten had hij de bunker aangevallen waar de Duitsers zich verschanst hadden. Het ging uiteindelijk erg voorspoedig en ’s avonds hadden ze al de grote stad Caen bereikt. De stad Buron werd ingenomen en ze veroverden ook het vliegveld Carpiquet. In de dagen daarna trokken de legers steeds dieper het land binnen en nu zijn ze aan de kust ter hoogte van Parijs. Hopelijk kunnen ze over een paar dagen ook Parijs bevrijden en dan is het grote doel van de invasie gelukt. Het is nu redelijk rustig in het leger. De grote beschietingen van de Duitsers zijn voorbij en de Canadezen zijn samen met de Britten en de Amerikanen aan de winnende hand. Maar toch is er in het hart van Jack een schrijnende pijn. Verschillende van zijn kameraden heeft hij moeten achterlaten op de stranden in Normandië. Gelukkig werd hij zelf niet getroffen, maar het had niet veel gescheeld. De Heere heeft voor hem gezorgd. Precies zoals Hij ook beloofd had. Langzaam gaat de zon in de richting van de zee. Rode strepen komen in de lucht en een kille schaduw kruipt over het land. Jack staat op en loopt naar de slaaptent.

“Goed nieuws?”, vraagt Ken nieuwsgierig. Afwezig draait Jack zijn hoofd een klein beetje om en kijkt naar Ken. “Hoe bedoel je?” “Nou, je zit zo dromerig voor je uit te kijken. Heeft Susanna lieve woordjes aan je geschreven?” Jack hoort wel de plagerige toon, maar negeert die. Zijn gezicht straalt als hij zegt: “Jazeker was het goed nieuws. Susanna is in verwachting!” Ken veert op en slaat zijn makker op de rug. “Proficiat man! Je wordt gewoon vader!” De andere soldaten in de tent kijken vragend naar de twee vrienden en Jack legt snel uit wat Susanna in de brief heeft geschreven. Enthousiaste uitroepen klinken door de tent en alle gezichten staan blij. Na alles wat ze de afgelopen maanden hebben gezien, is elk blij nieuws welkom. Als de vreugde weer wat is weggeëbd, pakt Jack een papier. Hij vist uit zijn spullen ergens een potlood tevoorschijn en begint te schrijven. “Lieve Susanna, wat ontzettend fijn! Hoe voel je je? Ben je nog erg misselijk? Oh, ik ben er zo blij mee! Ik denk aan je! Hier gaat alles goed, maar het is wel moeilijk. Ik heb de invasie overleefd tot nu toe, maar veel anderen niet. Blijf denken aan Psalm 27… Lieve groet, Jack” Hij schrijft het adres van Susanna op en legt de brief naast zijn slaapmat neer. Vermoeid van de lange dag valt hij op zijn matje neer en sluit hij zijn ogen. Terwijl hij bijna in slaap valt, denkt hij opnieuw aan die gouden letters: De HEERE is mijn Licht en mijn Heil, voor wie zou ik vrezen?

Wordt vervolgd.

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 16 april 2020

Daniel | 32 Pagina's

Ondergaande zon

Bekijk de hele uitgave van donderdag 16 april 2020

Daniel | 32 Pagina's