Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Ondergaande zon

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Ondergaande zon

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Jack is vader geworden van Lynn. Op dat moment vocht hij in een zware veldslag vlak over de Duitse grens.

Maart 1945

Het voorjaarszonnetje is al lekker warm. Hoog in de boom zingt een merel en in de verte huppelt een konijntje door het groene gras. De heuvels van West-Sussex zien er weer frisgroen uit. De grote regenbuien van de winter zijn weggetrokken en de lente is duidelijk al begonnen. Susanna hangt het laatste rompertje aan de waslijn. Haar ogen zijn half dichtgeknepen door het felle zonlicht. De was wappert vrolijk aan de lijn. Susanna heeft het er warm van gekregen. Even kijkt ze naar de stoel die altijd trouw in de tuin staat. Zou ze even gaat zitten om uit te rusten? Eigenlijk moet ze Lynn gaan voeden. Die zal zo wel wakker worden. Even een paar minuutjes uitrusten kan best, toch? Susanna ploft in de luie tuinstoel en sluit haar ogen. De warme zonnestralen vallen over haar gezicht. Lynn is bijna zes weken oud en overmorgen zal ze gedoopt worden. Susanna’s gezicht betrekt even. Andere ouders staan altijd samen in de kerk als hun kindje gedoopt wordt. Zij moet alleen. Susanna denkt terug aan de laatste brieven van Jack. Er was ineens een heel stapeltje gekomen. In de eerste paar brieven las Susanna nog niets over dat Jack had gehoord dat Lynn was geboren. Jack vertelde over de vele doden en gewonden. De toon in zijn brieven was somber en neerslachtig. Maar hoe veranderde dat ineens toen hij blijkbaar had gehoord van de geboorte van Lynn! Enthousiaste en lieve woorden vulden zijn brieven. Nu is het alweer een week geleden dat Susanna iets van hem gehoord heeft. Ze weet dat ze niet bezorgd moest zijn, want laatst was het ook goed gegaan toen ze een tijdje niets hoorde. De post is niet altijd even betrouwbaar. Maar toch begint het elke dag weer meer te knagen. Wat als Jack gewond is geraakt? Wat als hij gesneuveld is? Dat kan toch immers? Susanna opent haar ogen en gluurt naar de heuvels die wijd uitgestrekt om het huis heen liggen. Daar op die ene heuvel was het allemaal begonnen. In gedachten ziet ze weer het rode stipje zitten. Ze voelt weer de warme zomerbries en ze ruikt de geur van gemaaid gras. Kon ze de tijd nog maar even terugdraaien. Eventjes de stem van Jack horen en even zijn gezicht zien. Susanna sluit vermoeid haar ogen weer. Met al dat gepieker komt ze niets verder. Susanna voelt zich loom worden door de warmte van de zon. “Suzy!” Met een ruk schiet Susanna overeind. Had ze dat nou gedroomd? Mist ze Jack zo erg dat ze hem in haar dromen hoort praten? “Suzy! Lig je lekker te slapen?” Susanna draait zich met een ruk om en knippert hevig met haar ogen. Daar staat Jack! Een moment zit Susanna verbijsterd te kijken en dan springt ze overeind en rent ze op hem af. Twee grote armen sluiten zich om haar heen. Een kus wordt bovenop haar hoofd geplant. Susanna voelt Jacks hart bonzen onder zijn blouse. “Wat doe je hier? Is de oorlog voorbij?” Susanna kijkt hoopvol naar hem op. Jack kijkt haar aan en zijn ogen staan ernstig. “Nee Suzy, mijn makkers vechten nog steeds in Duitsland. De oorlog is helaas nog niet voorbij. Misschien wel heel snel! Maar toen ik jouw brief kreeg dat Lynn was geboren, kon ik niet meer blijven. Ik heb aan de commandant gevraagd of ik mocht komen voor de doop van overmorgen. De commandant aarzelde wel een beetje, want we hebben behoorlijk verliezen geleden. Maar hij zei dat het goed was als we deze operatie in het Reichswald klaar zouden hebben. Het was gelukkig op 11 maart afgelopen en het leger zou daarna doortrekken, maar ik mocht teruggaan naar Engeland.” Susanna kijkt met stralende ogen naar hem op. “O, Jack! Ik ben zo blij! Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien!” Jack aait even over haar gezicht en trekt haar dan mee naar de tuinstoel. Hij duwt haar voorzichtig in de stoel en gaat dan zelf op de armleuning zitten. “Vertel eens, Suzy. Hoe gaat het met mijn dochter?” “Heel goed! Ze drinkt goed en ik vind dat ze al echt een heel stuk gegroeid is. Overdag is ze heel rustig en slaapt ze lief. ’s Nachts komt ze nog wel vaak, maar ja dat hoort erbij, hè.” “En hoe is het met jou?” Jack kijkt haar bezorgd aan. Susanna heeft grote wallen onder haar ogen. Donkere kringen tekenen sterk af tegen haar witte gezichtje. Haar wangen lijken wel wat ingevallen en haar ogen staan minder ver open. “Met mij gaat het prima! Helemaal nu jij er bent… O, wat heerlijk dit!”, verzucht Susanna. “Houd je het wel vol allemaal?” “Ja, moeder helpt ook mee en Sophie

komt vaak helpen om Lynn in bad… Hé, ik hoor Lynn!” Susanna springt overeind en wil al naar het huis lopen. Jack houdt haar tegen en kijkt haar met een ondeugende grijns aan. “Mag ik?” Susanna knikt meteen. “Ja, ze ligt in onze slaapkamer.” Ze loopt achter Jack aan die naar binnen rent. Jack heeft Lynn in een snelle beweging in zijn armen. Het lijkt hem niets te schelen dat Lynn moord en brand schreeuwt. “Mijn lieve Lynn”, klinkt het schor. Susanna’s ooghoeken trekken een beetje en ze legt een trillende hand op het hoofdje van haar dochter.

“Lynn Gibson, ik doop u in de Naam van de Vader, van de Zoon en van de Heilige Geest.” In het kleine kerkje van Graffham kun je een speld horen vallen. Het kerkje zit tot op de laatste bank vol. Veel mensen zijn gekomen uit nieuwsgierigheid om de soldaat van het leger te zien. Jack legt even zijn hand op de schouder van Susanna als ze teruglopen naar hun plaatsen. Door de hoge, gebrandschilderde ramen vallen de laatste zonnestralen van de dag naar binnen. Een kille schaduw trekt op langs de muren. Susanna weigert om zich te laten overmannen door het verdrietige gevoel dat Jack overmorgen alweer weg moet. Nog twee dagen zal ze al haar zorgen aan de kant zetten en genieten van hun gelukkige gezinnetje. Even later klinkt een warme melodie door het kleine kerkje. Tranen springen in haar ogen als ze de melodie herkent. Waarom wordt tijdens deze dienst net deze Psalm gezongen? The Lord’s my light and salvation—of whom, then, shall I be afraid? The Lord’s the stronghold of my life; whom shall I fear when on Him stayed? (Psalm 27)

Wordt vervolgd.

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 28 mei 2020

Daniel | 32 Pagina's

Ondergaande zon

Bekijk de hele uitgave van donderdag 28 mei 2020

Daniel | 32 Pagina's