Twee HANDEN

Een oude vrouw ontmoette eens een man uit haar kerkelijke gemeente. “Hoe gaat het met u?”, vroeg de man aan de oude vrouw. De vrouw antwoordt: “Ik heb een hand vol klachten. Zal ik ze eens opnoemen?” “Vertel maar eens!”, zei de man. Samen namen ze plaats op het bankje middenin het dorp.

“De eerste vinger is mijn verloren man. Hij overleed vier jaar geleden. De tweede betreft mijn lichamelijke klachten. De derde vinger is dat ik zo weinig meer kan doen. De vierde dat ik me soms zo eenzaam voel. De vijfde vinger dat er om me heen zoveel bekenden weggevallen zijn.”

“Dat is inderdaad een hele hand vol!”, zegt de man.

Nieuwsgierig kijkt hij naar haar andere hand, terwijl hij haar een vraag stelt. “Maar die andere hand dan?”

“Dat zijn mijn zegeningen, wilt u die ook horen?”, reageert de vrouw.

“Graag!”, zegt de man.

“De eerste vinger is dat ik elke dag voldoende te eten heb. De tweede vinger is dat mijn huis in de winter lekker warm is. De derde is dat er veel mensen om mij heen zijn die mij helpen. De vierde is dat ik de laatste tijd gespaard ben voor nog meer ziekten en pijn. De vijfde vinger is dat ik voldoende geld heb om mijn rekeningen te betalen.” De man kijkt naar beide handen. De vrouw kijkt hem aan en zegt: “Hier zijn twee handen die verdriet hebben gedragen, tranen hebben gedroogd en weleens tot vuisten zijn gebald. Het zijn twee handen die weten wat leven is. En weet u wat ik nu zo mooi vind, wat er gebeurt als ik mijn handen vouw tot een gebed?”

De man kijkt haar afwachtend aan, hij luistert nog steeds en dus vertelt de vrouw verder.

“Als ik bid, gebeurt er iets met mijn handen. Dan gaat mijn hand met de zegeningen naar mijn hand met het verdriet. Dan vouw ik de vingers in elkaar en dan komen de moeilijke dingen tussen de zegeningen in. De zegeningen houden die narigheid in mijn leven tegen. Biddend breng ik mijn verdriet bij God. Daarna tel ik de zegeningen. Weet je, ik ben dankbaar dat ik twee handen heb. Ze houden elkaar in evenwicht. Ze houden mij in evenwicht en zo is mijn leven ook minder zwaar.”

De man knikt instemmend, vouwt de vingers van de ene hand tussen de vingers van zijn andere hand en blijft verzonken in zijn eigen gedachten zitten, terwijl de oude vrouw opstaat en de weg naar haar huis vervolgt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen