Een handgeschreven brief

“Het was een moeilijk tijd”, zo schrijft mevrouw Bloemendal in haar brief. In het gesprek dat wij daarna met haar hebben, vertelt ze over de beginjaren van Daniël. “We hadden net een oorlog achter de rug en toen moesten de jongens naar Nederlands-Indië. Dat was wat voor de ouders, maar ook voor de gemeente. Toen de jongens de laatste zondag in de kerk waren, sprak dominee Wiltink ze hartelijk toe en zongen we: ‘Want schoon ik zelfs van vader en moeder verlaten ben’ (psalm 27 vers 6). We zongen ook het gebed uit psalm 119: ‘Och schonkt gij mij de hulp van Uwen Geest’.

‘Ach jongen’, zei de dominee, ‘als dat zo is, dan kun je overal zijn hoor!’

Na de dienst stonden de vertrekkende jongens achterin de kerk. Heel de gemeente gaf hen een hand. Dit voelde als een drievoudige band. De dominee worstelde met deze jongens. Tegen zijn vrouw heeft hij gezegd dat hij mocht geloven dat ze allemaal veilig terug zouden komen. Daar wist verder niemand iets van af. Ze kwamen allemaal weer thuis.”

Collecte

“Onze gemeente behoorde toen nog bij de Oud Gereformeerde Gemeente. Dominee Verhagen zette zich ontzettend in voor de jongeren. Dominee Wiltink, toen lerend ouderling in onze gemeente ook. Er werd gecollecteerd en de opbrengst van de collecte werd aan de Gereformeerde Gemeenten gegeven en die zorgden er vervolgens voor dat ‘onze’ jongens in Java (Nederlands-Indië) ook de Daniël toegestuurd kregen. Ze kregen pakketjes met lectuur en levensmiddelen.”

Inenten

“Vier van mijn neefs gingen ook naar Nederlands-Indië. Onze tantes hadden gevraagd of we de jongens wilden schrijven, en dat deden we. Moet je je voorstellen, die jongens waren ook nog nooit ver weggeweest, en nu moesten ze naar Indië. Eén van hen, Bernard, werd in drie maanden tijd opgeleid voor verpleger. De anderen gingen de oorlog in, maar hij zag de gevolgen van de oorlog. Voordat hij er goed over nagedacht had, werd hij ingeënt tegen de pokken. De pokken, dat was iets vreselijks. Inenten was een heel ding. Mocht je nu wel in laten enten of juist niet? Mijn neef zag het toch als zegen: anders had hij niet zoveel mensen kunnen helpen in Indië. Maar het was een moeilijk punt, ouders wikten en wogen. Mijn moeder zei: ‘Verschil van mening zal er altijd wel blijven, maar als we er samen mee naar de Heere gaan kan er ook nog zegen uit voortkomen’.”

“Veel is er veranderd, 75 jaar geleden werd Daniël voor het eerst uitgegeven en verspreid, dit herinner ik me nog goed. Onze gemeente is uiteindelijk ook overgegaan tot de Gereformeerde Gemeenten. De Daniël lees ik nog steeds.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen