Sophie Plusminus

Het is maandag. Morgen is de begrafenis. Sophie heeft het gelezen op de rouwkaart, die ze bij Maaike op het dressoir zag staan. Wat zou ze daar graag heen willen.

Maar ze zal gewoon naar school moeten, want oma is niet haar eigen oma. En daarom fietst ze flink door. Het is deze dagen net of ze droomt. Net of ze er niet helemaal bij is. Anna merkt het.

“Wat is er Sophie? Heb je gehuild?”

Spontaan doet Sophie iets raars. Ze vertelt aan Anna dat oma gestorven is en dat ze morgen wordt begraven en dat ze daarom niet echt vrolijk is.

Anna begrijpt het helemaal. Ze vraagt niet of het Sophies oma is en Sophie vindt dat fijn. De klas is ook extra aardig tegen haar.

Meneer Van Ommeren is ziek. Ze hebben twee uur uitval van gym en daarom zijn ze al vroeg weer uit. Joost stelt voor om te gaan zwemmen. Iedereen is voor. Sophie heeft geen zin. Zwemmen? Ze moet gelijk denken aan Hemelvaartsdag. Ze zal die dag nooit meer vergeten.

Wat zal ze gaan doen. Naar huis gaan? Daar heeft ze nog niet veel zin in. Het is mooi weer en thuis is toch niemand. Doelloos fietst ze door de stad. Weet je wat? Ze haalt een ijsje.

Bij de buren is het stil. Zouden ze weer bij oma zijn? Het is de laatste dag dat het kan. Morgen wordt ze begraven. Zal ze vragen of ze mee mag naar de begrafenis? Als ze het nu eens gewoon vroeg…

Sophie zet haar tas onder de trap, pakt een glas fris, kijkt op haar mobiel en ziet dan een appje van Maaike: Hoi Sophie, als je t goed vindt, kan ik vanavond nog ff komen? Het is zo naar nu oma is begraven. Ik heb zin om even te vertellen hoe het was. Maar k weet niet of k mag. Mn enkel doet weer zo’n pijn. Je hoort nog of ik kom.

Sophie gaat er even voor zitten. Is oma vandaag begraven? Hoe kan dat? De begrafenis zou toch morgen zijn? Nu begrijpt ze er helemaal niets meer van. WAAROM GAAT ALLES FOUT? Ze appt Maaike terug: Je oma wordt toch morgen begraven?

Plink, een appje: Je hebt zeker op de proefdruk gekeken. Daar stond het verkeerd op. Het is nu voorbij, zo naar. ‘k kom om negen uur. Wil graag even bij je uithuilen.

Snikkend stopt Sophie haar hoofd in het kussen dat op de bank ligt.

Sophie heeft er geen erg in dat Milan binnenkomt. Haar gezicht ziet rood en is nat van de tranen.

“Wat mankeert jou? Hebben ze vervelend gedaan op school? Wat is er Sophie?” Milan gaat naast haar zitten.

“Volgens mij moet jij even uithuilen, nou, doe dat nu maar. Pap en mam zijn toch nog niet terug. Huil maar, hé!” Daarna zegt hij een hele tijd niets.

“Ik had zo graag naar de begrafenis van Maaikes oma gewild en nu hoorde ik net dat ze vandaag al is begraven”, snikt Sophie.

Ze ziet dat Milan haar met grote ogen aankijkt. Ze leest in die ogen: Ik heb een zus en soms kan ik haar niet volgen. Wie wil er nu naar een begrafenis van een oma? Daar moet je Sophie voor heten.

“Zullen we samen eten koken en dan?”, zegt Milan onzeker.

“En dan gaan mountainbiken zeker?” Sophie gaat staan en rekt zich uit.

“Oké, laten we wat aan het eten gaan doen. Straks val ik flauw van de honger.”

Milan springt op. “Dat moeten we niet hebben. Straks moet ik de ambulance nog bellen!”

Sophies ouders merken verder niets als ze thuiskomen. Ze eten samen zoals altijd en vader kijkt tevreden als ze klaar zijn.

“Het is weer gezellig hier. Jullie zijn weer helemaal aanwezig.”

Milan kijkt even naar Sophie. Hij geeft haar een knipoog. Sophie slikt en slikt nog eens. Die vervelende tranen.

Om acht uur gaat de bel. Milan sloft de gang in en Sophie hoort hem tegen iemand praten. Daarna hoort ze Milan roepen. “Sophie, kom eens, het is voor jou.”

Ze loopt naar de deur en daar ziet ze een man in een donker pak en een nette mevrouw. Sophie heeft ze nog nooit gezien.

Wacht, die zijn natuurlijk naar de begrafenis van oma geweest.

“Dag”, zegt Sophie. “U moet denk ik hiernaast zijn. Daar woont Maaike, ik ben Sophie.”

Sophie buigt zich naar voren en wijst de voordeur aan van de buren. De man kijkt haar lachend aan. “Ben jij Sophie? We komen niet voor Maaike, maar voor jou.”

Sophie staart de mensen schaapachtig aan. “Voor mij?” Moeder is er inmiddels ook bij komen staan en zegt dan: “Komt u gerust even verder”. Moeder geeft de mensen een hand. Sophie krijgt ook een hand.

“Dag Sophie, ik ben diaken Van Meerhoven.”

“Dag Sophie, ik ben mevrouw Van Meerhoven.”

Sophie vergeet van schrik iets te zeggen. Een diaken? Is dat een pastor? Wat moet die hier? In hun huis nog wel. Ze lopen de kamer in. Angstig kijkt ze naar de televisie en dan naar de diaken en z’n vrouw.

Vader en Milan zitten net naar het nieuws te kijken, maar gelukkig wordt de tv uitgezet en schudden ze de handen. In een hoekje van de bank wacht Sophie af. Wat heeft dit te betekenen?

Diaken Van Meerhoven begint te praten. Moeder is zeker ook geschrokken, want ze vergeet helemaal om iets te drinken aan te bieden.

“Jij kwam toch wel eens bij de oma van de buren?” De diaken kijkt haar vriendelijk aan. Sophie knikt.

“Oma heeft het me vorige week verteld.”

“Echt?” Opeens vergeet Sophie hoe bang ze is. “Bent u de diaken van oma? Gaat u bij oma naar de kerk?” Sophie voelt hoe dom het klinkt (min), maar de diaken lacht haar niet uit. Hij kijkt haar aan. “Jij hield veel van oma, volgens mij?”

Dat had hij niet moeten zeggen. Sophie kan haar tranen nu niet meer wegslikken door zo’n vraag.

Als hij oma gesproken heeft, dan snapt hij dat toch? Snikkend kijkt ze de andere kant op. Wat moeten pap en mam wel niet van haar denken?

“Luister Sophie”, zegt meneer Van Meerhoven vriendelijk. “Jouw oma heeft alles over je verteld. Ze wist dat haar hart niet goed was en ze was bang dat je anders nooit in de kerk zou komen. Daarom heeft ze mij over je verteld. Ik vond het heel fijn wat ik van oma hoorde. Je hebt toch oma’s Bijbeltje?”

Sophie wordt heel stil. Ze glimlacht door haar tranen heen.

“Wat fijn”, zegt ze zachtjes. Ze er heeft geen erg in, dat vader en moeder haar sprakeloos aankijken.

“En weet je?” Mevrouw Van Meerhoven begint te praten.

“Oma zat altijd naast mij in de kerk. Haar plaatsje is nu leeg. Zou je het fijn vinden, om met mij mee te gaan naar de kerk? Hoe zou je dat vinden?”

“Heere,” zegt ze zachtjes in zichzelf. “Dank u wel. U hebt voor alles gezorgd.”

Wat zei oma ook alweer? “De Heere zorgt wel voor je, wees maar niet bang.”

Het is zo (plus).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen