Vertrouwen

Zo, we staan klaar. Aanvang dagdienst. De zon komt net op; als een teken van Gods trouw. De ambulance is gecontroleerd en we zijn ingemeld bij de meldkamer. Kortom: inzet gereed. De eerste inzet komt al snel. We worden gevraagd om naar een verward persoon te gaan die in de polder is aangetroffen. Ambulancezorg gaat niet alleen over acute lichamelijke problemen, maar -zoals hier- ook over verwardheid en acute psychische problemen.

We stoppen langs een provinciale weg. De patiënt? Een meneer. Leeftijd? Nabij veertig. Outfit? Kantoor. Geen prototype verward persoon. Hij kijkt naar ons, wij naar hem. Zag ik in zijn ogen angst? Of paniek? Het welkomstwoord is ongeveer dit: “Wat kom je doen? Wat moet je? Laat me gaan!” Tja, hoe maak en houd ik nu contact?

Volgens omstanders liep meneer de hele afgelopen nacht al in de polder. Ah, daar zit een kans! “Tjonge, meneer, wat hoor ik? Bent u zó lang aan de wandel? Ondertussen geen dorst? Heeft u het koud? Even opwarmen en wat drinken in de ambulance?” Gelukkig… De poging lukt! Schoorvoetend loopt onze patiënt richting de ambulance en ploft uitgeput op een stoel neer. Ik leg een deken over hem en geef een flesje water. Langzaam ontstaat er een gesprek. Nou ja, gesprek, meer een ingewikkelde woordenbrij met een mix van ideeën, angsten, vragen en achterdocht. De rode draad? Meneer vertrouwt echt niets en niemand. Wantrouwen en complotdenken lijken tegenwoordig normaal, maar in de mate waarin meneer dit laat zien, valt het toch echt onder de categorie verward gedrag. Omdat een lichamelijk probleem kan leiden tot verward gedrag, doe ik zekerheidshalve nog wat lichamelijk onderzoek. Dat levert geen verklarende oorzaak op. Hier is echt sprake van een psychisch probleem. En dat is triest. Moeilijk ook. Voor de patiënt, maar -niet te vergeten!- ook voor de naasten. Hoe houd je het met elkaar vol in deze wereld als je niets en niemand vertrouwt? Als jouw belevingswereld één groot complot is? Hoe kan je leven als complotdenken je standaard denkwijze is? Hoe zou het voor jóu zijn als je geen vertrouwen hebt in wie en wat dan ook?

We besluiten om meneer mee te nemen naar een adres waar men gespecialiseerd is in het bieden van acute psychiatrische hulp. Meneer gaat redelijk gewillig mee. Niet zonder protest. Natuurlijk niet. Wat zou jij doen als je wordt meegenomen in een bui van permanent wantrouwen?

Hé, heb jij ooit weleens stilgestaan bij de gave van vertrouwen? Dat jij kán vertrouwen. Dat je mensen en middelen hebt die je mag vertrouwen. Wat een zegen! Zou je zonder kunnen? En als vertrouwen moeilijk voor je is? Als je weet van geschonden vertrouwen? Wat kan dat moeilijk zijn! Zal ik je wat toevertrouwen? Ver boven alles wat op aarde in jouw leven wel of niet te vertrouwen blijkt, staat onze God, als vast Vertrouwen! Zullen we daarover in vertrouwen zingen? “In God is al mijn heil, mijn eer, Mijn sterke rots, mijn tegenweer; God is mijn toevlucht in het lijden. vertrouw op Hem, o volk, in smart, Stort voor Hem uit uw ganse hart: God is een toevlucht t’ allen tijde.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen