Kuilen en hobbels

Voor mijn werk als bovenplaatselijk jeugdwerker ben ik veel onderweg. Vanaf Guayaquil, de stad waar ik woon, kan ik de andere steden binnen drie tot drieënhalfuur bereiken. Over het algemeen zijn de wegen tussen de steden goed begaanbaar.

Onlangs was ik weer op reis en na een jeugdwerkoverleg in Portoviejo moest ik door naar Quevedo om een jeugdwerktraining te geven.

Maar dit keer was de weg toch minder goed begaanbaar. Ik had gehoord dat de route mooi is, omdat het door bergachtig gebied gaat. Ik had me dan ook verheugd op een heerlijke autorit.

Na ruim een uur rijden, kwam ik de eerste kuilen en hobbels in de weg tegen. Al snel moest ik mijn snelheid behoorlijk minderen en met een gangetje van twintig kilometer per uur reed ik verder, ondertussen goed op de weg lettend. Komt er weer een kuil? Moet ik weer uitwijken? Af en toe was er zelfs een gedeelte van de weg verdwenen en omdat dit al enige tijd zo was, groeiden er al struiken op dat gedeelte van de weg.

Omdat het een route door het berggebied is, zitten er ook veel bochten in de weg. En elke keer was het weer een verrassing wat er om de bocht kwam.

En toen opeens, nadat ik weer een bocht door was, viel mijn oog op het prachtige uitzicht dat verscheen aan mijn rechterkant, een uitgestrekt groen dal, prachtig! Ik bedacht dat ik geen oog had voor de prachtige omgeving, doordat ik zo gefocust was op de weg en de kuilen en hobbels.

Gebeurt dit ook niet vaak in mijn, in ons leven? Op onze levensweg krijgen we veel te maken met kuilen en hobbels; pijn, verlies, ziekte, tegenslag en andere problemen. Hoe vaak hebben we dan de neiging om ons te focussen op deze narigheid, op wat er niet goed gaat, op wat er pijn doet?

Vergeten we dan ook om ons heen te kijken naar de zegeningen die we wel krijgen? Het bemoedigende berichtje dat je kreeg van een klasgenoot, een troostende arm van je vriendin of een glimp van de schoonheid in de natuur.

Misschien vind je het te moeilijk om rondom je te kijken als er grote kuilen in je weg zitten. Ga dan maar even stil staan en kijk omhoog. In Psalm 19 vers 2 lezen we: De hemelen vertellen Gods eer, en het uitspansel verkondigt Zijner handen werk. Hij, Die de hemel en de aarde gemaakt heeft, onderhoudt deze nog steeds. Hij zorgt voor die prachtige natuur die we om ons heen zien. Maar Hij zorgt ook voor jou, als het leven moeilijk is, als jij niet weet hoe je ooit het einde van de weg moet bereiken, of als jij je afvraagt of de kuilen en hobbels ooit voorbij zullen zijn. Al ging ik ook door het dal van de schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij; Uw stok en Uw staf die vertroosten mij (Ps. 23:4)

Na bijna drieënhalf uur reed ik Quevedo binnen, de laatste kilometers was de weg weer goed begaanbaar. Ik was veilig aangekomen, klaar voor het vervolg van mijn werkdag!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen