De vraag

Een korte periode stond ik voor de klas. Ik gaf het vak zorg en welzijn. Op het vmbo. Ik houd van vmbo’ers. Van hun recht door zee zijn. Zij zetten me vaak aan het denken. Zij nemen niet zomaar genoegen met een antwoord. Dat was ook in deze les het geval.

Hoe de vraag naar boven kwam, weet ik niet meer. Maar dat de vraag per direct beantwoord moest worden, dat wist ik wel. Het had geen enkel verband met de les die we behandelden. De les ging over additieven. Dat zijn stoffen die je eten lang houdbaar maken of ze een extra mooi kleurtje geven. Of stoffen die ervoor zorgen dat je er nog meer van wilt eten. Nee, dit kon niet de aanleiding zijn voor de zo belangrijke vraag. Niet alleen de vinger ging omhoog, maar de leerling zelf kwam helemaal omhoog en toen stelde ze een vraag. De belangrijke vraag, de vraag die per direct gesteld moest worden was: “Mevrouw, moet je zwarte kleding aan tijdens het Heilig Avondmaal?”. En toen begon het. De één vond dit en de ander dat. “Ja natuurlijk, mijn vader zegt als je ‘echt’ bent, heb je zwarte kleding aan.” En: “Het slaat nergens op, alsof het in je kleding zit.” Ja, zo ging dat. Ieder had zijn mening en deelde die. Of was dit de mening die zij van hun ouders hoorden?

Toen verwachtten ze een antwoord van mij. Ik nam de tijd. En maande de dames toen tot stilte. Ik voelde het belang. Het belang van wat ik nu ging zeggen. Ik draaide me om en maakte met trage bewegingen het bord schoon. Ik rekte nog even. Het werd stil. Heel erg stil. In mijn rug prikten heel veel ogen. In mijn hart was een gebed. Een gebed om de juiste woorden. Woorden vanuit het Woord. Ik schreef langzame en grote letters over heel het bord. Ja, over de drieluik van het bord. RESPECT. Het werd een eenvoudig en mooi gesprek. Wie heeft het Heilig Avondmaal ingesteld? Waarom? Wat zegt de Bijbel erover? Er werd geluisterd. Naar elkaar. Er was begrip. Voor elkaar.

De bel ging. Luidruchtig vertrokken de dames naar de volgende les. Stoelen werden onder de tafels geschoven en met een: “Jo, mevrouw, tot de volgende keer”, verdwenen ze uit het zicht.

Zou er iets meegaan in hun harten? Zou er iets blijven hangen? Ik voelde geen prikkende ogen meer, maar er klonk nog wel een gebed: “Neem ons voor Uw rekening, Heere!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen