Fossiel

Fossiel is dood.

Ik voel me somber.

Er gaat wel vaker een dier dood. Pas lag er een dode kip in het hok. Vorig jaar ging onze oude erfhond dood. Zo gaat dat nu eenmaal.

O ja?

Onder het avondeten kwam de mededeling: “Er is een schaap dood.”

Iedereen aan tafel veerde op: “Fossiel?”. En ja, het was inderdaad Fossiel. Eigenlijk had ze een andere naam: Brownie. Haar vacht had namelijk de kleur van een donkerbruine chocolade brownie. Zo een die nog een beetje klef is vanbinnen. Die kleur had haar vacht. Ik weet niet hoelang we Brownie al hadden. Gekocht op Marktplaats. Samen met haar zus. We hadden de dames met de auto opgehaald. We kregen heel veel tips mee. De mevrouw kon er maar moeilijk afstand van doen. Het waren echte prinsessen. Hun vacht werd door mevrouw met een schaar geknipt. Er kwam geen ruwe schaapscheerder aan te pas. Met liefde werden zij behandeld.

Het waren dames op leeftijd. Toen al. Ze drukten hun neuzen tegen de autoruit. Daaromheen was de ruit beslagen. En er zaten likjes op de ruit. Heel veel likjes. Jarenlang hielden ze het gras in ons weitje kort. Ze kwamen ons roepen als het hek open was blijven staan. Dan stonden ze keurig bij de achterdeur. Je dacht dat er gezellig iemand langskwam. Of dat de pakketdienst er was. Maar het waren de dames. Ze liepen weer keurig achter je aan als ze hun melding gedaan hadden. Niks aan de hand. Je zag aan hen als het lente werd. De dames stuiterden dan door de wei. De dames op leeftijd. Ik vroeg verschrikt aan een ervaren boer wat er met hen was. Hij lachte; ze hebben de lente in de bol.

Nu had de oude schaapscheerder al gezegd: “Wat is die bruine toch een oud, taai beest. Geen tand meer in de bek. Wol komt er bijna niet meer vanaf. Het lijkt wel een fossiel.” Ja, en toen werd het Fossiel. We kochten schapenbrokken. Dat leek ons makkelijker voor haar. Maar ze bleef vrolijk grazen. Zonder tanden. Ze had enorme grote ogen. Heel erg donker. Haar kop leek op een kameel. Zon dunne, lange kop. Ze was gek op ons en wij op haar. Van mij mocht ze ook op het terras als ik buiten zat, maar dat wist verder niemand. Totdat de dames de nieuw aangeplante beukenhaag tot heuphoogte kaal gegeten hadden. Toen moest ik het wel bekennen; zij mochten ook even gezellig op het terras, en ik had een erg mooi boek. Ik had het niet gezien, maar het zal niet meer voorkomen. Zoiets.

Nu is Fossiel dus dood. Haar schapenzus staat ernaast. Heel stil. We groeven een gat. Voor Fossiel. In haar wei. In het donker. Ik voelde me somber. Natuurlijk, het was maar een beest. Het was maar Fossiel.

Maar dat doodgaan had alles te maken met Genesis 3. Het had alles te maken met ons.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen