Sterren

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het de gewoonte dat elk gezin in Amerika, waarvan een zoon in de oorlog meevocht, een lichtende ster voor het raam plaatste. Eens op een avond liep er man door de straten van New York. Hij had een kleine jongen aan zijn hand. De jongen vond die lichtjes voor de ramen erg mooi. Steeds als hij langs een huis liep waar hij een ster zag, klapte hij in zijn handen. En terwijl ze zo al die huizen voorbij liepen, riep hij: “Kijk vader, daar is ook een huis, dat een zoon voor de oorlog heeft gegeven”. En nadat ze weer een paar stappen gelopen hadden, zei hij: “Daar nog één. En daar is iemand met twee sterren. En kijk, pap, in dat huis is helemaal geen ster te zien”.

Op een gegeven moment kwamen ze bij een een open plek tussen de huizen. In de donkere lucht was nu duidelijk de avondster te zien, die een helder licht gaf. Het jongetje hield zijn adem in. “Kijk eens, vader”, riep hij uit, “God heeft Zijn Zoon zeker ook gegeven, want Hij heeft ook een ster in zijn venster!”

Inderdaad, God heeft Zijn Zoon gegeven. Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een iegelijk die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe (Joh. 3:16).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen