Oorlogskind

Je kent de uitspraak misschien wel: “Je kunt het kind wel uit de oorlog halen, maar de oorlog niet uit het kind.” Dit is helemaal waar in Dyrians geval. Hij groeide op in Ivoorkust. Een land in Afrika waar een kwart van de bevolking onder de armoedegrens leeft. Ook Dyrians ouders voerden dagelijks strijd om hun kinderen genoeg eten voor te zetten. Dyrian vertelde me later dat hij dit tot zijn vijfde levensjaar helemaal niet zo ervaarde. Hij mocht onbezorgd kind zijn. Werd liefdevol verzorgd door moeder en oma. Kon dagen spelen in de directe omgeving rond hun kleine huisje. Ja, zijn vader was iedere dag weg en maakte lange dagen. Als kind dacht Dyrian daar niet zoveel over na, ook al wilde hij best graag dat hij vaker samen met papa in het zand of bij het riviertje kon spelen. Maar op zijn zesde verjaardag kreeg hij te horen dat hij nu oud genoeg was om ook te gaan helpen met de etensvoorziening voor het gezin. Het kon niet anders, zei zijn moeder. Er moest meer geld en eten komen. Werken op het land, de moestuin onderhouden, met vader mee een klus doen in een ander dorp. Niet geheel ongevaarlijk werk voor een jong kind, maar vooral onverantwoord om een jongen op zo’n leeftijd al veel verantwoordelijkheid te geven. Uit nood geboren.

De overlevingsdrang en de drang naar meer geld voor het gezin werd vanaf zijn tiende nog veel groter bij Dyrian. De dag dat hij voor het eerst met een al even jong mannetje in aanraking kwam die drugs aan het wegbrengen was, zal hij dan ook nooit vergeten. Die jongen liet hem zomaar een bedrag zien, los in zijn broekzak, dat vier keer zo veel was als zijn vader in een dag verdiende. Deze jongen kreeg iedere dag een deel van dit geld als beloning door alleen maar een middag ‘pakketjes’ rond te brengen in de stad. Onschuldig werk leek het. Dyrian was verkocht. Dit wilde hij ook.

Een moeilijke tijd volgde. Zo mooi als het leek was het niet. Hij werd onderdeel van een straatbende die drugs verhandelde. Er was veel rivaliteit tussen de jongeren en regelmatig werd er gevochten. Niet in de laatste plaats met andere straatbendes in de stad, die niet schroomden om een wapen te trekken als het menens werd. En toen besefte Dyrian: Dit is regelrechte oorlog. Ik moet me kunnen verdedigen. Ik moet goed kunnen vechten en met wapens leren omgaan.

Ruim anderhalf jaar later haalde zijn vader hem op uit een politiecel in een van de grotere steden in Ivoorkust. Zijn verklaring: “Het was hij of ik, pa! Ik heb hem moeten afknallen, anders was ik er niet meer geweest.” De beelden van al die agressie, intimidatie en (vuur)gevechten is Dyrian sinds zijn vlucht uit Ivoorkust nooit meer kwijtgeraakt. Ook al was hij nu duizenden kilometers verderop in het rustige Nederland, de oorlog zat in zijn hoofd. In zijn gedachten, in zijn dromen en dagelijkse herinneringen. Met een verslaving in verdovende middelen als gevolg. Net negentien jaar en zo’n zwaar verleden, het maakte hem kwetsbaar. We mochten hem uiteindelijk helpen, zorgen dat deze jongeman gezien werd als een man met perspectief op een ander, beter leven, traumatherapie geven. Regelmatig herinnerden we hem eraan aan Wie hij het feit dat hij nog leeft te danken had. “Zou ik dan toch ooit in vrede met mezelf en mijn verleden kunnen leven?” Vaak stelde hij deze vraag met hoop in zijn stem en vragende ogen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen