Geloof onder vuur

Maandagmorgen 7:30, Moerkapelle

“Doeg mam, tot vanmiddag!” Jesse zwaait, slingert z’n tas op de rug, pakt zijn fiets en gaat op weg naar de Dorpsstraat met de eeuwenoude en statige kerk, al gebouwd in de zeventiende eeuw. Daar zal hij Matthias ontmoeten. Moeder Marja kijkt haar oudste na. Wat is hij stabiel geweest de laatste maanden, terwijl er toch veel op hem afgekomen is. Ze fluistert zomaar een gebed: “HEERE, wees Zijn schaduw aan zijn rechterhand.” Daarna neuriet ze: “De HEER’ zal u steeds gadeslaan.” “Mam, mam, Jered heeft mijn stift afgepakt!” Ze draait zich om, de andere twee jongens eisen haar aandacht weer op.

8:15, Gouda

Jessica kijkt nog even op haar telefoon. Zou Jesse nog gereageerd hebben? Ze heeft hem geappt, maar hij heeft er nog niet op gereageerd. Ze weet dat Jesse graag schaatst. Haar opmerking staart haar onbeantwoord aan. Jessica: “Hé Jesse, zullen we deze week naar de SilverDome gaan?”

“Mam, ik ga hoor!”, roept Jessica. “Fijne dag hoor!”, klinkt het vanuit de gang. “Succes met je…” Met een knal valt de achterdeur in het slot. “Frans wou ik zeggen”, mompelt moeder Chantal nog voor zich uit. Ze richt zich gauw op haar eigen voorbereidingen. Zelf moet ze ook naar haar werk.

Jessica doet haar oortjes in en kijkt nog even om. Haar vader mag het niet zien. Die is de laatste tijd nogal op de details, vindt ze. Niemand te zien? Mooi! Op play dan maar. “How long you would wait for me? How long I’ve been away?” Zo, dat is beter dan al die saaie orgelkoralen van Bach. En nu flink de vaart erin. Hè bah, wat een druilerig weer zeg! Ze neuriet al mee: “Make your good love known to me. Just tell me about your day.” Ze hoort niet dat er een auto de hoek om komt zetten die veel te hard rijdt. Zonder te kijken, steekt ze over. Dan hoort ze heel dichtbij een auto keihard remmen en slippen. Daarna volgt er een klap. Jessica wordt gelanceerd en komt los van haar fiets. Een aantal meter verder komt ze met een smak op het asfalt terecht. Jessica blijft roerloos liggen.

9:25, B310, Datheencollege

Pieter de Groot staart door het lokaalraam naar buiten. Het is schemerig en druilerig. Hij verkeert in shock. Zojuist is hij ingelicht door de directeur dat één van zijn mentorleerlingen, Jessica Verdoold, een ernstig autoongeluk heeft gehad op weg naar school. Daarmee moet hij het doen. Meer informatie is er momenteel niet. Hij heeft de sirene nog gehoord toen hij aankwam op school, niet wetend dat de ambulance op weg ging naar zijn mentorleerling. Met zijn linkerhand heeft hij zijn Bijbel vast. Hoe zal het gaan met Jessica? In zijn hart is er een voortdurend gebed voor zijn leerling. Hij worstelt woordeloos met de ziel van een de leerlingen die aan zijn zorgen is toevertrouwd. Hij is er niet gerust op. Wat moet hij straks zeggen tegen zijn leerlingen? Hij voelt zich leeg. Het ontbreekt hem aan woorden. Hij heeft zijn mentorklas het tweede uur. Zij zullen net als hij overvallen en uit het veld geslagen zijn door deze plotselinge klap.

Langzaam en afwachtend stil druppelen de leerlingen binnen. Verschillende meisjes komen met de armen om elkaar heen aanlopen, sommigen huilend. De Groot krijgt er een brok van in zijn keel. “Meneer, heeft u het al gehoord?”, vraagt Thirza. De Groot knikt. “Weet u hoe het met Jessica is, meneer?”, vraagt Matthias. Iedereen luistert mee. Hij gaat voor de klas staan. Een dertigtal paar ogen kijken hem aan. Hij slikt en wil dan beginnen, maar voordat hij wat kan zeggen ziet hij in zijn ooghoeken beweging bij het raam naast de deur van het lokaal.

Het is directeur Van de Weg. De Groot gebaart dat hij binnen kan komen. Van de Weg neemt achterin plaats. De Groot is, ondanks de moeilijk situatie, blij met de steun van zijn leidinggevende. Hij brengt de klas op de hoogte, probeert de vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. Van de Weg probeert aan te vullen waar hij kan, maar meer dan de mededeling dat Jessica naar het ziekenhuis is gebracht hebben ze nog niet. Daarna opent De Groot de Bijbel. Zijn vingers gaan zoekend door de boeken. Al biddend bladert hij. Dan valt zijn oog op Markus 5. Hij begint met lezen: En zie, er kwam een van de oversten der synagoge, met name Jaïrus; en Hem ziende, viel hij aan Zijn voeten. En bad Hem zeer, zeggende: Mijn dochtertje is in haar uiterste; ik bid U dat Gij komt en de handen op haar legt, opdat zij behouden worde, en zij zal leven.

Moerkapelle, 22:00, kamer Jesse

Jesse heeft naast zich zijn telefoon liggen. Een onbeantwoord bericht staart hem aan:

Jessica: “Hé Jesse, zullen we deze week naar de SilverDome gaan?”

Jesse pakt zijn camera. Hij zoekt tussen de vogelplaatjes. Ja, daar heeft hij de foto met het beeld dat hij in gedachten kreeg. Hij ziet Jessica, nog net een glimlach op haar gezicht, wegfietsend. Op de eerste foto doet ze haar hand net naar beneden. Ze had naar hem gezwaaid. Net als gisterenavond. “Tot morgen hè!” Dat had ze gezegd. En hij had niet geantwoord. Net als dat bericht. Ze wilde met hem schaatsen. En hij had het niet gezien. Jesses verdriet probeert een uitweg te vinden. Tranen spatten op het scherm van zijn toestel uiteen. “Heere,” fluistert hij zachtjes. Wat bad vader ook al weer aan tafel? Dan komt het terug in zijn gedachten. “Genees haar, red haar leven.” Van slapen komt die nacht niet veel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen