Het is altijd lente in de ogen...

Deze week moest ik naar de tandarts. Bepaald niet mijn favoriete uitje. Ik ben echt een haas wat de tandarts betreft; een angsthaas. Ik probeer stoer te doen, aan allemaal veel ergere dingen te denken. Maar ondertussen zie ik mijn rok licht heen en weer gaan. Door mijn trillende knieën. Met moeite houd ik mijn schoenen in toom. Mijn schouders bevinden zich ergens bij mijn oren en mijn knokkels worden wit omdat ik mijn handen zo strak tegen elkaar houd. Ik stel me voor dat de tandarts en haar assistent toch inwendig wel moeten grijnzen als zij mij zien liggen.

Mijn oude donkergrijze vulling was gebroken (jaren ‘70) en daarvoor in plaats kwam een mooie witte, althans, een lichtere vulling. Minstens een kwartier verder en een enorme verdoofde lip rijker mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer. Ik moest nog naar de assistent voor een schoonmaakbeurt.

De assistent zat al klaar op haar bok. Ik had haar nog nooit gezien. We hadden een kort praatje. Ja, inderdaad, ze was hier nieuw. En het beviel haar erg goed. Ze voelde zich gezegend; fijne collega’s, ze kon op haar fiets naar het werk. En, de mensen uit het dorp waardeerde ze. De moeders zijn hier nog gewoon thuis, lachte ze. Dus als je belt voor een afspraak wordt er opgenomen. Zo prettig.

Haar antwoord prikkelde me. Waarom praat zij over gezegend zijn? “Ben je christen?”, vroeg ik met schroom. “Ja,” zei ze. ”En weet je waarom ik me zo gezegend voel? Omdat het Pasen geweest is, en om de opstandigskracht die er in en door Christus te vinden is.” Ik viel stil. Daar zat ik met mijn mond vol geboorde tanden en een verdoofde lip.

Dit antwoord had ik niet verwacht. Ik keek haar aan, zag vreugde in haar ogen. En toen kwam er een liedje in mijn gedachte, een liedje van vroeger. Van de radio. “Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente.” Zo ging dat liedje. En nu, met die blijde blik in haar ogen moest ik er weer aan denken. Alleen zag ik nu een heel ander soort lente, een ander soort vreugde als dat er in dat ene liedje bedoeld werd. Pasen, Opstandigskracht. Dat was wat ik zag.

“Nou, we gaan maar eens beginnen hè”, zei ze. Binnen tien minuten was het klaar. Ze babbelde over van alles en nog wat. Antwoorden ging niet met een zuiger en een waterslang en wat nogal niet meer in mijn mond. Toen ze mij daarvan verloste, ging ik weg. Ik was verwonderd. Wat kunnen we toch snel oordelen. Of nee, ik oordeelde haar niet. Maar eigenlijk, als ik eerlijk ben, had ik niet zo’n gesprek verwacht. Geef mij deze tandartsassistente maar. Want, het was lente in haar ogen.

En ja, ik ga beter tandenstokers gebruiken. Van hout.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen