De lucht geklaard

Het verhaal van een jongedame, ze zal toen negentien jaar zijn geweest. Zware thuissituatie, de scheiding van ouders hakte er wel het meeste in. Deed haar dingen meestal buiten de deur van het huis waar ze woonde. Vriendinnen ontmoeten, buiten chillen, drankje doen met een vriend op een terras. Zelfs leren voor school deed ze liever buiten dan thuis. Haar thuis voelde helemaal niet als haar thuis. Als twaalfjarig meisje had ze er geen benul van waarom ze zich zo slecht voelde thuis. Wel dat er weleens ruzies waren of moeilijkheden tussen vader en een zus van haar. Maar dat leek altijd snel weer gesust en de vrede keerde altijd wel weer terug. Maar toch was er iets. En nu, zeven jaar later kijken we terug. Haar levenslijn wordt goed zichtbaar wanneer ze die schetst met behulp van een touw. Alle mooie momenten krijgen een piek boven de nul-lijn. Alle kwetsbare en negatieve momenten krijgen een markering onder deze lijn. Een wirwar van gebeurtenissen worden benoemd bij de nabespreking. Het knalt er soms uit: “Daar was het nog oké en een jaar later voelde het helemaal niet meer goed. He-le-maal NIET meer. Lag het aan mij? Was ik de aanstichter van dit leed? Tsja, ik was toen echt geen lieverdje. Sprong ook liever bij een stoere vriend met schakelbrommer achterop dan dat ik thuis koffie zou drinken met mijn moeder. Er werd sowieso weinig gepraat thuis, het leek alsof er een slot op ons gezin zat. Niemand durfde werkelijk te benoemen hoe hij of zij zich voelde. Na de scheiding werden we misschien iets opener naar elkaar. Ja, toen kreeg ik ook te horen dat ik zo weinig thuis was. Waar was ik mee bezig? Waarom deed ik zo vinnig soms thuis? Ligt het aan ons?”

De dag waarop ze het er allemaal uitgooide weet ze nog als de dag van gisteren. Het was weer zo’n dieptepunt.

Er was strijd, misschien wel om iets kleins. Maar toch voelde het voor haar als groot en ze besloot haar moeite en twijfels er thuis uit te gooien. “Weet je waarom ik me niet oké voel thuis? Omdat ik niet het gevoel heb dat ik hier ooit vertrouwen kan opbouwen! Ik voel me zo vaak ongelukkig, zelf, maar het lijkt alsof het niemand iets deert. Iedereen is maar met zichzelf bezig. Papa vroeger al en na de scheiding lijkt het hele gezin er het bijltje bij neergegooid te hebben. Alsof het allemaal niks meer helpt. Bij Sjaak en Rhodé kan ik mijn ei tenminste kwijt, ze oordelen niet. We weten alles van elkaar. Maar hier thuis zouden we dat toch ook moeten kunnen?! Dat zou toch zo moeten zijn? We zijn toch een GEZIN! Iets meer vertellen over wat je bezig houdt, iets meer vragen hoe het met de ander gaat, iets meer kwetsbaarheid laten zien, iets meer praten over gewoon de leuke dingen waar we mee bezig zijn. Iets meer van het slot. Alsjeblieft!

Een gezin bestaat uit mensen die elkaar verdragen en dragen.

En dat klaarde de lucht. Wat Anne altijd al had willen zeggen heeft ze nu in vijf minuten eruit gegooid. Met pijn in haar hart, met verdriet over het verleden, dat zeker. Maar met hoop die zich uitstrekt naar de toekomst die in Gods handen ligt, maar verantwoordelijkheid naar elkaar toe kent. Een gezin bestaat uit mensen die elkaar verdragen en dragen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen