Toko

Ik verheugde me erop. De zon scheen. En ik fietste naar de toko. De sfeer daar spreekt me aan. Het is er warm. Warm en vol. En je koopt er rijpe vruchten. Oftewel; de bananen zijn geel of bruin. Geen groene dus. Ik geniet van de hoeveelheid bijzondere vruchten die er liggen. De te lekkere dadels. Ik geniet van de geuren. Het mooist vind ik de kruiden. Enorme bossen koriander en peterselie. Prachtig.

Vroeger droomde ik ervan om naar een ver land te gaan. Om daar te werken. Om het Evangelie te brengen. En misschien ben ik daarom wel zo dol op de toko. Omdat ik dan mijn kinderzendelingenhartje weer heel zachtjes voel kloppen. Ik koop er graag. En veel. Het zijn vaak grootverpakkingen. Ik ben daar wel van. Vijf kilo rijst in een linnen zak met rits. Geweldig toch?

De mensen zijn vriendelijk in de toko. Ooit kocht ik er een tajine. Zo’n prachtige aardewerk kookpot. Een aantal gesluierde vrouwen deelt graag hun recepten. We kletsen alsof we elkaar al lang kennen. Die vriendelijkheid uit het oude Oosten. Ik houd ervan.

De slagerij daar. We raken in gesprek. De slager en ik. De halalslager. Over het slachten van kippen. Ooit zou mijn vader het mij leren. Hij reageerde niet echt enthousiast. Maar na enig aandringen kwam hij. Pa zou er drie voordoen. En ik de laatste. Ik, stoere vrouw. Maar toen het zover was, weigerde ik. Slapjanus. “Ik weet nu hoe ik het moet doen. In geval van nood. Maar nu laat ik het toch even aan u over.” De slager grijnsde.

En toen gebeurde het. Achter in de slagerij gaat een deur open. Een kleine moslimman haast zich om de toonbank heen naar mij toe. Tegen alle regels in. Tegen coronaregels. Tegen Koranregels. Hij kijkt me vriendelijk aan en roept: “Mijn vrouw mist jou. Jij bent haar zus.” Met uitgestoken hand staat hij voor me. De moslimman. Ik pak zijn hand graag aan!

Ooit vluchtten zij voor de oorlog. De oorlog in Syrië. Ik las hun kinderen voor. Uit allerlei boeken. Als het maar niet religieus was. Dat mocht niet. Ik hield me eraan. Totdat ik een week voor Pasen chocolade eieren voor hen meenam. “Onze buren in Syrië waren christenen,” zei de vrouw. “Jij denkt nu aan Isa (Jezus), hè?” Ja, toen had het niet meer met voorlezen te maken. Een gebroken gesprek werd het. Gebroken door de taal. Maar zij begreep het.

En nu deze handdruk. Het voelt alsof ik een cadeautje krijg. Ik fiets naar huis. De zon schijnt. De morgen is voorbij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen