Geloof onder vuur

Hemelvaartsdag, 13:30 uur – Huize Van Vuren, Moerkapelle

“Pap, doe je mee met een potje voetballen?” Jelmer schopt de bal richting zijn vader. Nog voor de bal zijn doel bereikt, komt Jered ertussen en geeft de bal een harde trap. Jered vliegt ervan ondersteboven en de bal verdwijnt over de schutting. Geschrokken slaakt Jered een kreet waarna hij de handen voor zijn mond slaat. “Pap, Jered heeft…”. “Ja, ik heb het gezien”, klinkt de stem van vader rustig. “Jered ga de bal maar…”, maar nog voordat vader uitgesproken is, komt de bal met een grote boog weer over de schutting en valt op de grond. “Pap, de bal kwam zomaar over de schutting!” Vader glimlacht. Jesse ziet het vanuit de huiskamer. Hij kijkt naar zijn vader. Zijn haar is weer gegroeid. Het is nog niet zolang als het geweest is, maar Jesse is allang blij dat zijn vader er niet meer zo ziek uitziet. Hij staat ook alweer, laat zijn middagslaapjes na en hij laat zich steeds vaker buiten zien. Dat zijn allemaal gunstige tekenen. De laatste psalm die ze zongen tijdens de Hemelvaartsdienst is bij Jesse blijven hangen. Zachtjes neuriet hij de laatste regel van het tiende vers: “Volkomen uitkomst geven”.

De behandelingen van Gerrit van Vuren zijn achter de rug en het is nu wachten op uitslagen. De spanning is voelbaar in huis en loopt langzaam maar zeker weer op totdat het straks een climax zal bereiken in de kamer van de arts waar vader Van Vuren onder behandeling is. Morgen is het gesprek. Het gezin is hoopvol gestemd. Het gaat goed met vader. Zijn energie is stukje bij beetje aan het toenemen. Hij is zelfs weer parttime aan het werk gegaan. En toch blijft het spannend.

Donderdagmiddag – Reeuwijkse plassen

Jesse tuurt door zijn verrekijker. Hij zit in zijn favoriete vogelkijkhut. Net buiten het beeld van zijn kijker zit een bruine kiekendief bewegingsloos op een paal, maar Jesse ziet hem niet. Hij is best wel zenuwachtig. Dat komt dit keer niet omdat hij een bijzondere vogel verwacht. Nee, hij heeft afgesproken met Jessica. Het is precies hetzelfde plekje als waar ze elkaar toen ook getroffen hadden, nog voor het ongeluk. Hij had toen in een plotselinge opwelling een foto van haar genomen. En toen Jessica in het ziekenhuis lag, had hij de foto gekoesterd. En nu was hun uitgestelde date een feit. Hij heeft een ingelijste foto ingepakt. Hoe zal ze het vinden? Zou ze het niet raar vinden? Hij kon het altijd nog in zijn tas laten zitten. Plotseling ziet hij een bekende fietser door zijn verrekijker naderen. Dat zal Jessica zijn!

Donderdagavond – Moerkapelle, kamer Jesse

Jesse kijkt uit het raam van zijn zolderkamer. Het wordt weer langer licht, fijn! Zijn gedachten gaan terug naar afgelopen middag. Wat was het een gezellige ontmoe-

ting, al was het wel wat onwennig. Wat is dat lastig, een gesprek op gang brengen, de juiste vragen stellen en goede antwoorden geven. Toch was hij fluitend weer naar huis gefietst. Hij had geen vogels gezien, wel vlinders gevoeld. Maar ja, zo had hij het ervaren. Hoe zou Jessica de middag gevonden hebben? Jesse pakt zijn telefoon en typt na enige aarzeling een bericht.

Hoi Jessica! Was leuk hè vanmiddag? _21.09

Ja, zijn berichtje is afgeleverd! Maar er komt geen antwoord. Ook niet als Jesse een kwartier later op zijn telefoon kijkt, een half uur later en tenslotte na een uur teleurgesteld zijn telefoon opzij legt.

Vrijdag na Hemelvaart – Moerkapelle

Over een half uur komen Jesse’s ouders thuis. Jesse houdt zijn telefoon bij de hand. Hopelijk krijgt hij eerder een update zodat hij het nieuws al weet voordat zijn ouders thuiskomen. Tot nog toe echter geen bericht. Het zal toch wel goed zijn? Opnieuw schiet hem Psalm 68 in gedachten en onwillekeurig begint hij zachtjes te zingen: “Hij overlaadt ons, dag aan dag, met Zijne gunstbewijzen”. Dan wordt hij ruw onderbroken. “Jesse, help!” Het is Jered. Hij staat boven op een stoel en probeert de auto te pakken die net te hoog staat voor zijn kleine lengte. Maar dan beseft hij dat hij ook nog terug moet. Vlug grijpt Jesse in en met één vloeiende beweging zet hij zijn broertje op de grond. “Wel voorzichtig hè vrie…”, imiteert hij zijn vader, maar voordat hij zijn zin uitgesproken heeft, zet Jered het op een lopen. “Jel, ik heb hem hoor!”, roept Jered naar zijn iets oudere broer Jelmer. Het is enige tijd later als Jesse de bekende auto hun oprijlaan op ziet draaien. Waarom rijdt moeder? Vader reed toch heen? Waarom niet terug? Jesse probeert de gezichtsuitdrukkingen te lezen. De deur van de bij rijder gaat open. Dan stapt zijn vader uit. Jesse is in twee stappen bij de deur, maar die is al open. Zijn moeder valt in zijn armen. Ze huilt! Jesse weet niet wat hij moet voelen. Jesse, met zijn moeder in zijn armen, kijkt naar zijn vader en hoopt op het verlossende woord. Maar ook bij zijn vader stromen de tranen over zijn wangen. Jesse schraapt zijn keel, al hoeft hij maar één kort woordje te zeggen. “En?” Dan antwoordt zijn vader: “Schoon!” Jesse kan een juichkreet niet onderdrukken. Eenmaal binnengekomen, buigt het hele gezin de knieën en als ze opstaan loopt vader regelrecht naar de piano en zet in: “Geloofd zij God met diepst ontzag”.

Vrijdagavond – Huize Verdoold, Gouda

Met een rood behuild gezicht pakt Jessica haar telefoon en zoekt ze Jesse’s nummer op. Dan pas ziet ze dat Jesse haar geappt heeft. Ze appt:

Hoi Jesse, sorry dat ik je niet geantwoord heb, maar er is iets heel ergs gebeurd… 10:26

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen