Ik vertrouw het touw

Elke twee jaar moet ik er weer aan geloven tijdens de introductiedagen, abseilen. Het is een goede eigenschap om moedig te zijn, dus ik onderdruk mijn angsten. Ik sta graag met beide benen op de grond.

Ik loop de trappen op naar de vierde verdieping van het schoolgebouw. Daar doe ik een gordel om, zodat ik straks aan het touw vastgemaakt kan worden. Dan door het nooddeurtje naar buiten. Daar sta ik dan, op de school. Een vreemde gewaarwording. Een prachtig uitzicht, dat wel. Maar omdat ik weet dat ik straks over de rand moet, breekt het zweet me uit. Ondertussen moedig ik leerlingen die bang zijn aan: “Vertrouw op het touw!” Het vervelende is echter dat als je heel lang op je beurt moet wachten, je allerlei scenario’s kunt gaan bedenken. Wat als het touw het toch niet houdt? Niet aan denken en vooral niet naar beneden kijken straks. Dan is het mijn beurt. Mijn hartslag is verontrustend hoog geworden, maar ik probeer moedig te zijn. Ik kijk de instructeur aan. Hij zit al de hele morgen op het randje van het dak met zijn benen over de rand. Hij zit ook vastgeklonken en hij is een en al vertrouwen. Hij vertrouwt het touw volledig. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik kijk in het vriendelijke gezicht van de instructeur. Ik wacht op instructie. “Zet je voeten maar op het plankje.” Maar dat betekent dat ik nu echt over de rand moet met mijn voeten. Gelukkig, er hangt nog een houten bakje. “Goed zo”, zegt hij. “En nu afzetten.” En nu komt het erop aan: vertrouw ik hem? Vertrouw ik het touw? Ja! Velen zijn mij voorgegaan! Zij zijn ook veilig beneden gekomen. Alles in mij verzet zich tegen dit onverantwoorde waagstuk. Ik spreek mezelf toe. Niet bang zijn! Vertrouw het touw! Kijk omhoog! Dat doe ik dan ook. En met dat ik dat doe, verlies ik de laatste vaste grond onder mijn voeten. Daar zit, nog steeds vriendelijk kijkend, de instructeur mijn bewegingen te volgen. Ik zet af en zak langzaam naar beneden. Terwijl ik naar beneden zak, bedenk ik hoe makkelijk het eigenlijk is als je je maar toevertrouwt aan het touw. Dan voel ik weer grond onder de voeten. Ik slaak een zucht van verlichting. Mijn tweejaarlijkse beproeving is weer ten einde.

Wat is de strekking van dit verhaal? Bunyan heeft de beloften van God vergeleken met een touw. De beloften van God zijn betrouwbaar. Maar hoe kom je daar achter? Door ze te beproeven. Om bij het voorbeeld te blijven, door aan het touw te gaan hangen. En dat is waarmee je het geloof kunt vergelijken. Weet jij hoe dat werkt uit ervaring? Dan ben je werkzaam met een belofte. Ken je dat?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen