Zwaar onderschat

Een paar keer per jaar kun je het zomaar aantreffen in de Ardennen: Een vader en zoon samen aan de waterkant. Ze zitten er behoorlijk doorheen en er is nog niet gegeten. De spanning is voelbaar. Ze kunnen hun benen amper meer gebruiken door de vele kilometers en hoogte meters die dag. Hun vingers en handen trillen van het tekort aan energie en geduld om rustig te wachten op een heerlijk - vooral gaar - potje macaroni is er al helemaal niet meer.

Hoe stuur je dan je gedachten als jongen van 13, 14 jaar? Hoe kun je dan nog goed reageren als vader je de opdracht geeft om de groente te snijden en het vuurtje vast op te stoken? ‘We gaan hier echt niet lang op wachten hoor!’ En vader denkt: ‘Dat dacht ik ook!’ Geduld blijft echter in zulke crisissituaties een schone zaak. Het redt zelfs de avond die nog komen gaat. Want een gevulde maag met goed voedsel en een beetje positiviteit is dé oplossing om ’s avonds weer samen de volgende zware opdracht te volbrengen.

Laten we nog even inzoomen op die vader en zoon die zo dicht bij elkaar aan de waterkant van de Semois hun eten bereiden. Aan de ene kant straalt het plezier van hun gezicht af, aan de andere kant ook concentratie en inspanning. Thuis hadden ze zich niet voor kunnen stellen hoe hun samenwerking hier op de proef zou worden gesteld. Nogal vaak zien we dat zoon zich sterker wil tonen dan vader. En dat vaders dit soms glimlachend aanvaarden en vooruitdenken aan de tijd dat zoon hen voorbij zal groeien en door zal groeien naar zelfstandigheid.

Als je het de bewuste vader daar aan het water zou vragen, zou hij zeggen: “Ja absoluut, ik wil mijn zoon wel zelfstandig zien worden. Maar nu nog niet hoor, liever nog niet. Daarom ben ik hier, ik wil samen met hem door het leven trekken. Ik wil nog investeren in het contact de komende jaren. Om samen onze hoogte- en dieptepunten te kunnen beleven, om blunders te maken en die samen te bespreken. Om geloof te hebben in eigen kunnen, maar veel meer nog moed te putten uit geloof waarbij eigen kracht helemaal niet meetelt. Waarbij kwetsbaarheid tegenover elkaar en tegenover God moet worden getoond.”

Samen bidden, samen zoeken? We horen weleens dat op survivalkamp voor het eerst sinds lange tijd weer in gezamenlijkheid op de knieën gebeden wordt. Wat een voltreffers zijn dat als het gaat om de relatie tussen vader en zoon.

Oh ja, het goed doorstaan van die beproevingen in de Ardennen zou dus de oplossing kunnen zijn voor toekomstige crises. Laten we eens een paar uur verder doorspoelen. Diezelfde vader en zoon staan met de handen vol met palen, zeil en touwen, klaar om zich te verplaatsen naar een plek onder de sterrenhemel waarbij een potentiële nacht-zonder-dak moet veranderen in een nacht onder een zelfgebouwd onderkomen. Veilig en beschut voor een nacht met mist of regen of wat er ook nog voor onheil over je heen kan komen. En als die zelfgebouwde hut staat, dan moet je hun gezichten eens zien. Dit, wij samen, wij kunnen dit! Nooit gedacht! Zwaar onderschat hoe belangrijk samen werking en contact is. Houden zo!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen