Een roep uit de duisternis?!

Marie woonde op een afdeling voor mensen met een ernstige psychische ziekte. Ze was oud geworden. In haar jeugd was ze weleens in aanraking geweest met de Bijbel. Maar ze moest er niets meer van hebben. Door het leven getekend en gebroken. Een ernstige ziekte en een jarenlang verblijf in een instelling was haar deel. Als een hoopje mens zat zij daar. Ze leefde in haar eigen verwarde wereld. Bij momenten was ze helder, alert en vlijmscherp van tong. Marie had zo haar voorkeuren. Maar van christelijke verpleegkundigen moest zij niets hebben.

Karin was er een van. Als zij Marie moest verzorgen, kon ze rekenen op een grauw en een snauw. Het viel niet altijd mee om liefdevol en vriendelijk te blijven. Maar het was de opdracht die God haar gegeven had.

Het was aan het eind van de middag. Marie zat in haar stoel te dommelen. Haar kin op haar borst. Ze oogde ontspannen. Verpleegkundige Karin kwam binnen en begroette de bewoners. Alsof Marie aanvoelde wie er binnen kwam, werd ze plotseling wakker. Met priemende ogen volgde ze alle bewegingen van Karin.

Plotseling begon ze te schreeuwen. “Kan het jou wat schelen als ik naar de hel ga?” Een paar tellen later zakte haar hoofd weer op haar borst en was ze weer vertrokken. Verdwenen naar haar eigen wereld. Onbereikbaar voor mensen.

Karin stond geschokt stil. De opmerking raakte haar diep. Ze dacht erover na. Ja, wat had zij gedaan voor de ziel van deze ernstig zieke vrouw? Wat had zij gedaan voor haar behoud? Marie was vaak zo onbereikbaar, zo vol woede en zo verward. Maar toch… Was deze opmerking geen schreeuw om hulp? Een roep uit de duisternis?!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen