Opgroeien zonder moeder

Wat herinner jij je uit je jonge jaren?

“Als ik aan mijn jonge jaren terugdenk, komt vooral de ziekteperiode van mijn moeder naar boven. Iedere woensdag moest zij naar het ziekenhuis. Verder ging alles wel aardig door. Als kind wil je dat ook graag; ik bleef lekker met mijn vriendinnetjes buiten spelen. Toen mijn moeder zo zwak werd dat er een bed in de huiskamer kwam, ging het meer tot me doordringen: Mama is echt heel erg ziek. Ze kan geen eten meer voor ons koken. En later: Ze kan niet meer bij ons aan tafel komen zitten.”

Was je erbij toen je moeder overleed?

“Ja, ik was boven en werd naar beneden geroepen.

Ik weet nog precies dat het tien voor half tien was. Bijzonder dat je juist dat soort dingen onthoudt. Ik stond, samen met het gezin, om mama heen. Het moment dat zij overleed, zal ik nooit vergeten. Dat was zo aangrijpend.”

Herinner jij je de dagen na het sterven van je moeder nog?

“Deels wel, deels niet. Ik ging twee dagen na het overlijden van mama weer naar school om wat afleiding te hebben. Ik vond het spannend; komen de kinderen naar mij toe of juist niet.

Van het condoleren weet ik nog dat ik het vervelend vond om al die handen te schudden.

De begrafenis ging eigenlijk langs me heen. Ik weet alleen nog dat het heel erg druk was.”

En toen moesten jullie het leven weer oppakken. Hoe was dat voor jou?

“Ik miste mama. Als ik uit school kwam was er niemand. Mijn oudere broers en zussen zaten op het voortgezet onderwijs of werkten al. En papa moest ook weer werken. Ik mocht wel vaak naar vriendinnetjes en ik raakte er ook wel een beetje aan gewend. Ik denk dat ik daardoor wel eerder zelfstandig geworden ben dan andere kinderen van mijn leeftijd.

Op vrijdag mocht ik tussen de middag bij een nicht eten. Daar genoot ik erg van. Alles was daar ‘gewoon’. Die vrijdagen hebben mij erg goed gedaan. Het kon gezellig zijn, maar mijn nicht begreep mij ook erg goed. Ik kon daar echt mezelf zijn.”

Heb jij speciale herinneringen die je koestert?

“Op school kreeg ik een envelop. Ieder kind uit mijn klas had daar een briefje in gedaan over mijn moeder. Daar stond bijvoorbeeld op: Jouw moeder was heel erg lief. Of: Jouw moeder had altijd leuke kleding aan. Als ik dat las dan dacht ik: Ja, dat klopt. Zo was mama echt.

Het was ook fijn dat er een vriendinnetje in onze straat ongeveer gelijk met mij jarig was. Wij vierden samen ons feestje. Dat was toch wel leuk.”

Zijn er nu nog weleens zaken waar je tegenaan loopt?

“Ik vind het lastig als ik merk dat mensen niets aan me durven vragen. Het gebeurt ook dat ze ‘sorry’ zeggen als ik vertel dat ik geen moeder meer heb. Dat vind ik niet fijn. Mensen kunnen dat niet weten en het voelt akelig als ze daar hun excuses voor aanbieden. Ik voel soms ook dat mensen mij zielig vinden. Dan denk ik: Word op mij ook maar gewoon boos, hoor, als ik onder de les iets doe wat niet mag. Ik wil gewoon Elsa kunnen zijn.

Soms vind ik het ook lastig om bij mijn vriendinnen te zijn waar alles gewoon is. Waar nog wél een moeder is die eten kookt, de tafel dekt en de pannen op de tafel zet. Hoewel ik het voor hen fijn vind, is het soms confronterend. Bij bijzondere gebeurtenissen, zoals mijn nichtje dat pas gedoopt is, wordt het overlijden van mijn moeder ook altijd aangehaald. Ik begrijp dat wel, maar voel me dan toch ook wel weer een beetje zitten.”

Is het een bewuste keuze dat je verpleegkunde studeert?

“Het past vooral goed bij me. Ik vind het zo fijn om in de zorg te werken. Mensen te verzorgen, naar hen te luisteren. Maar misschien is daar rond het ziek zijn van mijn moeder toch wel de grondslag voor gelegd. Ik zou graag op de afdeling oncologie gaan werken. Misschien toch een beetje om iets terug te doen voor alle goede zorg die aan mama is besteed.”

In deze verdrietige periode van je leven, heb je toen ook wat aan het geloof gehad?

“Ik was nog erg jong. En als kind neem je de dingen toch een beetje zoals ze komen. Toen ik ongeveer veertien jaar oud was, heb ik het wel moeilijk gehad. Enerzijds dacht ik: Het was Gods wil. En anderzijds: Waarom moest dat bij ons gebeuren?

Rond mijn zestiende had ik veel gesprekken met een neef. We spraken over de Bijbel en over God. Toen leerde ik zien dat de Heere Jezus tijdens Zijn leven op aarde Zijn goede vriend verloor. En dat Hij daar ook heel verdrietig om was. Dat geeft mij troost. Ik mag er ook verdrietig om zijn. Ook toen ik achttien jaar werd en mijn moeder daar niet bij was. Toen ik mijn diploma in ontvangst nam zonder mijn moeder. De Heere weet ervan en ook al is het nu misschien niet helemaal duidelijk waarom mijn moeder zo jong overleed, het was toch Gods plan.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen