Uit het leven van dominee Spurgeon. De prins der predikers (1834-1891)

Dit boek beschrijft de levensloop van Charles Spurgeon. Duidelijk blijkt dat deze markante prediker in het spoor van Calvijn wil gaan. Behalve als het gaat om de kinderdoop. Daar heeft Spurgeon – net als Bunyan – helaas een andere keuze gemaakt en behoort hij tot de baptisten die voorstander zijn van de volwassendoop. Op de achterflap van het boek staat dat dit “ historische jeugdboek op een boeiende wijze” is beschreven. Die mening deel ik – tot mijn spijt – niet helemaal. Het boek bevat onnodige herhaling (bijvoorbeeld Spurgeons bewondering voor Calvijn) en mist samenhang, waardoor het niet echt één doorlopend verhaal is. Ook gebruikt de schrijfster soms onnodig moeilijke woorden (“dikwijls”), afgewisseld met te kinderlijk geschreven gedeeltes. Daarnaast bevat de omslag van het boek een storende fout: het sterfjaar van Spurgeon is 1892 en niet 1891. Als deze punten verbeterd zouden worden, ben ik ervan overtuigd dat dit de leesbaarheid voor jongeren ten goede zal komen.

Wie was Spurgeon?

De Engelse baptistenpredikant Charles Haddon Spurgeon werd in 1834 geboren en stond in de puriteinse traditie. Hij diende onder andere de gemeente in Londen, die samenkwam in de Metropolitan Tabernacle met 5.500 zitplaatsen, in die tijd de grootste gemeente ter wereld. In Crystal Palace hield Spurgeon eens een bidstond waar ongeveer 23.500 mensen aanwezig waren. De kracht van Spurgeon lag in zijn persoonlijkheid en in zijn prediking. Hij was oprecht, transparant voor iedereen en bijzonder begaafd. Hij las wel vijf boeken per week en had de gewoonte om diagonaal te lezen: hij zag een pagina, nam deze in zich op en bladerde continu door. Spurgeon had een fotografisch geheugen. Hij citeerde in een preek letterlijk met de paginanummering erbij. Hij had een grote liefde tot God in de persoonlijke vergeving van zijn zonden. Hij was een nederig man. Zijn enorme populariteit zal hij daarom lastig hebben gevonden. Een zwakte bij Spurgeon is moeilijk aan te wijzen, of het moet zijn dat hij ook een zondig mens was. Hij kon kinderlijk naïef zijn, een groot kind. Zijn oprechte vroomheid werkte aanstekelijk en oversteeg kerkmuren. Bij zijn dood in 1892 rouwde heel Engeland en kwamen de condoleances van alle kanten: van de Anglicaanse Kerk tot en met alle presbyteriaanse kerken, van de man van het volk tot en met het Koninklijk Huis. Zelfs in de hoofdsynagoge van Londen werd voorbede voor Spurgeon gedaan tijdens zijn ziekte. Bij het graf van deze baptist werd de zegen uitgesproken door de bisschop van Rochester. Spurgeon was zo groot, omdat hij zo klein was voor God en mensen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen