Geloof onder vuur

Het schooljaar is bijna ten einde voor Jesse en Jessica uit 3v1. Hun profielen zijn ingevuld, de boeken ingeleverd. Ze weten hun bestemming wat het volgende schooljaar betreft. Ze hebben het niet laten aankomen op de toetsweek, want dat is een riskante onderneming. Het vele werk zit erop voor de leerlingen en ook voor hun mentor. De toetsen zijn nagekeken, de cijfers ingevoerd en de rapportenvergaderingen zijn achter de rug. Wat nog rest zijn een aantal dagen schoolkamp. Samen met enkele collega’s als ondersteuning gaat mentor De Groot het avontuur en de uitdaging van een driedaagse aan. De nachten zijn verdeeld onder de collega’s.

Gouda, voor het Datheen College

“Meneer, kunnen wij er bij u nog bij?” Voor De Groot staan Jesse en Jessica. De Groot steekt even zijn hoofd in de zevenzitter. Er zitten al drie leerlingen op de achterbank luidruchtig met elkaar te discussiëren over hoe ze hun corveetaken kunnen ontduiken. De Groot kijkt Jesse en Jessica ondeugend aan.

“Ja hoor, op de achterste bank zijn nog twee plekken over.” En dan mompelt hij er grinnikend achteraan: “Ik snap wel dat jullie bij mij geplaatst zijn.” Jesse en Jessica wisselen een blik van verstandhouding en kijken dan met onschuldige ogen naar hun mentor.

“We hebben het er onderweg wel over”, zegt De Groot, nog steeds lachend. Daarna kruipen de twee, zich nog steeds van geen kwaad bewust, gezellig achter in de ruime auto. Klas 3v1 is klaar voor vertrek en de stoet auto’s vertrekt richting het kampoord.

Klimpark, dichtbij het kampoord

“Meneer, kan het niet wat sneller?”, zegt Aimee plagend. Mentor De Groot hangt op negen meter hoogte in een ongemakkelijke spagaat en moet alle moeite doen om niet van de smalle houten palen af te glijden. Het had er bij Ruben en Nathan zo soepel uitgezien.

“U moet gewoon van het ene naar het andere paaltje springen!”, roept Niels, die direct voor De Groot overgestoken is. De Groot hangt halverwege, rust even uit en kijkt achterom. Op dat moment passeren Jesse en Jessica.

Jessica schiet in de lach. “Meneer, ik wist niet dat u zo lenig was!” Daarna moedigt ze haar mentor aan. “Kom op meneer!” Ze maakt nog gauw een foto van haar tobbende mentor. Dan stoot Jesse haar aan. “Volgens mij vindt hij het echt zwaar!”

Stoer van hem, denkt Jesse. Hij doet dan toch maar The Peak, het zwaarste parcours van het park! Het medelijden is echter van korte duur.

“Kom, wij doen nummer 6 nog een keer.” En weg zijn de twee. Ze zijn ondertussen onafscheidelijk. Wat De Groot betreft, met een uiterste krachtinspanning komt hij aan de overkant, puffend en zwetend. Maar hij heeft het gehaald! Met een welverdiend applaus wordt hij door sommige van zijn mentorleerlingen op de grond ontvangen.

Avondeten op het kampoord

De tafel is gedekt. Niemand heeft zijn taak verzaakt. De sportieve middag was een groot succes en door de uitstekende organisatie loopt het kamp tot nog toe gesmeerd. Eerst het eten. Ook dat loopt als een geoliede machine. De leerlingen krioelen door elkaar maar toch doet iedereen wat hem of haar gevraagd is.

Het avondeten is in Amerikaanse stijl. Iedereen heeft wat gebakken of gemaakt en het wordt met iedereen gedeeld. Jessica heeft hartige taart meegenomen en Jesse wraps. Hij ziet dat De Groot de tafels overziet. Jesse en Jessica hebben zin in de avond en de nacht. Zij weten ook dat De Groot daar tegenop ziet. Dat heeft hij tussen de regels door laten merken.

Dan breekt het moment aan om de maaltijd af te ronden. De Groot heeft de ouders in een brief beloofd het kamp te omlijsten met momenten van bezinning. Hij heeft wel een mooi aanknopingspunt gevonden, vindt Jesse. De Groot vraagt om Bijbels te gaan halen uit de slaapzalen. Daarna kondigt hij het Bijbelgedeelte aan en Jesse en Jessica zoeken het op. Onderwijl begint De Groot aan zijn inleiding.

“Christenen zijn echt mensen van dat ene ding!” Typisch De Groot, denkt Jesse terwijl hij zijn oren spitst. “Slechts één ding is nodig”, gaat de Groot verder. “Een christen begeert slechts één ding, hij weet maar één ding, en hij doet maar één ding.” Bij elk van deze drie dingen noemt de Groot een Bijbeltekst. Dan vervolgt hij: “En over dat laatste wil ik het met jullie hebben. Vanmiddag zijn we sportief bezig geweest. Dat was erg ontspannend.” Na een korte pauze laat hij er glimlachend “en zeer inspannend” op volgen. “We hebben ons heel wat uitgestrekt. Maar kennen jullie ook het uitstrekken waar Paulus het over heeft? Ik nodig je uit om mee te lezen uit Filippenzen 3:14. Maar één ding doe ik, vergetende hetgeen dat achter is, en strekkende mij tot hetgeen dat voor is, jaag ik naar het wit tot den prijs der roeping Gods, die van boven is in Christus Jezus. Het beeld dat Paulus hier gebruikt is ook uit de sport genomen. Een atleet strekte zich vroeger uit om als eerste over de finish te komen om op die manier de felbegeerde lauwerkrans in ontvangst te mogen nemen.”

Jesse en Jessica luisteren aandachtig. Ze voelen aan dat het een bijzonder moment is. Dan zegt de Groot: “Jonge vrienden, het is het einde van twee jaar intensief met elkaar optrekken.” Jesse ziet dat De Groot bewogen rondkijkt. Het is helemaal stil in de eetzaal. De Groot rondt af: “Nog één keer mag ik het woord van de Heere aan je hart leggen met het verlangen dat je het zult omhelzen. Is dit, en dan bedoel ik het je uitstrekken naar de Heere Jezus Christus, nu ook al waar zich al jouw lust en liefde naar uitstrekt?”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen