Nooit te laat

Over tradities gesproken: Mannen huilen niet, jongens huilen niet. Nou ja, tot een bepaalde leeftijd huilen jongens nog wel. Maar ik spreek ook veel puberjongens en mannen die moeilijk hun tranen kunnen laten gaan. Wat is dat toch met dat huilen? Een gezegde zegt: Iets met droge ogen kunnen vertellen. Blijkbaar zijn er situaties die schrijnend zijn, die pijn doen, die een gevoel van binnen geven dat je ieder moment kunt gaan huilen. En toch, als je er maar een beetje neutraal of vol bravoure over vertelt, kun je het ‘met droge ogen’ vertellen. Mijn advies is: Laat gaan! Laat je raken en laat zien dat het je raakt. Vaders worden echter, jongens worden puurder. Be real! Lach als je blij bent, toon je angst als je bang bent, laat boosheid zien, huil als er iets te huilen valt.

Mag ik je een voorbeeld geven? Het gebeurde ooit bij mij in de praktijk.

Zoon, vader en moeder zitten druk verwikkeld in gesprek over een voorval van afgelopen Kerst. Er wordt gelachen want het was best komisch wat er gebeurde. Er werd gebarbecued, een winterbarbecue, wel te verstaan. Een bal, door een kind gegooid, zweeft door de lucht en eindigt midden op het bord met versgebakken hamburgers. In de vaart verdwijnt een warme hamburger in de broeks pijp van vader die zijn benen languit op de salontafel had liggen. Iedereen lacht. En nu, een paar weken nadien, kan er nog steeds om gelachen worden. Oké, genoeg gelachen, terug naar het onderwerp.

Ineens ligt de vraag op mijn lippen: Wordt er ook zoveel gehuild in jullie gezin? Vader is de eerste. “Gelukkig niet!” zegt hij. Oef… dit kwam er wel heel snel uit. Word je ook nieuwsgierig naar wat deze stoere kerel bedoelt? Mag het niet of wil hij gewoonweg geen verdrietige dingen meemaken? Maar dit hoort toch gewoon bij het leven? Ik hoor het mezelf zeggen, ik die ook niet makkelijk huil. Huilen over zaken die je raken zit er gewoon niet zo in bij ons.

En dan gebeurt er iets moois. De vraag die gesteld is blijft hangen in de ruimte. Zijn zoon maakt een opmerking. “Hé pa, kunnen we het nog over gisteren hebben toen u zo kwaad op me was?” Ik vroeg wat hij bedoelde, maar pa reageerde meteen. Hij zei dat hij verkeerd had gezeten, dat hij er spijt van had. Recht uit het hart. En toen… stilte, een paar snikken en vervolgens tranen, veel tranen. Iedereen in de ruimte was getuige van een mooi moment, iets wat niet vaak voorkwam. Zo zie je maar: Het is nooit te laat om te huilen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen