De stoel

Als ik de hond uitlaat kom ik erlangs. En steeds kijk ik er weer naar: de stoel. Of kijkt de stoel naar mij? Hoe lang staat deze stoel er al? Hoe oud is deze stoel? Een stoel is maar een stoel, maar met deze stoel is er iets. Iets wat ik niet verklaren kan.

Eerst zat de moeder in de stoel. Vaak zat ze te dommelen. Ze was erg oud. Soms stak ze haar hand op. We kenden elkaar niet. Maar toch ontstond er iets. Ik merkte dat ik langzamer liep. Bij dat ene huis met die stoel. Als ik haar niet zag vond ik dat jammer. Haar dochter werkte vaak in de tuin. Zij woonde bij moeder. Zij was niet jong meer. Zij was ook al een aantal jaren met pensioen. Met zijn tweeën woonden zij in dat oude huis. We kregen kleine gesprekjes. De dochter en ik. Zo van: goedemorgen, lekker weer voor de tuin hè! Verder kwam het niet. Snel ging zij weer verder met haar werk.

Zij hadden veel katten in en om het huis. Daar hadden ze zichtbaar plezier aan. We gaven onze kattenbrokken. Die hadden we ergens bijgekregen. Ze bedankte ons netjes en de deur ging weer dicht. Graag was ik even naar binnen gegaan. Gevraagd hoe het met hen ging. Of ik soms een boodschap mee kon nemen uit het dorp.

Toen zag ik moeder niet meer. De stoel was leeg. En de dochter werkte niet meer in de tuin. Op een dag liep ik gedachteloos voorbij. De dochter kwam naar buiten. Gehaast. Wil je even naar moeder zwaaien. Dat vroeg ze. Het gaat niet goed met moeder. En ze zou nog zo graag even zwaaien. Langzaam liep ik verder. En daar zag ik haar. In haar stoel. Ze stond op. Leunde zwaar op de armleuning. Het witte haar zat warrig. Haar rug was sterk gebogen. Ze zwaaide. Ze keek me lang aan. En lachte vriendelijk. Zo heel erg vriendelijk. Ik kreeg het koud...

Een week later zat er een rouwkaart in onze brievenbus. De vrouw was overleden. Tijdens de rouwdienst waren er een handvol mensen aanwezig. Waaronder uiteraard de dochter. Ze zag er alleen uit.

Sinds die tijd zit de dochter in de stoel. De stoel voor het raam. Van het oude huis. Het dak is vernieuwd. Verder is alles nog bij het oude. De dochter harkt de tuin. Ieder jaar staat de tuin vol met lelietjes van dalen.

En dan zit ze in de stoel. De stoel van haar moeder. Er bekruipt mij een akelig gevoel. De dochter is ook al op leeftijd. Zij steekt haar hand op. Of ze zit te dommelen. Zij met haar katten. Zonder de moeder. Waarom zit zij daar? Waar wacht zij op? Of, waar wachten wij op?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen