Gered

Belfast

“Tisser gebeurd?” vraagt hij verschrikt. Samen hijsen ze de man op zijn benen en loodsen hem de drukte uit. Het gejuich van de mannen op het schip en de arbeiders op de werf wanneer het schip zelfstandig drijft, irriteert hem ineens. De man ziet lijkbleek. Uit zijn been steekt een lange splinter.

“Kom op joh, tanden op elkaar! Ik roep er even iemand bij.” Henry hoort Tom uitleggen wat er gebeurd is.

“Terwijl het schip op de helling stond duwde de man er tegenaan, toen de Titanic begon te glijden verloor hij zijn evenwicht. Hij greep zich vast maar is met zijn been langs de helling geschaafd en daardoor kreeg hij een flinke splinter in zijn been.” Henry rilt als hij denkt aan de glijpartij van Tom en hem. Dat is gelukkig goed afgelopen. De man die met Tom meekomt naar het slachtoffer trekt de splinter uit het been, maar schudt tegelijkertijd bedenkelijk zijn hoofd. “Een flinke wond. En al die viezigheid… Hopen dat het goed komt.” Hij wikkelt een stuk verband om het been en vraagt de jongens om te helpen de man thuis te brengen.

Londen

John Harper bekijkt zijn post. Hij maakt de grote envelop open en bladert nieuwsgierig door de papieren die hierin zitten. Dominee Wooley van de Moody Church in Chicago stuurde hem de papieren op, samen met een brochure van het schip waar ze mee zullen reizen. Hoofdschuddend bekijkt hij het papier. Wat een overdaad. En wat een enorm schip. Hij zucht. Jessie zal niet weten wat ze ziet. En ze zullen goed op kleine Nina moeten letten.

Het schip vertrekt uit de haven van Southampton, leest hij. Dus eerst hebben ze nog een treinreis voor de boeg. Hij bekijkt de treinkaartjes. Ja, alles zit erin. Tijd om de dames op de hoogte te stellen.

Belfast

Met een trotse blik op zijn gezicht legt Henry de krant op meneer Perrie’s bureau. Perrie kijkt op. “Goedemorgen Henry. Hoe gaat het met de arme man die jullie naar huis hebben gebracht?” Henry’s gezicht betrekt. “Niet so best m’neer. Ik hoorde van Tom dattie koorts heb..” “Oei, dat is niet best”, Perrie wrijft over zijn kin, “daar moeten we iemand naar laten kijken.” Dan valt zijn oog op de krant “Aha, de krant. Bedankt jongen!” Henry blijft staan tot Perrie hem aankijkt. “Ze schrijfe over ons schip m’neer. Ze noeme het een techniesj wonder!”

Vergenoegd knikt Perrie en vouwt de krant open. “Mooi, dan zal ik dat stuk eerst eens lezen. Bedankt voor de tip. Zou jij vandaag voor mij naar de stad kunnen gaan? Ik heb hier een brief voor de directeur van het postkantoor. Ze willen graag weten wanneer de Titanic uitvaart, zodat de post mee kan naar Amerika.”

Henry’s gezicht betrekt. Wanneer de Titanic uitvaart, moet hij afscheid nemen van Tom. Aandachtig kijkt Perrie hem aan. “Henry, morgenochtend hebben we hier een belangrijke bespreking. Ik verwacht dat jij erbij bent.

Zorg dat je stipt op tien uur hier in mijn kantoor aanwezig bent.” Hij zwijgt even en voegt er dan aan toe: “Schoon en goed gekleed. En ga nu maar snel naar het postkantoor.”

Perrie gebaart naar de deur en met de brief in zijn hand loopt Henry even later diep in gedachten door de haven. Waarom moet hij bij die bespreking zijn? Wat is de bedoeling van Perrie? En wanneer zou de Titanic uitvaren?

De volgende morgen stapt Henry stevig door de straten van Belfast. Het is bijna 10 uur. Hij trekt zijn vest recht en voelt aan zijn pet. Zelfs zijn handen zijn schoon, dus Perrie kan tevreden zijn!

Hij klopt op de deur en na een duidelijk ‘Ja’ van de andere kant, loopt hij het kantoor binnen. Rond de tafel zitten verschillende mannen. Henry kent ze niet allemaal. “Henry, welkom jongen.” Perrie wijst naar een stoel aan het andere eind van de tafel. “Ga daar maar zitten.” Henry neemt plaats en knikt naar meneer Ismay. Die blaast een dikke wolk van zijn sigaar en knikt terug. “Heren, nu we hier allemaal bij elkaar zijn, is het goed om dit overleg te beginnen. Eerst wil ik jullie voorstellen aan Henry. Deze jongeman is al jaren bij mij in dienst en lijkt mij uitstekend geschikt voor de taak waar we het over gehad hebben.”

Henry krijgt het er warm van en kijkt vragend naar Perrie. Wat is hier aan de hand? Hij snapt er niets van. “Henry”, gaat Perrie verder, “ik wil je voorstellen aan enkele heren.” Hij knikt naar de man die naast Henry zit. “Meneer Ismay ken je al. De man naast hem is meneer Johnson van het postkantoor. En dat zijn de heren Millers van het Nederlandse bouwbedrijf en kapitein Smith.”

De oudste van de twee Hollanders geeft hem een minzaam knikje.

“Zoals we allemaal weten zal het nog enige tijd duren voordat de Titanic helemaal klaar is. We hebben een schema opgesteld en de bedoeling is dat jij elke week de punten op het schema controleert en bij mij langskomt om verslag uit te brengen. Met Johnson heb ik afgesproken dat jij ook verantwoordelijk wordt voor de post.” De man van het postkantoor kijkt Henry oplettend aan.

“Verantwoordelijk voor de post? Hoe bedoelt u, m’neer Perrie?” zegt Henry enigszins verward.

“De details krijg je allemaal nog te horen,” wuift Perrie zijn opmerking weg. “Voor nu is het genoeg om na te denken over de vraag of je deze taak op je wil nemen.” Henry’s gedachten tollen door zijn hoofd. Opzichter, rapport uitbrengen; ja, dat zal wel lukken. Maar die post? Hij snapt er niets van.

“Laat het me uitleggen jongen,” zegt kapitein Smith met een zware basstem. “Als wij straks naar Amerika varen, is het van het grootste belang dat de post ook goed aankomt. Er is een overeenkomst gesloten met het postkantoor, en de tijdwinst zal aanzienlijk zijn. De poststukken moeten op een veilige plaats staan, en iemand moet zorgen dat ze ook in Amerika op de juiste plaats terechtkomen. Deze overeenkomst zorgt dat we alvast financieel voordeel hebben, we willen dat iedereen straks spreekt over ons schip. Dat een reis met de Titanic onvergetelijk wordt. Niet alleen voor de eersteklaspassagiers die als koningen behandeld zullen worden, maar ook voor de tweedeklas- en derdeklaspassagiers. Zelfs de emigranten die alleen maar meevaren om in Amerika te komen, zullen een overtocht met dit schip aanbevelen.” Voldaan leunt hij achterover, terwijl hij aan de punten van zijn snor draait.

De kapitein lacht. “Een onzinkbaar schip, dat is het! De constructie met die compartimenten is geweldig. Een mooi laatste tochtje voor me.”

“Ach”, reageert meneer Perrie, “dat zeg je nu wel, beste Smith. Maar ik moet het nog zien dat jij je kapiteinsuniform hierna in de kast hang. Als je ziet welk schip we hierna bouwen…” Ondeugend kijkt hij de kapitein aan. Die mompelt iets in zijn baard over een belofte aan zijn vrouw, zet met een zwierig gebaar zijn kapteinspet op en verlaat het kantoor nadat hij iedereen een stevige hand heeft gegeven.

In gedachten zit Henry die avond aan de kant van het water. Hij begrijpt nog altijd niet precies wat er vanmorgen is besproken. Maar zijn hart bonst wild als hij denkt aan de mogelijkheid dat… Hij schudt zijn hoofd en probeert de hoop weg te duwen. Nee, jongen, jij moet nog heel wat sparen voordat je Tom achterna kunt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen