Sietha

Als klein dorpsmeisje kon ik niet bedenken hoe mijn leven zou verlopen. Natuurlijk, ik wilde graag rijk worden. Aanzien krijgen. Mooie dingen kunnen kopen. Een makkelijker leven krijgen dan mijn moeder en de buurvrouwen. Maar de omstandigheden waren niet gunstig.

Mijn vader, wat weet ik nog van hem? Alleen een oude, geel uitgeslagen foto herinnert me aan zijn gezicht. Maar zijn stem of zijn karakter, daar weet ik niets meer van. Hij was rijstboer, net als alle andere dorpelingen. Niets bijzonders. Toen hij stierf, werd het leven moeilijk. Té moeilijk voor mijn moeder.

Mijn moeder hield veel van onze familie, maar het lukte haar niet om ons dagelijks genoeg te eten te geven. En van schoolgaan kwam ook niet veel terecht. Als je geen fatsoenlijke blauwe rok meer hebt, je witte bloes alweer te klein is en er is geen geld voor schoolboeken, dan snap je het wel.

Maar gelukkig was daar moeders zus, die in de stad woonde. Toen ik zeven was, mocht ik met mijn broer Siethon komen inwonen bij oom en tante. Moeder had geen geld om ooit op bezoek te komen, maar heel af en toe ging de stadse familie naar het dorp en zagen we elkaar. Nu kon ik wel naar school en wat genoot ik daarvan. Lezen leren, schrijven en rekenen! Mijn nicht, Rea’smej, was wat ouder en kon goed leren. Eigenlijk was ik een beetje bang voor haar. Ze kon zo bazig doen. Omdat ze zo slim was, legden oom en tante wat geld opzij zodat ze extra lessen kon krijgen in Engels en computergebruik. Dat was leuk! Want veel van wat Rea’smej op de cursus leerde, liet ze ook thuis zien. Zo leerde ik ongemerkt al een heleboel Engels. Toen ik van de basisschool af kwam, mocht ik zelf ook naar de cursus!

Het aparte was dat mijn leraar ook nog andere dingen aanleerde, waar Rea’smej nooit over verteld had. Hij vertelde verhalen uit een Bijbel, het boek van de Schepper-God. Hij leerde ons over de macht, de goedheid en de heiligheid van die God. Over de Zoon van God, de Heere Jezus, Die plaatsvervangend aan het kruis was gestorven. Al snel was dát waar ik over vertelde als ik thuiskwam bij mijn oom en tante. Tante luisterde graag, maar oom moest er niet veel van hebben. Na een maand of tien was tante bereid om met mij en Rea’smej samen eens op zondag naar de cursusplaats te gaan. Daar was elke week een bijeenkomst van deze christenen.

Jaren gingen voorbij, waarin ik, Rea’smej en tante de bijeenkomsten bezochten. Siethon begon mee te gaan, samen met de twee broers van Rea’smej. Uiteindelijk ging ook oom mee. Stukje bij beetje leerden we over die onbekende God, over onszelf als zondige mensen en over de Heere Jezus als Zaligmaker. Eerst tante en de meiden, daarna de jongens, ten slotte ook oom besloten zich daadwerkelijk aan te sluiten bij de christenen en werden gedoopt.

Eerst had ik het niet zo in de gaten, maar als tiener kwam ik er wel achter: het leven van christenen is anders dan dat van de mensen om hen heen. Niet alleen dat wat ze geloven, maar ook dat wat ze doen. Niet naar de tempel op bijzondere dagen, geen gaven aan de monniken die langskomen, geen huisaltaar onderhouden, niet drinken, niet dansen, niet sjoemelen met waren of gewichten, niet zeven dagen in de week besteden aan studie of werk. O ja, er zijn ook dingen die christenen juist wél doen. Maar deze niet-dingen zijn zo opvallend. En soms ook lastig. Want hoe houd je je verdere familie te vriend? Wat doe je op een avond als iedereen vakantie heeft? Hoe krijg je goede diploma’s en een lonend baantje? En nog belangrijker: hoe vind je ooit een goede man?

Een Cambodjaanse vrouw vindt haar bestemming bij een goede man en ze ziet uit naar het hebben van minstens één kind. Als je niet trouwt, heb je geen makkelijk leven. Ik ken niet veel leeftijdsgenoten die nog single zijn. Behalve onder degenen die christen zijn.

Wacht, ik pak mijn opschrijfboekje erbij. Als ik alleen licht maak met mijn telefoon, zullen de anderen niet wakker worden.

Hier staat het, mijn gebedslijstje vanaf toen ik 18 was.

Een man die:

• een goede christen is.

• werkt in het onderwijs.

• in deze of aangrenzende provincie woont.

• een goede band heeft met zijn familie.

Twaalf jaar geleden is het nu dat ik dit begon te bidden. En misschien is dát wel waarom ik niet kan slapen. Want maandag, dan trouw ik met Viecjeka, die nu al veel van mij houdt. De man die God mij geeft!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen