Enge Ziekte
Olivia hoort voetstappen op de trap. Op hetzelfde moment klinkt het vrolijke deuntje van haar mobiel. In minder dan een seconde schakelt ze het geluid uit en schuift haar mobiel onder haar kussen. Haar ouders mogen dus echt niet weten dat ze haar telefoon op haar kamer heeft, vooral niet zo laat op de avond.
Ze werpt een vluchtige blik op haar horloge. Het is al elf uur, en ze heeft zo’n plezier in haar tekening. Wie belt er nu nog? Met een zucht pakt ze haar mobiel onder haar kussen vandaan. Het scherm laat zien dat Sophie heeft gebeld. Olivia stuurt snel een appje: “Kan nu niet opnemen, ik zit op mijn kamer.” Ze is blij dat ze net het geluid heeft uitgezet als ze ziet dat Sophie haar twaalf berichtjes stuurt.
Beneden roept haar moeder: “Lief, ga je zo douchen? Ik wil ook nog vanavond!”
“Gaat u maar eerst, mam!” roept Olivia terug terwijl ze snel de berichtjes van Sophie scant. Sophies berichten zijn zo te zien haastig getypt en vol uitroeptekens, en ze beweert dat ze iets belangrijks te vertellen heeft en zichzelf dom vindt. Olivia besluit te videobellen.
“Hee, Sophie...” begint Olivia, maar ze wordt alleen begroet met een kreunend geluid en een diepe zucht. “Ben je bezig met wiskunde? Laat dat voor morgen, die man legt het dan wel uit. Maak je geen zorgen.” Olivia hoort het kraken van een plastic zak en het smakkende geluid van iemand die snoepjes eet.
“Wat is er, Sophie? Zet je camera aan, alsjeblieft,” smeekt Olivia. Direct daarna verschijnt haar vriendin op het scherm.
Met een schok gaat Olivia rechtop zitten. Ze ziet Sophie uit haar bureaustoel springen en de trap op rennen naar zolder. Het dakraam knalt open en Sophie springt op het bed, waar ze per ongeluk haar hoofd stoot. “Auw!” kreunt Sophie, maar ze steekt haar hoofd al uit het raam. Vervolgens trekt ze het abrupt terug. “Wajo, dat was Joost op z’n scooter. Hij keek naar me…!” schreeuwt ze met haar hand voor haar mond terwijl ze het raam dichtslaat en vervolgens weer naar beneden rent. Olivia hoort Sophies zus haar achtervolgen, maar Sophie lijkt zich daar niets van aan te trekken. Dit is weer iets typisch iets voor Sophie. Olivia vraagt zich af wat er nu weer aan de hand is.
De volgende dag zit Olivia samen met haar vrienden Sophie, Tim, Morris en Milan in de aula. Sinds de eerste klas zijn ze al vrienden. Ze hebben het geluk gehad om in de eerste, tweede en derde klas in dezelfde klas te zitten. Nu in de vierde, hebben ze verschillende vakkenpakketten gekozen. Ze zitten dus niet meer elke les bij elkaar in de klas, maar wel nog vaak. Hun andere vrienden doen al een opleiding of lopen stage, ze zijn daarom blij dat ze nog steeds samen zijn.
Olivia vertelt enthousiast over de gebeurtenis van de vorige avond. Ze gooit haar lange, kastanjebruine haren naar achteren en begint. “Jullie kennen Joost toch? Nou, Sophie vindt hem leuk. Hij woont bij haar in de straat en heeft een supercoole scooter. Ik belde gisteravond, maar Sophie vergat het gesprek omdat ze Joost de straat in hoorde rijden. Dus terwijl ik aan de telefoon hing, rende ze naar boven, knalde met haar hoofd tegen het dak en hing ze uit het raam. Ze keek recht in het gezicht van Joost. Echt, ik ging stuk, jongens!”
De jongens lachen mee terwijl Olivia haar verhaal doet. “Ja, precies op het moment dat Sophie uit het raam hing, keek hij omhoog. Het was hilarisch!”
Ze genieten van het verhaal. Dan gaat de bel. Pauze voorbij. De groep staat op en loopt naar het klaslokaal.
Halverwege de les stoot Fien Olivia aan. “Hé, heb jij misschien maandverband in je tas? Ik denk dat ik ongesteld ben en ik heb niets bij me.” Olivia knikt, bukt zich en geeft Fien wat ze nodig heeft. Terwijl ze dat doet, bedenkt ze dat ze zelf al lang niet meer ongesteld is geweest. Ze is vaker onregelmatig ongesteld, maar nu duurt het wel erg lang…
Een vaag gevoel blijft in haar achterhoofd knagen terwijl ze zich door de rest van de schooldag worstelt. Als de bel voor het einde van de schooldag klinkt, haast ze zich naar huis om meer te weten te komen over de onverklaarbare verandering in haar menstruatiecyclus. Ze zal Sophie ook maar appen of ze af wil spreken, dan kunnen ze het erover hebben.
Eenmaal thuis loopt ze rechtstreeks naar haar kamer en begint ze Sophie te appen. “Sophie, kan je afspreken?” typt ze, waarna ze achter de laptop springt om nog even te zoeken naar oorzaken hoe de verandering in haar menstruatiecyclus zou komen. Ze schrikt een beetje. Er komen allemaal ziektes voorbij die ze zou kunnen hebben. Het klinkt heel eng allemaal…
Het duurt enkele minuten voordat Sophie reageert. “Ja, natuurlijk! Kom je bij mij langs?”
Olivia voelt een golf van opluchting. “Ja, ik kom eraan,” antwoordt ze.
Als ze bij Sophie thuis zijn, zitten ze samen op Sophies kamer waar ze even gezellig kletsen over de schooldag. Olivia vertelt een grappig verhaal over een les waar Sophie niet bij was en dan onderbreekt Sophie haar opeens: “Hee Lief, weet je dat Fien een vriend heeft?”
Olivia moet lachen, dit is dus zo typisch Sophie hè, midden in een verhaal een random nieuwtje vertellen. “Ja sorry, ik moest het echt even zeggen, maar ga verder met je verhaal meid!” grinnikt Sophie.
“Nee maakt niet uit joh, ik vind het juist leuk. Maar nu we het toch over Fien hebben, ik moest het ergens met je over hebben.” Het laatste komt er vrij serieus uit, dus nu is Sophies interesse gewekt. Vragend kijkt ze Olivia aan. “Fien vroeg om maandverband en toen bedacht ik dus dat ik al zo lang niet meer ongesteld ben geweest!” Sophie kijkt een beetje verbaasd “Joh, daar maak je je toch geen zorgen om? Dat heb je wel vaker toch?”
“Ja klopt, maar het duurt nu al zooo lang! En ik ging net even kijken wat het zou kunnen zijn, maar er kwamen echt enge ziektes voorbij!”
Sophie lacht. “Maak je niet druk meid, het komt vast wel een keer terug toch? Zo erg kan het niet zijn…”
De onbezorgdheid van haar vriendin doet Olivia goed. Ze kan er nu toch ook wel om lachen. Vooral om zichzelf. Ze moet zich niet zo aanstellen, het komt vast goed. Hoe vaak heeft ze het nou niet al gehad, dat het zo lang duurde?
Toch blijft er diep van binnen een naar gevoel hangen. Zou er echt niets aan de hand zijn?
Nieuw vervolgverhaal
Dit vervolgverhaal is geschreven door Maria van der Kuijl. Ze is 14 jaar en ze komt uit Waarde. In de rubriek Jij in beeld, lees je meer over Maria en het schrijven van dit verhaal!
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 4 januari 2024
Daniel | 36 Pagina's