Verborgen zonde

Daar stond ik, veertien jaar oud, met een groep vrienden voor het lokale tuincentrum. Onze zakken zojuist gevuld met net verdiende cash. Ons verdiende geld? Niet helemaal verdiend volgens de regels. Het was zwart geld. Voor ons was het de normaalste zaak van de wereld.

Zwart werken klinkt voor veel mensen zo gewoon als een glas melk bij het ontbijt. Maar wat betekent het eigenlijk? Simpel gezegd: werken en betaald krijgen zonder deze inkomsten bij de Belastingdienst op te geven.

In de buurt waar ik opgroeide, was zwart werken eerder regel dan uitzondering. In catechismuspreken over het achtste gebod kwam zwart werken nauwelijks aan bod. Het leek alsof het achtste gebod zijn ogen sloot voor de schaduwen die zich in onze gemeenschap verscholen. “Gij zult niet stelen”, werd er gezegd, maar het leek alsof er een uitzondering was voor diegenen die buiten de lijnen kleurden. Zwart werken leek een gedoogde zonde. Maar is het echt minder erg dan het overtreden van andere geboden?

Laten we eens kijken naar wat het achtste gebod ons werkelijk leert. Het maakt deel uit van de tweede tafel van de Wet des Heeren, gericht op onze verhouding met de medemens. Als we zwart werken toestaan, benadelen we niet alleen de overheid. We leggen ook een last op de schouders van anderen, omdat belastingen moeten stijgen om de tegenvallende belastingopbrengsten te compenseren. Het is als een kettingreactie waarbij de zwaksten in de samenleving uiteindelijk de prijs betalen.

Sinds een tijdje ben ik zelf een ‘tollenaar’. Wat hoor ik veel verhalen over gezinnen die wanhopig de eindjes aan elkaar proberen te knopen. Daarom wordt er bijgebeund, buiten het zicht van de grijpgrage belastinginspecteur. Niet uit luxe, maar uit pure noodzaak. Het wordt steeds moeilijker om te overleven, om het hoofd boven water te houden in een maatschappij die steeds duurder is geworden. En ik kan het nog begrijpen ook. Het roept gevoelens van begrip en medelijden op. En toch, te midden van deze nood, houdt de Heere Jezus ons iets anders voor. In Matthéüs 22:21 antwoordt Hij op de vraag van de Joden of ze belasting moeten betalen aan de keizer (de overheid): Geeft dan den keizer, dat des keizers is, en Gode, dat Gods is. Een helder antwoord over onze aardse én hemelse plichten.

En wanneer de verleiding groot is, wanneer de financiële nood huilt als een hongerige wolf aan de deur, biedt Jezus geen goedkeuring om zwart te werken. Beter is om je zorgen te delen met de diakenen van de kerk. Die zijn er juist voor schrijnende situaties als deze. Deze nood mag een last zijn die wordt gedragen door de kerkelijke gemeenschap. En vergeet niet om je nood bij de Heere te brengen, want Hij is een God die helpt in nood. Ook als het je banksaldo betreft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen