De overheid bleek een voedsterheer van de kerk te zijn

Udemans beschrijft de roeping van de overheid. Het woord voedster gaat op twee Hebreeuwse grondwoorden terug. Het ene grondwoord komt van de betekenis ‘zuigen’, terwijl het andere terug gaat op de betekenis van ‘voeden’ ofwel ‘opvoeden’. Daarmee is de kern van de betekenis weergegeven. Overheden verzorgen Gods kerk, zij voeden ze op en beschermen haar. De statenvertalers delen in hun kanttekening (kt.100) die visie: “De zin is, dat de koningen niet alleen zich tot de gemeente van Christus zullen vervoegen, maar zij zullen ook hun macht en autoriteit gebruiken tot aanwas en bescherming derzelve”. De persoonlijke verantwoordelijkheid van politieke ambtsdragers is zich te voegen bij de gemeente van Christus. In de uitoefening van hun ambt dienen zij het welzijn van Christus’ gemeente te bevorderen. Het gaat in Jesaja’s profetie om de zekerheid van Sions herstel en hoe koningen en vorstinnen zich zullen gedragen jegens het éne Sion Gods.

Er was en er is slechts één Sion Gods, hoewel de verdeeldheid ons schuldig stelt. Toch doet die verdeeldheid niets af aan de roeping van de overheid.

De staat tot nut van de kerk. Daar is de Nationale Synode van Dordrecht, waarvan Godefridus Udemans als alom gewaardeerde theoloog deel van uitmaakte, een voorbeeld van. Dit jaar herdenken we dat deze synode in 1618 haar aanvang nam. De Dordtse Synode was geen lokale aangelegenheid, maar een ‘nationale’. Zelfs internationale theologen leverden hun bijdrage. Kerk en staat sloegen de handen ineen om deze synode te houden. De complexe theologische en politieke verhoudingen zorgden wel voor een lange aanloop. Op de achtergrond speelde zelfs het conflict tussen prins Maurits en Johan van Oldenbarnevelt een rol van betekenis. Toch werd deze synode door Gods goedheid werkelijkheid. De verwevenheid tussen kerk en staat bleek uit het feit dat tijdens de nationale synode ook politieke gecommitteerden acte de présence gaven.

De synode bevorderde de vrede en eenheid binnen de republiek. De theo-logische strijd tussen remonstranten en contraremonstranten kwam officieel ten einde. De Dordtse Leerregels zijn van blijvende invloed. De onlangs overleden historica Joke Roelevink stelde vorig jaar tijdens een congres dat de gematigde toon van de Dordtse Leerregels te danken is aan de Engelse gedelegeerden en de politieke gecommitteerden. Gematigd of niet, één ding is zeker: op een evenwichtige en scherpzinnige wijze is de leer der waarheid geformuleerd. De Dordtse kerkorde definieerde de onafhankelijke positie van de kerk zonder inmenging van de overheid in kerkelijke aangelegenheden. En ten slotte: de betrouwbare Statenvertaling drukte een onmiskenbaar stempel op de eenheid binnen de kerk. “God sprak in de Nederlandse taal”, zo getuigde Johannes Bogerman.

de kerk te zijn. Het is een zegen als kerk De overheid bleek een voedsterheer van en overheid in gezamenlijkheid het goede zoeken voor land en volk. De Dordtse Synode is daar een voorbeeld van. 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen