Weldoen aan iedereen en vooral aan de huisgenoten des geloofs

Inmiddels werd er een zogenoemde Wmo-commissie binnen de kerkelijke gemeente opgericht, waarin verschillende diakenen, een coördinator van de Vrijwillige Thuiszorg, een huisarts en een gemeentelid met ervaring op het gebied van pleegzorg zitten. Zeker in het begin werd er frequent vergaderd.

Vanuit de Bijbelse gedachte uit Galaten 6:10 “Zo dan, terwijl wij tijd hebben, laat ons goeddoen aan allen, maar meest aan de huisgenoten des geloofs”, kwamen er twee speerpunten naar voren.

Hoe kunnen we goed doen aan allen én hoe kunnen we dat nog meer doen voor onze eigen kerkmensen?

WELDOEN AAN ALLEN

Om te voorkomen dat de uitvoering van ons streven boven ons hoofd zou groeien, hebben we duidelijke kaders aangegeven waarin we vrijwilligerswerk willen doen voor buitenkerkelijken. Dit deden we met de gedachte, dat als het eenmaal loopt en we meer aan blijken te kunnen, we het altijd nog kunnen uitbreiden. Ook hebben we nader kennis gemaakt met de medewerkers van het zorgloket en andere vrijwilligersorganisaties binnen de burgerlijke gemeente. Een aantal keer hebben we flyers uitgedeeld op een informatiemarkt van vrijwilligersorganisaties om meer bekendheid te geven aan ons initiatief. Er komen dan soms kritische vragen. “Geven jullie ook hulp aan iemand die homo is?” Natuurlijk willen we dat doen! “Zien jullie het als een verkapt evangelisatiemiddel?” Nee zeker niet, we komen om hulp te verlenen, dat is onze christenplicht. Als een hulpvrager echter zelf vraagt naar ons christen-zijn, dan zullen we daar wel op ingaan.

WELDOEN AAN DE HUISGENOTEN DES GELOOFS

Brainstormend op het tweede speerpunt: “Hoe kunnen nog meer doen voor onze eigen gemeenteleden?”, is er in iedere wijk van de kerkelijke gemeente een zogenoemde buurtcoördinator aangesteld. Dit voldoet aan de behoefte. Het zijn overwegend dames die deze taak op zich hebben genomen. Zij nemen contact op met mensen uit de buurt na zieken huisopname, geboorte, enzovoort. Alleen al de belangstelling die hierdoor getoond wordt, doet gemeenteleden goed. Ook krijgen ze wel eens een seintje vanuit bijvoorbeeld de kerkenraad om eens bij een gemeentelid langs te gaan, om te kijken of er ondersteuning nodig is. Voor de buurtcoördinatoren en vrijwilligers organiseren we regelmatig een avond. Daarin komen onderwerpen aan bod over dementie, eenzaamheid en psychische hulpverlening.

Mooie voorbeelden zijn hieruit voortgevloeid in de loop der jaren. Zoals voor een steeds meer hulpbehoevend persoon. De familie deed al erg veel en dreigde overbelast te raken. De buurtcoördinatoren hebben mensen uit de directe omgeving benaderd (gemeenteleden maar ook andere bekenden uit de straat). Met een behoorlijk aantal personen is er toen voor gezorgd, dat deze persoon vrijwel niet meer alleen hoefde te zijn. Hulp werd geboden door zowel mannen als vrouwen uit de buurt. Of wat te denken van een gemeentelid die vrijwel geen familie meer had en op het laatst van haar leven door een aantal gemeenteleden meerdere malen per dag werd bezocht in het verpleeghuis.

Spontaan waren er mensen bereid voor de zorg van de was en andere noodzakelijke dingen. Zelfs in de laatste levensfase waren er gemeenteleden bereid om te waken. Van het verzorgend personeel kregen we te horen, dat ze dit nog nooit zo hadden meegemaakt, dat er vanuit de kerk zo omgezien wordt naar elkaar.

KUNNEN WE NU ALLES OPLOSSEN?

Natuurlijk zijn er ook wel eens hulpvragen waar we niet aan kunnen voldoen. Hulpvragen kunnen te complex zijn of meer op het vlak van professionele hulp liggen. Doorverwijzen is dan noodzakelijk. Schieten we dan tekort? Ik denk het niet, we kunnen dan fungeren als een soort vraagbaak en doorverwijzen naar deskundige hulpverlening. Ook dat wordt steeds meer een taak van de Vrijwillige Thuiszorg. Door alle ontwikkelingen na de invoering van de Wet Wmo zien leken door de bomen het bos soms niet meer.

Het kan nog beter

De hulpverlening voor buitenkerkelijke buurtbewoners verloopt nog niet zoals we het graag zouden willen. Zeker in het begin merkten we dat het zorgloket de handen vol had aan urgente hulpvragen die meer op het vlak van professionele hulpverlening liggen. Wel merken we meer bewustwording bij de gemeenteleden voor het omzien naar de naaste, zowel naar kerkelijke als niet kerkelijke mensen uit de buurt. Er zijn aardig wat gemeenteleden die een oogje in het zeil houden voor een alleenstaande of eenzame buurman of buurvrouw of oudere echtparen. Dit bestaat dan uit een praatje maken, een pannetje soep brengen, maar ook het inschakelen van de betrokken huisarts, omdat de thuissituatie niet meer verantwoord is. Het is wel eens moeilijk om een grens te trekken, over hoever we kunnen en willen gaan. Dat is voor iedereen verschillend natuurlijk. Meestal vindt er onderling overleg plaats. Door zo in contact te komen met naasten, is er gelegenheid voor een gesprek. Mensen worden uitgenodigd voor een kerstzangavond in de kerk. Het zijn mogelijkheden die benut kunnen worden om te wijzen op het ene nodige voor tijd en eeuwigheid. Hierbij denk ik dan aan het gedicht “Mijn buurman is vannacht gestorven en ik heb niets tot zijn behoud gezegd.”

Binnen de kerkelijke gemeenten zien we dat er ook steeds meer een beroep gedaan wordt op pleegzorg, voor kortere of langere tijd. Hierin willen we met omliggende kerken de handen ineenvouwen om zoveel mogelijk elkaar daarin ook te helpen. We willen voorkomen dat kinderen uit onze achterban bij een niet-kerkelijk gezin komen, als uithuisplaatsing nodig is. Het stukje pleegzorg is nog in ontwikkeling. Momenteel zijn we samen met de professionele hulpverlening aan het brainstormen hoe we hier ook preventief iets aan kunnen doen, door bijvoorbeeld toerusting van ouders.

VRIJWILLIGERSWERK, NIETS VOOR MIJ

Onze lijst van vrijwilligers is niet heel groot. Er wordt door veel mensen, die niet officieel vrijwilliger zijn, hulp geboden. We schromen ook niet om voor een hulpvraag mensen uit de buurt te benaderen. Vrijwel altijd wordt dit als positief ervaren. Opmerkingen die we vroeger wel eens kregen, dat vrijwilligerswerk niets voor iemand is, krijgen we niet meer.

WE KUNNEN HET NIET ALLEEN

Veel valt er voor ons als gemeente nog te leren op dit vlak. We kunnen het niet alleen en uit onszelf. Er zijn contacten met het kerkverbandbrede Deputaat-schap Diaconale en Maatschappelijke Zorg en met de Nederlandse Patiëntenvereniging. Bovenal is gebed nodig of de Heere ons wijsheid en bereidheid wil schenken om dit mooie vrijwilligerswerk te kunnen en te mogen doen.

Tips uit Middelburg:

Werk vanuit de Bijbelse gedachte van Galaten 6:10.

Maak kaders voor wat er kan. Uitbreiden kan altijd nog.

Maak de achterban betrokken met gemeenteavonden, artikelen etc.

In principe is ieder gemeentelid vrijwilliger. Benader ze. Nee zeggen kan altijd.

Vrijwilligerswerk: voor vrouwen én mannen én jongeren

Verwijs op tijd door naar professionele hulpverlening

Buurtcoördinatoren zijn belangrijk. Zij kennen de mensen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen