“Ook voor SGP’ers is de scheiding van kerk en staat een groot goed.”

Bij kerk en staat wordt er als vanzelf als eerst gedacht aan de scheiding ervan. En bij het subsidiëren van religieuze instellingen is er soms veel gesteggel. Wat zeggen deze dingen over de onderlinge relatie met de staat en over het imago van de kerk?

“Ook voor SGP’ers is de scheiding van kerk en staat een groot goed. We moeten niet vergeten dat de Reformatie gepleit heeft voor een christelijke overheid die direct onder Gods gezag staat en niet onder dat van de paus.

De scheiding van kerk en staat is wel iets heel anders dan de scheiding van religie en politiek. Wie de godsdienst uit het publieke domein wil verdringen, discrimineert het christendom ten opzichte van seculiere levensovertuigingen. Bij discussies over subsidie voor christelijke instellingen wordt te vaak met een beroep op de scheiding van kerk en staat ‘openbaar’ gelijkgesteld aan ‘seculier’.

Bij de verdeling van subsidies gaat het echter over de verdeling van het belastinggeld van alle Nederlanders. Net zoals bijzonder onderwijs door de overheid gefinancierd wordt, kan de overheid ook identiteitsgebonden organisaties financieel ondersteunen, als zij het algemene nut beogen en aan voorwaarden van transparantie voldoen.

Helaas hebben de kerken en in hun kielzog de christelijke organisaties een slecht imago. Het vertrouwen in het instituut kerk is erg laag. Dat vertroebelt de discussie, maar is ook wel een spiegel voor alle christenen.

Zou de kerk zich assertiever moeten opstellen in de maatschappij?

“De kerk is de kudde van Christus. Daarbij past geen assertiviteit, maar wandelen in de voetstappen van de Herder. De kerken moeten zich vooral richten op hun kerntaak: Met woord en daad en onbaatzuchtig het Evangelie verkondigen. Onbaatzuchtig betekent ook dat de kerken geen rechten op subsidies moet laten gelden. Als christenen zich echter in maatschappelijke organisaties inzetten voor het welzijn van de hele samenleving, heeft de overheid de plicht om hen gelijk te behandelen.

Onze tijd vraagt wel om een ontvlechting van de kerken en de maatschappelijke organisaties. Als de kerken zichzelf als maatschappelijke vrijwilligersorganisaties profileren, is er een risico dat de overheid de kerken niet wil subsidiëren omdat het religieuze instellingen zijn. Het grootste risico is dat de kerken zich laten afleiden van hun kerntaak: het Evangelie van Christus.”

Wat zou de ‘staat’ moeten doen om de kerk een passende positie te geven binnen de samenleving? Welke verantwoordelijkheid heeft de staat ten opzichte van de kerk? Of is die verantwoordelijkheid er niet?

“Idealiter zou de overheid kleur moeten bekennen en zoals artikel 36 dat verwoordt, zich tegen de leugen moeten keren en de verkondiging van het Evangelie moeten bevorderen. Soms doet de overheid dat ook, zoals recentelijk door de godsdienst van het spaghettimonster niet als religie te erkennen. Als we spreken over kerk en staat, verraadt dat echter al een andere, moderne, verhouding tussen beide. De taak van de overheid in het publieke domein is nu veel beperkter dan in de zestiende eeuw. In de huidige context lijkt het wijs om vooral in te zetten op een overheid die alle ruimte biedt aan de kerk om het Woord van God aan allen te verkondigen.”

Wat is de verantwoordelijkheid van de kerk?

“Het is de verantwoordelijkheid van de kerk om voor de overheid te bidden, allen te wijzen op de heilzame geboden van God en christenen toe te rusten om als pelgrims en onderdanen van het rijk van God hun naaste lief te hebben als zichzelf en zo hun verantwoordelijkheid te nemen in de samenleving.”

Is het geen zwaktebod dat de kerk zich op deze maatschappelijk actieve manier relevant moet zien te maken? Of is de kerk juist te veel in zichzelf gekeerd en heeft zij haar verantwoordelijkheid op maatschappelijk terrein verslonsd?

“De kerk moet niet relevant willen zijn en mag ook niet in zichzelf gekeerd zijn, maar moet op Christus gericht zijn, die als Koning regeert over de hele schepping, in de gestalte van het Lam. Het grootste probleem van de kerken is dat zij die focus zijn kwijtgeraakt en zich teveel hebben bemoeid met andere zaken. Anderen zien dat vaak als ‘machtsdenken’ en zijn daar terecht allergisch voor.”

Welke houding wordt er gevraagd van de SGP’ers, de leden van de kerken?

“Bij waarachtige bekering hoort een gebroken hart, een hart vol compassie met de nood van de naaste. Gevouwen handen worden uit de mouwen gestoken om te helpen waar het nodig en mogelijk is, ongeacht wat anderen daarvan vinden en onafhankelijk van welke subsidie dan ook.

Als de overheid de grondwet serieus wil nemen, zou ze er echter goed aan doen om christenen gelijk te behandelen. Doet ze dat niet, dan zal onze inzet en participatie er niet minder om zijn en dan betalen we gewoon wat meer uit eigen zak.” 

In het kort

Het scheiden van religie en politiek zou discriminerend zijn.

De kerntaak van de kerk: met woord en daad en onbaatzuchtig het Evangelie verkondigen.

Anno 2018 zullen we moeten inzetten op een overheid die alle ruimte biedt aan de kerk om het Woord van God aan allen te verkondigen.

Het is de verantwoordelijkheid van de kerk om voor de overheid te bidden.

Kerken zijn hun focus kwijtgeraakt. Ze moeten zich richten op Christus.

Van de SGP’er wordt gevraagd: een waarachtige bekering. Daaruit vloeit een onbaatzuchtig, barmhartig samenleven met de naaste.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen