Een visie op de EU als ‘waardengemeenschap’

De in 2017 overleden Duitse Bondskanselier Helmut Kohl zei ooit eens: “Europa eindigt waar de kerktorens eindigen”. Daarmee bracht hij treffend onder woorden hoezeer Europa gestempeld is door het christendom. Waar je ook bent in Europa, of het nu is in Helsinki of in Madrid, overal zie je torenspitsen als stille getuigen van een rijk christelijk verleden.

Een christelijk verleden, want de secularisatie trekt diepe sporen in Europa. Dit zien we ook terug in de ontwikkeling van de Europese Unie. De grondleggers van de Europese samenwerking, mannen zoals Schuman, De Gasperi en Monnet, stonden nog volop in de christelijke traditie en waren daar vertrouwd mee. De wortels van Europa liggen dus in het christendom. Echter, voor veel hedendaagse politici zijn de kerktorens van Kohl museumstukken geworden. Ondertussen wordt de Unie steeds vaker gezien als een ‘waardengemeenschap’. Daarmee wordt bedoeld dat de EU in haar beleid de Europese waarden centraal stelt en ook verplicht is om schendingen van deze waarden aan de kaak te stellen. Volgens het EU-verdrag gaat het daarbij om de ‘ondeelbare en universele waarden van menselijke waardigheid en van vrijheid, gelijkheid en solidariteit.’ Het zijn begrippen die vrijwel één op één zijn overgenomen uit de leus van de Franse revolutie. Een expliciete verwijzing naar het christendom ontbreekt helaas, waarmee de band met het christelijke verleden feitelijk is doorgesneden. Het gevolg daarvan is dat onder de genoemde waarden de morele basis is weggehaald. Dit blijkt duidelijk als we bijvoorbeeld naar ‘vrijheid’ kijken.

VRIJHEID

Vrijheid is ook voor christenen heel belangrijk, maar dan wel in genormeerde zin. Het is een vrijheid om God naar zijn Woord te mogen dienen. Valt deze basis weg, dan wordt vrijheid een absoluut recht om je leven volledig naar eigen inzicht in te kunnen vullen. Deze vrijheid zonder christelijke begrenzing is nu net het probleem. Hierdoor zien velen bijvoorbeeld abortus als vrijheid en wil men vanwege de angst voor vrijheidsinperking en ongelijke behandeling het traditionele gezin niet hoger waarderen dan andere samenlevingsvormen.

WEERWOORD

De Unie profileert zich dus als een waardenunie en bemoeit zich ook in toenemende mate met de waarden en normen in de lidstaten. Dit terwijl zij tegelijkertijd in haar bepalingen wat nu die universele en ondeelbare waarden zijn, de christelijke wortels van deze waarden heeft losgelaten. Wij weten ons daarom als SGP geroepen ook in Europa het christelijk getuigenis te laten horen. Dat is geen gemakkelijke opgave, maar wel een heel noodzakelijke. Als SGP pleiten we voor een ‘klein’ Europa, dat zoveel mogelijk bevoegdheden bij de lidstaten houdt. Wij kiezen voor samenwerking op een aantal grensoverschrijdende onderwerpen, zoals handel, terrorismebestrijding en milieu. Maar onze inbreng in Brussel mag hier niet toe beperkt blijven.

Als we bijvoorbeeld zien dat een politicus in het Europees Parlement een wereldwijd recht op abortus bepleit als universeel recht, dan kunnen en mogen we als christelijke partijen niet zwijgen. En als een andere politicus de waardering van het traditionele gezin in Oost-Europese landen ter discussie stelt, ook dan mag van ons een weerwoord worden verwacht.

Wij moeten kortom een christelijk tegengeluid laten horen wanneer parlementariërs seculiere waarden dwingend willen opleggen als een ondeelbaar, universeel goed. 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen