Een miljoen Nederlanders zijn niet ingeschreven in het persoonsregister

Eeuwenlang werd de beschermwaardigheid van het ongeboren leven algemeen aanvaard. Zo luidt de bekende eed van Hippocrates: “Nooit zal ik een vrouw een instrument voorschrijven om een miskraam op te wekken”. De seksuele revolutie resulteerde in 1981 in het legaliseren van abortus bij ‘onontkoombare noodsituaties’ in de Wet afbreking zwangerschap (Waz). Het is positief dat met name jongeren zich steeds minder aantrekken van de jaren 60-retoriek van babyboomers, maar de waarde van het ongeboren leven weer inzien. En ze hebben de feiten aan hun kant. Sinds de introductie van de abortuswet mochten ruim 1 miljoen Nederlanders niet geboren worden. Is het raar dat jongeren zich afvragen of er ieder jaar echt 30.000 onontkoombare noodsituaties zijn? Waarom is het recht van het kind om te leven afhankelijk van het land waar de moeder woont? Waarom ben je hier pas een kind met 24 weken, terwijl je in andere landen al vanaf dag één in de buik van de moeder wordt erkend als mens? Welke merkwaardige willekeur ligt hieraan ten grondslag?

KLINIEKEN

De Waz bevat een aantal voorwaarden die ervoor moeten zorgen dat mensen een zorgvuldige keuze maken. De arts moet voorlichting geven over andere oplossingen dan abortus. In de evaluatie van de Waz bleek dat 57% van de vrouwen deze voorlichting niet kregen bij abortusklinieken. Abortusartsen stellen dat vrouwen al zeker zijn van hun beslissing als ze bij de arts komen. Uit de evaluatie van de Waz blijkt echter dat een kwart van de vrouwen twijfelde tijdens gesprekken in de abortuskliniek. Voordat vrouwen bij de abortuskliniek terechtkomen, zijn ze meestal al bij een andere arts geweest voor een verwijzing. Een derde van de vrouwen heeft behoefte aan meer informatie van de verwijzend arts, vooral wat betreft de algehele gang van zaken en pijn na de behandeling. Hieruit blijkt dat de begeleiding bij het maken van een zorgvuldige keuze in de praktijk tegenvalt.

KLOMPJE CELLEN

Naast gebrek aan informatie, draagt het camouflerende taalgebruik niet bij aan het keuzeproces rond abortus en het maatschappelijk bewustzijn. Eerlijke informatie begint al met een passende woordkeuze. Abortus wordt benoemd als zwangerschapsonderbreking. Sinds wanneer wordt er met de abortus een soort ‘pauze’ ingelast en kan het kindje na het hervatten van de zwangerschap alsnog geboren worden? Waarom wordt het ongeboren kind aangeduid als ‘een klompje cellen en zwangerschapsweefsel’? Moeders die in blijde verwachting zijn, halen het niet in hun hoofd om hun kind zo te noemen, maar spreken consequent over hun kind. We mogen ongeboren kinderen niet hun menselijkheid ontnemen door dergelijk verhullend taalgebruik.

Verbloemende woorden leiden zelfs tot beslissingen waar mensen uiteindelijk niet achter staan. Als ze na een abortus beseffen dat het ‘klompje cellen’ een zich ontwikkelend kind was, kan dit heftige schuldgevoelens opwekken. Ook de geruststelling dat ‘abortus maar een kleine ingreep is, waarna je verder kunt met je leven’, is ver bezijden de waarheid. 58% van de vrouwen en 37% van de mannen heeft kortere of langere tijd lichamelijke en emotionele klachten na een abortus. Deze informatie mág vrouwen niet onthouden worden in het geval van een ongewenste zwangerschap.

DRUK

Abortus wordt in veel verschillende situaties toegepast. Dwang, eerwraak en seksueel geweld kunnen volgens abortus

arts Gabie Raven een verband hebben met tot wel 20% van alle abortussen. Maar de meest genoemde reden voor een abortus is volgens de laatste evaluatie van de Waz ‘financiën’. Deze reden wordt gegeven in 47% van de gevallen en is bij 12% de belangrijkste reden. Andere belangrijke redenen zijn ‘compleet gezin’ en ‘geen energie’. Voor veel vrouwen is het kindje dat in hun buik groeit dus niet het werkelijke probleem, maar de omstandigheden waar zij in zitten. Prolifeorganisaties steunen deze vrouwen met concrete hulp, zodat zij wél kunnen kiezen voor hun kind. Het wachten is nu op abortusklinieken om dit voorbeeld te volgen.

RECHTEN

In de abortusdiscussie wordt een hoop juridische mist opgetrokken. Vrouwen zouden vanwege hun zelfbeschikkingsrecht kunnen doen wat ze willen met hun lichaam. Het recht van het ongeboren kind wordt hieraan ondergeschikt gemaakt. Hoewel zelfbeschikking een belangrijk onderliggend beginsel is in de rechtspraak, is het recht op individuele zelfbeschikking in geen enkel verdrag erkend als mensenrecht. Er bestaat evenmin een recht op abortus; het ongeboren leven is niet vogelvrij.

Gelukkig gloort er hoop aan de horizon. Recent is het mogelijk geworden om

levenloos geboren kinderen in de Basisregistratie Personen op te nemen. Dit kan ook wanneer een kindje door abortus provocatus het levenslicht niet mocht zien. Dit voegt een nieuw en belangrijk argument toe aan de opinievorming over abortus. De ene wet kent ongeboren kinderen niet het recht op leven toe, terwijl de andere wet hen wel als mens erkent. Gaan we ongeboren kinderen dan toch dezelfde rechten toekennen als ‘geboren mensen’ en hun leven beschermen?

De prolifebeweging pleit voor een grondige herziening van de Waz. Zorg voor eerlijke, op de feiten gebaseerde informatie. Kom tot de erkenning dat de achterliggende noodsituatie van vrouwen en meisjes niet door een abortus wordt opgelost. Bied echte hulp. Abortus is nooit een oplossing. Doorbreek het taboe op de negatieve gevolgen die een abortus kan hebben. En scherp de wet aan, zodat datgene wat iedereen intuïtief aanvoelt, ook in de wet verankerd wordt. Als christenen hebben we hierbij de taak om niet boven, maar naast mensen te staan.

Bid dat de Week van het Leven mensen aan het denken zal zetten en dat vrouwen de weg zullen vinden naar goede hulpverlening.

Bid dat het ongeboren kind liefdevol beschermd zal worden. En hoop op de God van het leven!

STEEK DE SPA WAT DIEPER!

In Nederland mogen mensen zélf beslissen over een abortus of euthanasie. Taboes rondom leven en dood horen bij de middeleeuwen, wordt vaak gedacht. De gevolgen? Er worden minder meisjes dan jongens geboren. Ook veel minder kinderen met het Downsyndroom. Mogen zij het levenslicht niet zien? Op zo’n vraag rust een taboe. Het keuzerecht van de vrouw gaat voor alles.

Voor euthanasie is een ‘nette regeling’ bedacht, die toestaat dat dokters kunnen doden. Gaat het om levensbeëindiging of lijdensbeëindiging? Is de last van het lijden een onbespreekbaar taboe?

Veel mensen ervaren eenzaamheid. Voor een goed gesprek kunnen ze alleen bij een psychiater terecht. Het is toch verschrikkelijk als je niemand hebt om mee te praten! Taboe? Lees de interviews met Dirk De Wachter, Anne-Mieke en Kees van Helden, Paul Frissen en Kees van der Staaij in dit Zichtnummer. Met columns en andere bijdragen die de spa wat dieper steken.

Bestel ‘m voor € 7 (excl. verzendkosten) via webshop.sgp.nl of via 010 7200 785.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen